Zo’n moeder waar iedereen een schijthekel aan heeft

Vandaag had ik een klant bij mij in de stoel zitten die me vertelde hoe ontzettend zwaar ze het moederschap vond. De 1 was aan het puberen en dan ook nog die kleine die nu begon te lopen.. ja, zwaar. Mega zwaar vond ze het.

Ik krabde mezelf even achter mn oren en knikte: hm-hm. Ik snap het wel.

Dit loog ik, want in werkelijkheid snapte ik er helemaal niets van.

Ik ben namelijk zo’n moeder.

Zo’n moeder waar andere moeders een schijthekel aan hebben.

Ik vind het moederschap namelijk niet zwaar en durf dat nauwelijks tot niet hardop te zeggen want doe je dat wel dan voel je sarcastische sneren al jouw kant opkomen.

‘tuuuuurlijk, zij niet!’

Tegenwoordig is het namelijk helemaal hip om er voor uit te komen dat het moederschap niet over rozen gaat. Het valt allemaal vies tegen af en toe en dan de combinatie werk en moederen.. het is allemaal Niet te doen!!

Uiteraard moet het bij ons weer anders gaan als bij anderen en dus zeg ik het maar gewoon hardop. Ik vind het moederschap niet zwaar. Ik leer ontzettend veel van mijn meiden en geniet daar iedere minuut van.

Stom he?!

Vind ik het een uitdaging? Jazeker wel.

Heb ik momenten dat ik de meiden achter het behang kan plakken? Ja hoor. Vanmorgen nog.

Maar vind ik het zwaar? Nee, dat dan weer niet.

Strafstoeltjes en time-out momenten, deze hebben wij bij ons thuis niet. Ben ik hier op tegen? Nee hoor, ik heb ze gewoon ‘nog’ niet nodig gehad.

Ik heb twee meiden die dagelijks weer hun grenzen opzoeken en dat mag van ons. Van mij zelfs nog iets meer als van hun vader.

Deze moeder telt heel erg veel tot 10, ik probeer mezelf er constant aan te herinneren dat ze nog maar 1 en 2 jaar oud zijn en dat ze hun grenzen leren door op onderzoek uit te gaan.

Heb ik nou echt zin om alles 10x te moeten herhalen? Nee. Maar zo werkt het nou eenmaal. Zo blijft informatie hangen in die kleine koppies. Door keer op keer ‘Nee, NEE, Neeheeee, No, Noppes, Nadaaaa en MAMA ZEI TOCH NEE?’ tegen ze te zeggen.

Word ik soms helemaal gek van het gejammer van de jongste? Ja. Maar ze praat nog niet en is dit dus haar manier om ons iets duidelijk te maken. Ik begrijp het wel.

Ik vind het niet altijd leuk maar ik snap het wel.

Wat probeer ik mijn meiden mee te geven? Dat het leven een feestje is. Leef, leer en dat alles met een lach. Heb plezier in alles wat je doet. Ik wil dat ze respectvol, lief en behulpzaam naar anderen zijn.

Maar op dit moment mogen ze van mij vooral gewoon 1 en 2 jaar oud zijn.

Dat je mij een weerwoord geeft met je 2jarige attitude lieve Blossom, dat snap ik best en dat mag ook van mij maar dat betekent niet dat er bij ons thuis geen regels of grenzen zijn.

Gelukkig heeft de oudste aan 1 blik genoeg. Dit kan zonder stemverheffing maar door twee octaven lager te spreken en waar de botox het toelaat probeer ik zelfs een wenkbrauw op te trekken.

Blossom zet per direct baar pruillipje op en daar komen de krokodillentranen.

‘Mijeee mama is booohooooos op mij, zusje’ zegt ze hartverscheurend tegen haar zusje.

Hoppa. In tha pocket.

Vaak merk ik dat ik geïrriteerd raak door iets dat ik zelf veroorzaakt heb.

Laatst liep ik de woonkamer in en zag dat mn tweejarige onze nieuwe bank zag als een Blank canvas en deze mooi versierd had met een pen die Ik had laten slingeren.

Nu is het echt niet zo dat ik op zo’n moment glitters begin te strooien, we samen koekjes eten en ik met mn aller liefste glimlach vraag of ze dit alsjeblieeeeeeft niet weer wil doen. Nee van binnen begin ik lichtelijk te koken. We gaan weer twee octaven naar beneden en ik vertel haar dit dit niet oke is. Een bank is om op te zitten en papier is om op te kleuren. BAM! Schreeuwen uit woede doe ik niet. Ik had zelf niet zo dom moeten zijn om die pen niet op te ruimen. Een les voor haar, een les voor mij.

Natuurlijk moet ik ook in dit geval tot 10 tellen maar ik vergeet niet dat ze nog maar twee is. Mijn kleine mini mensje. Ze leert en dat doet ze zoals wij dat zelf ook doen.. door fouten te maken en bij ons thuis is daar ruimte voor.

Ook snap ik voor haar de verwarring aangezien ik nog niet zo lang geleden een creatieve ingeving kreeg om voor de meiden een mooie muurtekening te maken - in de woonkamer.

Ze kopieren alles wat ze zien. De oudste van ons en de kleinste weer van haar zus. En dus hebben we afgesproken niet te schreeuwen in huis. Mn partner staat dan ook geregeld af te koelen in de tuin als de waterbak van de honden weer door de keuken heen dobberd.

Als ik boos ben en wel een uitschieter heb kan ik je bij voorbaat vertellen dat Blossom dit ook bij haar zusje toepast en voor je het weet zit ik in een huis waar alleen nog maar geschreeuwd word. Schreeuwen is bij ons in huis dus een No-Go! 

Ik ben gezegend met het feit dat ik een heerlijke combinatie heb tussen thuis zijn met mn meiden en werk. Ook dat zorgt ervoor dat ik in veel situaties kalm kan blijven.. Net als ik op het punt sta om wel een uitbrander te hebben staat gelukkig onze oppas (ik noem haar hier oppas maar eigenlijk is ze een lifesaver) voor de deur. ‘Hier, ze zijn voor jou’ zeg ik terwijl ik lach als een boer met kiespijn. Mama moet werken.. doeeeeiii!

En dan mag ik weer vier dagen naar het werk. Op donderdag ben ik altijd blij dat het er weer opzit en ik weer een dag thuis ben met Jut en Jul.

De laatste vrijdag van de maand is van mij. Dan gaan de meiden een dag naar de opvang en heb ik een hele dag voor mezelf. Deze dag wordt dan vaak gebruikt voor was wegwerken die al weken opgestapeld op de trap, bank en in de schoonmaak kast ligt, kledingkasten uitzoeken want ik heb te kampen met een heftige shopverslaving en de keuken weer te herindelen want deze word dagelijks op de kop gezet door mijn 1 jarige. Maar daar kies is zelf voor, In feite hoef ik op deze dag helemaal niets.

Ik vind het leven leuk. Ik maak het leven voor mezelf leuk en ik probeer het leven voor mijn gezin ook zo leuk mogelijk te maken.

Tuurlijk, we hebben allemaal te maken met tegenslagen en geloof me ook ik heb slechte dagen. Maar als ik iets geleerd heb in de afgelopen jaren is dat het allemaal ook wel weer goed komt.

Schrijf ik dit verhaal om andere moeders de les te lezen?! Nee alles behalve. Ik ben de laatste die een oordeel heeft over het moederen van een ander because I litterally do not care.

Ik deel mijn ervaring om aanstaande moeders te laten zien dat echt niet zo zwaar hoeft te zijn zoals je allemaal doen geloven.

Wees niet bang, het zal allemaal niet vlekkeloos verlopen maar vooral: Geniet.

Geniet van deze kleine monstertjes die je af en toe het vel onder de nagels vandaan halen. ‘T komt allemaal wel goed schatje!