Zou dit kunnen? 🤪

Zou dit kunnen ?

Ik kwam deze quote laatst tegen en stiekem dacht ik dat dat best wel eens fijn zou zijn.

Mijn zwangerschap liep eigenlijk bijna zo goed als vlekkeloos tot dat het einde aanbrak. Ik kreeg er steeds meer complicaties bij. Ik weet niet of ik voor veel moeders spreek, maar dit is mijn ervaring.

Fase één 

Ik vind mijn zwangerschap prachtig en was zo blij met mijn bolle toeter. Maar in mijn zwangerschap had ik veel fases. De eerste fase was dat ik erachter kwam. Ik was thrilled om het tegen mensen te zeggen, maar de verloskundige zei al gauw vanaf twaalf weken is het in meeste gevallen al veilig en heb je minder snel kans op het verliezen van je baby’tje. Wij kwamen er best wel vroeg achter toen ik zwanger bleek te zijn. Het kwam als een totale verassing, maar het was zeker welkom. De weken duurde lang en mijn ouders, schoonouders, zus en een paar vriendinnen wisten het al, maar ik het het nog nergens anders gedeeld. Alhoewel het in mijn situatie wat anders lag, omdat ik wat jonger was wilde ik het toch graag met veel mensen delen omdat wij er heel gelukkig mee waren. Eerste fase ging voorbij we mochten het vertellen. Blij dat we het konden delen, maar je kon het nog niet zien. 

Fase twee

Daar was mijn fase twee. Je kon niks aan mij zien. Ik had weinig symptomen en mijn buik groeide wel, maar het leek meer alsof ik wat was aangekomen dan dat er een baby in mijn buik groeide. Ik was zo trots om het iedereen te vertellen, maar het was ook nog wel onwerkelijk omdat ik zelf nog niks zag. Sommige dagen was ik best teleurgesteld omdat ik dan keek naar andere vrouwen en bij sommige zag je echt al een buik. Jammer waarom was dat bij mij niet zo? Dacht ik. 

Fase drie

Toen brak fase drie aan. Ik ging mijn zwangerschap vergelijken met andere zwangerschappen. Ik wilde graag me buik showen aan de mensen, maar je zag niks. Met bepaalde hormonen was dat net zo. Sommige vrouwen hadden veel last van hormonen en door het te vergelijken met andere zwangerschappen wist je bijna haast wel zeker dat ze zwanger waren. Ik zag veel vrouwen al baby shoppen en naar de winkels gaan om hun baby inboedel te kopen. 

Fase vier 

Wij wilde daar bewust mee wachten, omdat we het geslacht nog niet wisten en daar was fase vier: het geslacht. Ik kon niet wachten om te gaan shoppen en spullen kopen waar ik zo naar uit keek om die te gaan halen. Ik hou van kleren shoppen en helemaal voor het kleine drummeltje in mijn buik. Ik wilde zijn/ haar hele klerenkast al kopen en zodra ik het wist kon ik los gaan. 

Fase vijf 

Wij waren in verwachting van een jongetje en daar kwam fase vijf. Was ik blij met het geslacht ? Vele vriendinnen zeiden tegen mij:” vond je een meisje stiekem niet leuker? Voor een meisje kan je wel wat makkelijker shoppen en leuke meiden dingen doen”. Ik begreep hun gedachtes want ik ben zelf echt een meisje meisje. Wat vinden jongens allemaal leuk? Maar het maakte ons eigenlijk helemaal niet uit wat het geslacht was zolang het maar gezond is. 

Fase zes

En daar was fase zes: is het wel gezond? We wisten het geslacht en nu kwam de twintig weken echo. Straks is het niet gezond en dan? Wat gaan we dan doen? Ook daar komen we wel uit zei mijn vriend. Ik geloofde hem op zijn woord en wist dat ik daarop kon vertrouwen. Gelukkig is ons kindje gezond. Ik was een best nuchter persoon en dacht niet bij een paar druppeltjes bloed of bepaalde bewegingen die ik niet voelde of het nog wel goed zat. Maar ook ik heb mij vaker af gevraagd tijdens de zwangerschap: “ oh nee is dit wel goed? Hoort dit erbij? Moet ik de verloskundige bellen?”. Het was mijn eerste zwangerschap dus ik had ook een soort van onzekerheid over mij heen omdat ik nog niet alles kende. 

Fase zeven 

En daar kwam fase zeven. Onzeker zijn tijdens je zwangerschap zo mooi zo’n dikke buik, maar ik denk dat ik het daaronder niet wil zien. Mijn tweede trimester straalde ik, maar zodra de derde er aan kwam voelde ik mij een soort van varken die rond liep met een jungle vol haren onder mijn buik. Mijn haren waren zo lang dat ik mijn hele lichaam wel kon invlechten. Het was me iets te ongemakkelijk nog om mijn vriend te vragen of hij het wilde scheren. Gelukkig was ik best lenig dus ik probeerde met bepaalde standjes het bosje toch nog een beetje goed bij te houden. Ik hielt zoveel vocht vast bij mijn benen dat ik van die leuke sandaaltjes had gekocht waarbij je het bandje om je enkels/ been moet draaien. Dat heb ik geweten met mijn zwangerschap want een rollade was er niks bij. Was overigens niet alleen mijn benen die vocht vast hielden mijn hele lichaam was opgeblazen. Ik dacht nog zo, ik doe het voor het goede doel. Ook had ik eindelijk een goede smoes om lang in bed te blijven, maar ik keek er nu toch heel anders naar. Ik wilde iets actiefs gaan doen, maar mijn lichaam was het er niet mee eens. Een dagje naar stad leek alsof ik drie marathons op een dag had gerend zo moe werd ik ervan. 

Fase acht

Dan had je nog mijn hormonen en fase acht. In het begin van zwangerschap dacht ik nog zo:” oh ik heb niet zoveel last van mijn hormonen”. Ik lach sommige nachten huilend in mijn bed waarbij mijn vriend aan me vroeg schat waarom huil je ? Waarbij ik antwoordde dat ik het niet wist. De tijd duurde best lang en maar eenmaal bij het aftellen konden we niet meer wachten tot dat de kleine man geboren werd. 

Fase negen 

Fase negen brak aan. De hormonen gingen op en neer en ik had verschillende mood swings. Ik wist wel dat ik meerdere persoonlijkheden had, maar van een paar wist ik niet af. We mochten onze vluchtkoffer in pakken en dit was het begin van een nieuw leven als ouders. Best spannend zo’n fase omdat je eigenlijk de laatste paar dagen aan het aftellen bent tot dat je niet meer met z’n tweeën bent. Het wachten duurde lang zelfs nog toen ons mannetje te vroeg geboren werd. Het duurde eeuwen dit laatste trimester. Voordat de weeën waren begonnen belandde ik weer in het ziekenhuis vanwege complicaties dit keer wilde ik naar huis gaan met een baby. 

Fase tien 

Zo dachten wij en fase 10 kwam. Ik heb het overleefd. Ik ging die dag bevallen en het spannendste zat er aan te komen. Er zat een oer kracht in mij die veel vrouwen in zich hebben. Zodra ik ging bevallen kwam die opzetten ik kon dit zei ik tegen mezelf. Iets in mij kon de pijn uitschakelen en ik wilde zo graag ons mannetje bewonderen dus kon niet wachten tot dat het over was. Ik heb het overleefd de bevalling ging goed, maar ook de zwangerschap. Mijn hormonen bom en vreet buien waren er nog, maar heb het ergste gehad. 

Ik heb genoten van mijn zwangerschap en ik mis het op sommige dagen ook wel. Maar als ik erop terug kijk denk ik. Wat is een zwangerschap toch bijzonder je maakt best veel mee in 9 maanden. Maar vrouwen zijn hier voor gemaakt. Ik kan die Noah zijn die kon mee doen aan fiftyshades omdat bij één vinger aanraking ik al opgewonden werd. Ik kon de Noah zijn die na één overgeef sessie al kon huilen alsof mijn hond kwam te overlijden of ging huilen omdat het laatste stukje van mijn koek op de grond heb laten vallen. Ik kon de Noah zijn die mee kon doen aan vier eet wedstrijden op een dag en ze allemaal zou winnen. Ik was de Noah die zo intens blij kon worden van de kleinste dingen zoals een water beker kopen omdat je er nu een mooi beker hebt om uit te drinken. Ik kan nog veel meer dingen op noemen wat de zwangerschap wel niet allemaal met mij deed. Maar ik heb ervan genoten, maar soms ik ben ook wel blij dat ik het nu niet ben. Wij wachten nog eventjes met een tweede.