Zorgen voor iemand of zorgen hebben om iemand.

Als je ouders wordt, staat het leven vooral in het teken van zorgen. Zorgen voor je kind, er zorg voor dragen dat hij of zij gevoed wordt, aandacht en liefde krijgt. Het leven draait dan niet alleen meer om jou en het besef dat zo'n klein kindje volledig afhankelijk is van jou en jouw zorg kan best overweldigend zijn.

Er komt ook een ander soort zorg om de hoek kijken. Ik wijt mijn grijze haren (for real!) er aan. Dat je zorgen hebt om je kind, dat het gaat om het lichamelijke of geestelijke aspect. Je wil niets liever dan dat jouw kind gezond is en gelukkig.

Maar wat als er zorgen zijn? Onze eerste zorgen als ouders hadden wij met onze oudste dochter, Lauren. Toen ze 3,5 maand oud was werd ze ziek en we dachten aan een griepje. Na een paar dagen zei mijn instinct dat er meer was en zijn met haar naar de huisarts geweest. Die dacht ook aan een griepje, maar wilde checken of ze geen blaasontsteking had. Uiteindelijk bleek zij een nierbekkenontsteking te hebben en werd opgenomen in het ziekenhuis. Gelukkig knapte ze met medicatie en zorg snel weer op, maar ik besefte me als moeder die in een bed naast een klein ziekenhuiswiegje wakker lag 's nachts, hoe dit moest zijn voor ouders die hier weken of misschien wel maanden moesten bivakkeren samen met hun kind. Die zorgen, die onzekerheid. Ik kon me er niets bij voorstellen. De 'kleine' zorgen die wij hebben als Vieve weer eens een koortsstuip heeft zijn niet te vergelijken met de zorgen van een kind wat 'echt' ziek is. Ondanks dat maakt het in beide gevallen ons als ouders kwetsbaar, wij hebben het niet in de hand. En wat is dat moeilijk.

Of wat als je kind niet happy is, gewoon niet lekker in haar vel zit. We merkten dat het met Lauren op school niet altijd even lekker liep, dankzij fijne en betrokken juffen werd er al vrij vlot aan de bel getrokken en zijn we in gesprek gegaan. Na heel wat gesprekken en onderzoek is gebleken dat Lauren meer begaafd en heel gevoelig is. Wat ook de nodige 'zorgen' met zich meebrengt. Een wereld waar ik werkelijk niets van begreep ging er voor me open. We hebben met elkaar een plan gemaakt en zitten net aan het begin van dit proces. Niet alleen Lauren, maar ook wij als ouders en als gezin. Het enige wat ik wil als moeder is dat ze gelukkig is en dat ze mag zij wie ze is.

Zorg dragen voor een ander. Iets wat ik graag doe, mijn werkervaring ligt dan ook in de zorg als begeleider. Zo heb ik met verschillende doelgroepen gewerkt, o.a. met jongeren in de leeftijd 17 t/m 23 jaar die dak- en thuisloos waren en kampten met problemen zoals verslaving, schulden en op sociaal emotioneel gebied. Maar ook met kinderen die een ontwikkelingsstoornis en/of beperking hebben. Ik heb veel mogen leren als begeleider en vond het fijn om deze kinderen en jongeren te ondersteunen en begeleiden. Ik geloof oprecht dat mijn hart daar nog steeds ligt en dat er een tijd komt waarin ik dit werk weer kan en mag doen.

Op persoonlijk vlak heb ik ook te maken met zorg dragen. Ik ben opgegroeid met een broer die twee jaar ouder is en minder begaafd is. Hij heeft ook PDD-NOS (staat voor Pervasive Developmental Disorder Not Otherwise Specified). Dit is een Engelse naam voor ‘pervasieve ontwikkelingstoornissen’ wat weer een overkoepelende naam is voor autismespectrumstoornissen. Mijn broer en ik zijn beiden geadopteerd uit Sri Lanka, biologisch gezien zijn wij niets van elkaar maar we zijn allebei met drie weken oud hier in Nederland gekomen en opgegroeid dus het voelt gewoon echt als broer en zus. Makkelijk vond ik het niet, ik liep voor op mijn broer wat vooral bij hem voor de nodige frustraties zorgden. Dat leverde vooral veel ruzie op. Een jongen die 'normaal' oogt en kletst en dus vaak overschat wordt. Ook door mij. 'Snap je dat dan niet!' is denk ik één van de meest genoemde uitspraken die ik tegen hem zei (of schreeuwde) en nee Ruth, dat snapt hij niet moest ik dan tegen mezelf zeggen of werd er tegen mij gezegd door mijn ouders. Het is een zorgenkind voor mijn ouders, het houdt in dat zij tot hun dood altijd zorgen zullen hebben om hem. Dat is iets waar je dus 'zomaar' mee te dealen hebt of je het nou leuk vind of niet. Het is een jarenlange zoektocht geweest om passende hulp te krijgen. Uiteindelijk ging hij uit huis, begeleid wonen en werken in Utrecht. Maar nu blijkt dat het toch niet zo goed gaat, het lukt niet om werk vast te houden (want hij wordt snel overschat en dus 'los gelaten') en dat uit zich ook in problemen op sociaal/emotioneel gebied. De begeleiding die hij nu krijgt is voor hem niet de juiste en dat is vooral voor hem heel vervelend. Niet alleen voor hem, maar ook voor mijn ouders. Ik heb als tiener en jongvolwassene altijd gezegd dat mijn relatie met hem niet goed genoeg is om daar iets mee te kunnen en willen. Daar is inmiddels wel iets in veranderd, eigenlijk al sinds ik moeder ben geworden en de afgelopen weken/maanden heb ik weer meer contact met hem gekregen en hebben we gesprekken op gelijkwaardig niveau (in hoeverre dat mogelijk is) en accepteert hij advies. 

Samen met Hans en in overleg met mijn ouders heb ik besloten om een gedeelte zorg over te nemen. Met het oog op de toekomst, ik moet er niet aan denken maar je moet wel, als mijn ouders er niet meer zullen zijn heeft hij nog steeds zorg nodig. Ik besefte mij ineens dat ik alles ben wat hij heeft, ik kan en mag dus ook niet mijn ogen sluiten en dit negeren. Nou ja, het zou wel kunnen natuurlijk maar het voelt niet juist. Ik wil dit samen met Hans en mijn gezin doen. Voor hem en voor ons. En gelukkig wil hij dat ook. De eerste stappen in dit proces zijn gezet en dat kost eerlijk gezegd best veel tijd en energie. En ja, ook zorgen komen hierbij kijken. Dit proces zal vooral heel veel geduld van mij vragen en laten we eerlijk zijn, dat is niet één van mijn sterke punten, maar gelukkig staat Hans naast me. Met een fijn vangnet om ons heen (fijne, betrokken familie en vrienden) heb ik er alle vertrouwen in dat hij op de juiste plek terecht zal komen.

Als christen speelt mijn geloof hier ook een rol in, ik mag mijn zorgen namelijk ook bij Hem (God) neerleggen en dat geeft rust. Hij zal voor ons zorgen, nu en altijd.