Zonder Jezus miste ik de zin van het leven!

Lieve Lezers,

Mijn naam is Brenda, ik ben 21 jaar oud, bijna 3 jaar getrouwd en sinds maart 2020 mama van een tweeling. Ik ben gelovig (ook wel christelijk genoemd, maar ik ben niet zo van de naampjes, want ik geloof niet dat het geloof in hokjes en vakjes te stoppen valt hoe graag we dat ook wel zouden willen doen). Het geloof speelt een grote rol in mijn leven, het bied mij hoop, vreugde, toekomstperspectief, vertrouwen, troost en rust en ik zou niets liever willen dan dit met jullie delen, helemaal in deze moeilijke tijd. Vandaar dat ik de keuze heb gemaakt om te beginnen met bloggen. Ik wil jullie mee nemen in mijn blog hoe ik tot geloof ben gekomen, hoe mijn geloofsleven eruit ziet, op welke momenten ik God ervaar, hoe ik het geloofsleven wil overbrengen op mijn kinderen ook in de opvoeding, wat het betekent in mijn huwelijk etc.

Mijn moeder heeft ons meegenomen in het geloof, mijn vader gelooft ook in God maar hij ging nooit mee naar de kerk. Het ging bij ons thuis daarom ook super ontspannen. Als ik naar de kerk wilde was ik daar vrij in, want ik kon ook thuis bij papa blijven. Toch ging mijn voorkeur vaak uit naar mee naar de kerk gaan, want ik vond het fijn om daar te zijn, liedjes te zingen en met mijn vriendjes en vriendinnetjes te spelen. Op de basisschool was ik er altijd veel mee bezig en had ik het elke dag over Jezus en Zijn plannen, mijn vriendinnetje zei zelfs een keer dat ik er nou maar eens een keer over moest ophouden. Zo gefascineerd was ik van het geloof.

Vanaf het moment dat ik naar de middelbare school ging werd ik onzeker over mijn geloof. Ik kwam op een school waar niemand anders geloofde (of er niet open vooruit kwam) dus schaamde ik me en sprak er eigenlijk alleen over als er naar werd gevraagd. Ook had ik al snel interesse in vriendjes, drank en uitgaan. Mijn geloof kwam op een lager pitje te staan. Daarintegen was mijn zus wel overtuigt van haar geloof en liet zij zich dopen. Aan het einde van de doopdienst werd er gevraagd of er nog meer mensen waren die zich wilden laten dopen en op dat moment ging mijn hart heel hard kloppen en moest ik uit het niets huilen, het voelde letterlijk alsof ik "geroepen" werd. Ik heb toen geen 10 seconde nagedacht en ben naar voren gestapt en heb mij laten dopen.

Je zou denken dat je er dan bent en je keuze vast staat. Maar het blijft een levenslange VRIJE keuze. En ook ik had en heb nog steeds een weg te gaan. Kort na mijn doop kreeg ik een vriendje die een heel andere ervaring had met het geloof. Ik vertelde mijn ervaring en hij het zijne. We kregen vele discussies en hij had vragen waar ik ook geen antwoord op wist. Hij bracht mij aan het twijfelen. Op school kregen we ook les over de evolutieleer en mijn twijfels werden groter en groter. Ik besloot niet meer te geloven, want het klopte niet. Mijn geloof was weg.

Ik ging verder met school en in het weekend werd feesten mijn levensstijl. Mijn relatie was ondertussen uit gegaan, maar ik bleef wanhopig op zoek naar bevestiging bij jongens. Want ja dat was waar ik mee bezig was, bevestiging zoeken, voelen dat je het waard bent om van te houden, dat je mooi bent en gezien wordt. Dit is vrij lang zo door gegaan.

Tijdens mijn “feestbeest” leven liet God altijd nog weten dat Hij er was. Zo kwam een vriendinnetje die ik kende van de kerk ook met de vraag of ik naar een opendag wilde komen van haar bijbelschool. Ik ben een super enthousiast geïnteresseerd persoon en stond open voor alles, dus ik dacht waarom niet. Ben daarheen gegaan en was zo verbaast over het feit dat al die jonge studenten zo gepassioneerd over Jezus waren en er zo zeker van dat ze geliefd zijn zonder er iets voor te doen en iemand behalve God daarvoor nodig te hebben. Maar hoe mooi het ook was het voelde nog niet echt beschikbaar voor mij en ik liet het weer los.

Ik bleef doorgaan met mijn leventje maar werd wel steeds meer bepaald bij het gevoel dat ik de "zin" van het leven miste. Waarom doe ik eigenlijk wat ik doe? Is naar school gaan, uitgaan, werken, met vrienden en familie zijn en afspreken alles wat het leven te bieden heeft? En dan op een dag ben je oud en ga je dood en dan was het dan? Nee dat klopte niet, er moet een reden zijn van ons bestaan, er is meer anders vind ik het leven niks aan, (klinkt heel depri maar zo voelde het wel echt).

Mijn moeder raadde me aan om naar een jongeren conferentie te gaan, zoiets als een jongerenweek waar je samenkomt om God en elkaar te ontmoeten. Ik was zo zoekende en dit voelde als het juiste om te doen, gewoon maar ervaren. De eerste avond werd er gesproken over egyptenaren in je leven (oftewel dingen in je leven die je tegenhouden om verder te gaan en de volgende stap te zetten) dit raakte mij zo erg. Er werd aan het einde van de dienst gevraagd of ze voor je mochten bidden, ik ben naar voren gegaan en werd zo geraakt dat ik intens moest huilen, ik ervaarde God zo dichtbij en kreeg heel erg het gevoel dat Hij zei: Ik ken je strijd, verdriet en pijn. Ik ben bij je, je hoeft dit niet alleen te doen.

Na die week was er een knop om. Ik geloofde weer in God, had Zijn liefde gevoeld. En Zijn liefde zette mij aan het werk. God bracht mij op weg naar houden van mezelf.

Vervolg in een volgende Blog....