Zoektocht naar herstel

Bekkenpijn, bekkeninstabiliteit, zoveel verschillende vrouwen en zoveel verschillende klachten. Maatwerk dus.. Niet 1 pasklaar antwoord, of pasklaar advies. Was het maar zo makkelijk.

Ondanks dat zoveel vrouwen mij voor zijn gegaan vind ik dat er weinig bruikbare informatie voor handen is. De huidige maatschappij is er op ingericht dat je zo snel mogelijk weer hersteld moet zijn, want ja; je werk wacht en je wilt weer ‘back in shape’ komen. Er zijn ook van allerlei hypes over sporten en afvallen na de bevalling. Is dat wel zo gezond? Moet er niet meer aandacht zijn voor het herstel van je lichaam? Want wat voor top prestatie heb je net ‘even’ geleverd..?! Je hebt gewoon een kind gedragen, én daarna ook nog eens op de wereld gezet. Moet er niet meer bekendheid komen over hoe belangrijk het is om rust te nemen na je bevalling? Tuurlijk zijn er heel veel vrouwen die zich topfit voelen (thanks to adrenaline en endorfine) na de bevalling, en tuurlijk zijn er vrouwen die na 6 weken hun eerste hardlooprondje alweer gelopen hebben. En wie ben ik om ze tegen te houden? Maar is het geen onwetendheid van deze vrouwen, dat ze zichzelf enorm overschatten? En nee, ze hoeven niet meteen (bekken)klachten te ontwikkelen, maar het kán wel schade aanbrengen. En dat weten heel veel vrouwen niet, en komen hier pas laat achter. 

En ja, ook ik ben kampioen in mezelf overschatten. Ik denk elke keer, 'dit moet ik toch wel kunnen?!'. Of ik denk er geen eens over na en heb 't alweer gedaan.. Ook de dagen na mijn keizersnede en bij mijn natuurlijke bevalling heb ik beide keren té veel gedaan. Maar ik durf ook te zeggen dat dit voor een groot deel onwetendheid was. Ik wist tijdens mijn eerste zwangerschap geen eens van het bestaan af van een bekkenfysiotherapeut. Ik had onderrug klachten, en moest al op tijd stoppen met werken. Ik ben naar een ‘normale’ fysiotherapeut gegaan, zij heeft mij helaas niet doorverwezen. Dit is echt een gemiste kans geweest, ook mijn verloskundige had me hierop mogen wijzen.. helaas niet gebeurd (dit alles had ik ook zelf kunnen uitzoeken op het internet, maar ik dacht op dat moment echt dat ik goed bezig was.. met een 'gewone' fysiotherapeut) Na deze bevalling (keizersnede) ben ik gewoon opgekrabbeld en had ik nergens last van (dus ook niet naar een fysio geweest). Tijdens mijn tweede zwangerschap kreeg ik al met 8 weken klachten, en toen vroeg ik aan mijn verloskundige: heb jij de gouden tip? En ja hoor.. héhé. Daar kwam het verlossende woord; er bestond een bekkenfysiotherapeut. 

Ik heb, nadat mijn jongste dochter inmiddels 13 maanden oud is, nog steeds bekkenpijn. Bij mij is bekkenfysiotherapie niet de enige oplossing.. Ik ben nog steeds zoekende wat voor mij dan wél helpen kan. En natuurlijk zweer ik nog steeds bij de bekkenfysiotherapeut en zal ik het iedereen aanraden! Ook zonder klachten is het altijd goed om eens te laten checken hoe het gesteld is met bijvoorbeeld je bekkenbodem, tijdens de zwangerschap maar vooral (6 weken) na de bevalling.

Mijn huidige zoektocht naar mijn maximale herstel, is best heftig en lastig. Iedereen heeft goedbedoelde adviezen, en tuurlijk wil ik ALLES proberen. Maar er bestaat ook nog zoiets als geduld hebben en de behandeling tijd geven* (note to self). Maar pfoe wat is wachten en tijd nemen lastig zeg! Ik ben daar gewoon niet voor gemaakt. Geef mij maar een takenlijst en met wat ik elke dag moet doen, en wat niet… En vooral (waar ik het meeste naar verlang!); geef mij maar een einddatum. Voor mijn part moet ik nog een jaar zo door.. als ik maar weet dat ik mijn lichaam 'terug krijg'. Dat ik weer kan sporten, rondrennen, spelen en gek doen met mijn kinderen, dat ik weer volledig kan werken.. Oh wat verlang ik naar een leven wat ik had voor deze bekkenpijn. Regie, inspraak en controle over mijn eigen lichaam. Nooit gedacht dat dat zo belangrijk is. Je weet past wat je mist, als het er niet meer is.

Maar alle energie die op gaat aan het balen dat ik nog lang niet hersteld ben, en alle de energie die opgaat over het nadenken over hoe mijn toekomst eruit gaat zien (moet ik een andere baan zoeken, hoe deel ik mijn leven t.z.t. in met kinderen, etc. etc.); Die energie moet ik juist gebruiken in mijn herstel.. En alle vragen die in mij opkomen.. moet ik loslaten. Maar dit lukt nog niet zo goed.

In elke huiskamer, kantine, feestje, waarbij je mensen spreekt; kent iedereen haast wel iemand met bekkenklachten. Hoe kan het dan zo zijn, dat er zo weinig over bekend is? Hoe kan het zijn dat ik het bestaan van een bekkenfysiotherapeut niet wist? Waarom wordt er niet bij informatieavonden (rondom bevallingen, borstvoeding en ga zo maar door); verteld over hoe je het beste om kan gaan met je bekkenbodemspieren, je rug, je houding; tijdens een zwangerschap en/of na je bevalling. Waarom worden we niet standaard doorverwezen naar een bekkenfysiotherapeut voor een check?

En tuurlijk, om terug te komen op het maatwerk; bij iedere vrouw met bekkenklachten is er wat anders aan de hand. De ene heeft last van bijvoorbeeld incontinentie, de andere heeft pijn in de rug, de andere het gevoel dat ze door haar bekken heen zakt. En daarom is er niet 1 simpel antwoord. Maar wat zou het al een winst zijn dat er meer (en betere) voorlichting komt tijdens een zwangerschap en daarna. Dat dit standaard wordt meegepakt en uitgelegd. Dat (aanstaande) moeders weten waar ze terecht kunnen; wat maatwerk voor hun kan inhouden.

En als je, net als mij, bekkenpijn blijft houden; waar je dan terecht kan. Welke specialist in het ziekenhuis kan er bijvoorbeeld wat betekenen? Ik heb nog steeds geen idee. Mijn huisarts zei letterlijk (10 maanden na mijn bevalling); ‘Tja, sommige vrouwen lopen na 6 weken weer hard, en sommige vrouwen herstellen langzaam’. Euhm ja, maar wat moet ik daar mee? Ik wil het liefst pijnvrij worden, en weer alles kunnen doen wat ik voor deze bekkenpijn ook kon doen. Al zou ik er 80% herstel uithalen, ben ik al reuze blij. 

Ik ben zelf uiteindelijk gaan rondzoeken op internet, en heb al van alles geprobeerd. Heb al röntgenfoto’s laten maken (via de huisarts), waar niet heel veel uitkwam. Ik ben geswitcht van bekkenfysio, niet omdat ik ontevreden was over mijn vorige, zij was echt en topper van een therapeute! Maar, om er eens een frisse blik op te werpen. Dit heeft zeker ook wel geholpen. Maar mijn herstel gaat helaas nog erg traag. Daarnaast ben ik nog een aantal keer bij een osteopaat geweest en heb ik een paranomaal healer in de arm genomen, maar dit alles is voor mij nog niet de oplossing. Ik heb via de podotherapeut zooltjes aangemeten gekregen, wat mij ook helpt in een goede houding aannemen tijdens het staan. Ik wacht daarnaast nog op een afspraak bij de voetzoolrefex therapeut (dankzij corona wordt dit telkens uitgesteld). En ik ben bij de gynaecoloog geweest om eens te kijken of zij nog kon meedenken. Maar qua bekkenpijn kon ze weinig voor me doen. Wel heb ik advies gekregen over een spiraal; want ik merk dat ik rondom de menstruatie meer (en sneller) pijn krijg. En uiteindelijk ga ik nu mijn pijlen richten op revalidatie. Bij het Spine and Joint Revalidatie in Rotterdam heb ik me aangemeld voor een vooronderzoek. Ik hoop dat ik in aanmerking kom voor een revalidatie traject.

Er is van allerlei onderzoek over bekkenpijn en bekkeninstabiliteit gedaan. Waarom is er dan geen stappenplan of beslisboom wat je kan volgen? Dit zal een huisarts toch ook helpen? Ik voel me soms best alleen in mijn weg naar herstel.. er is eigenlijk niemand die echt kan zeggen wat mijn weg moet zijn, hoe lang het zal gaan duren en wat nou het beste is(de bekkenfysiotherapeut komt er wel het dichtstbij). De arbo arts weet er ook weinig raad mee.. kortom ik denk echt dat hier nog eer in de behalen valt.

Zo… genoeg frustraties geuit.. Nee geintje; hopelijk komt het niet zo over? En natuurlijk moet ik ook bij mezelf ten rade gaan waarom ik nog steeds niet hersteld ben. In de revalidatie (waar ik hopelijk voor in aanmerking kom) ga je ook zeker psychologisch aan de gang. Hoe kan ik mijn mindset inzetten om verder te komen. En ook is deze therapie bedoeld om uiteindelijk acceptatie te krijgen met de resultaten (dit kan inhouden dat ik moet leren leven met chronische pijn en dat ik niet alles meer kan). Maar voor nu laten we gewoon het maximale eruit halen en hopelijk ben ik op de goede weg. Voor mijn idee heb ik lang genoeg ‘rust’ gepakt, en ‘gewacht’. Ik ben 13 maanden verder… mijn geduld raakt een beetje op...

Marieke