Zonder zonde? Kom maar op met die steen!

Afgelopen week schreef ik mijn eerste blog over mijn eerste kindje, haar vader (papa is ervan overtuigd dat het een meisje is) en haar halfbroertjes. En eerlijk gezegd schrok ik van de reacties. Begrijp me niet verkeerd, er waren genoeg superlieve hartverwarmende reacties (waarvoor dank, nee ik heb niet gehuild er zat iets in mijn oog). Maar ook best wel wat negatieve.

Een korte samenvatting: 2 weken voordat wij wisten dat ik zwanger was heeft mijn vriend geprobeerd zelfmoord te plegen. Niet omdat hij depressief is (ondanks alle reacties waarin het tegendeel werd beweerd blijft zijn psycholoog toch bij zijn standpunt) maar omdat hij het zwaar heeft. Ik weiger om me hier verder over te verklaren, dit is mijn blog en ik ga niet zijn medisch dossier online zetten omdat mensen denken dat ze psycholoog zijn na 3 x dhr. Phil te hebben gekeken. In mijn blog legde ik uit dat ik heel goed begreep dat dit kindje geen kant en klare oplossing is voor papa's problemen maar dat ik ontzettend blij ben dat hij weer iets heeft waar hij naar uitkijkt en waar zijn ogen van gaan stralen. Een greep uit de reacties:

'Het krijgen van een kindje is nog nooit de oplossing geweest voor het verwerken van problemen.'
'Vader leeft weer op omdat er een kindje bijkomt maar zijn eigen kinderen zijn dus het niet waard om door te zetten. Ik begrijp dat mensen hem pijn hebben gedaan en dat hij zijn moeder niet kon redden maar toch vind ik het erg dat hij zich niet bij zijn kinderen gelukkig voelt'
'Lieve aanstaande mama, zet je bril eens af. Iemand die uit het leven wil stappen is zeker wél depressief. Zoek hulp, want dit komt niet goed! (Ervaring mee)'
'Dus met andere woorden dit kindje is het wel waard om voor verder te leven maar zijn andere twee kindjes niet. Nogal hard naar mijn mening'

Wat me direct opviel is de aanname dat wij geen hulp hebben gezocht. Ik héb hulp gezocht. Al vóórdat hij een poging uit wanhoop deed. Ik hing wekelijks bij zijn huisarts aan de telefoon en ik heb vaker in zijn wachtkamer gezeten dan die van mijn huisarts. Maar er zijn wachtlijsten. Tenzij je een gevaar voor jezelf of anderen bent mag je achteraan sluiten. Op het moment van zijn poging stond hij al 3 maanden op de wachtlijst en waren er nog 21 mensen voor hem. Denken mensen echt dat als mijn vriend zichzelf van het leven probeert te beroven dat ik geen hulp zoek?!

Deze vond ik persoonlijk het 'mooiste': 'Vader leeft weer op omdat er een kindje bijkomt maar zijn eigen kinderen zijn dus het niet waard om door te zetten.'

Ik heb deze vanuit verschillende perspectieven proberen te bekijken maar ik kom er niet uit. Hoe komt iemand op deze logica? Omdat wij dus al 2 prachtige (bonus)kinderen hebben mogen we niet blij zijn dat we na een verschrikkelijke periode van ellende een enorm lichtpunt hebben gekregen? Want dan zouden we dus niet blij zijn met onze (bonus)kinderen. Wat een bullshit! Natuurlijk zijn we hartstikke gek op onze (bonus)kinderen. Zij zijn de reden dat hij 2 jaar lang 3 x per week naar therapie ging om aan zichzelf te werken. Zij zijn de reden dat hij op mindere dagen opstaat omdat hij aan zijn toekomst wil werken voor hun. Zij krijgen en zullen nooit wat mee krijgen van zijn problemen omdat hij zelfs op zijn donkerste dagen zijn vrolijkste gezicht opzet omdat zij dat a; in hem naar boven halen en b: hij hun nooit zou bezwaren met zijn problemen. Zij zijn gék op hun vader (en hij op hen) en hun vader zou álles voor hen doen. Ze zijn nog nooit iets te kort gekomen, zowel aan materialistische dingen als een liefde en aandacht niet en zullen dat ook nooit doen. Hoe wilt iemand die hem niet kent in godsnaam oordelen of hij wel of niet doorzet voor hen?

Een aantal mensen vielen over het woord halfbroertjes. Ja in deze blog noem ik hen halfbroertjes. Niet omdat ik tegen hen zeg dat ze een halfbroertje of zusje krijgen, nee hun kregen gewoon te horen dat ze een broertje of zusje kregen. Maar simpelweg omdat ik weet dat andere mensen deze blog ook lezen. En uit respect voor hun moeder noem ik hen nooit mijn kinderen. Niet omdat het niet zo voelt, want ik voel evenveel liefde voor hun als voor het wonder in mijn buik. Maar omdat hun moeder dat niet leuk vindt. Waarom zou ik de strijd met hun moeder aangaan over zoiets? Het maakt me niet uit hoe ik ze moet noemen, de jongens en ik weten hoeveel we van elkaar houden en daar kan geen titel iets aan veranderen.

Maar waar komt in godsnaam die drang vandaan om zo te oordelen en zo negatief te doen? De meeste reacties waren van moeders. De meeste zijn dus zelf zwanger geweest en weten wat dat met je lijf en hormonen doet. Waarom zou je dan ervoor kiezen om iets negatiefs neer te zetten in plaats van iets positiefs/motiverend? Het gaat me natuurlijk niet alleen om mijn blog, ik zie het overal. Zelfs op de móóiste mama's blogs weten mensen vaak iets negatiefs eruit te halen. We leren onze kinderen dat het oke is om jezelf te zijn en jezelf uit te spreken. Waarom hebben sommige mensen dan zo de behoefte om als een volwassene dat doet om er met iets negatiefs overheen te gaan? Tenzij je er onderdeel van bent ken je nóóit het hele verhaal. Je weet niet wat je in sommige situaties zou doen omdat je er niet in hebt gezeten. Niemand van ons is perfect. Iedereen maakt goede en fout keuzes. Maar we doen allemaal onze best op onze manier en hopen dat we het goed doen. Daarnaast delen we allemaal de liefde voor ons kind. Dus ik wil jullie vragen: de volgende keer dat je wilt reageren op iets, stel je dan eens voor dat de hoofdrolspeler in dat verhaal jouw volwassen zoon of dochter is. En plaats dán een reactie.

ps: voor de mensen die zich zorgen maakte omdat er 'zo'n zware last' op mijn kindje haar schouders hangt, ik weet zeker dat haar papa voor haar net zo'n geweldige vader zal zijn als voor zijn 2 jongens. En dat zij, net zoals de jongens hier nooit iets van mee zal krijgen. <3