Zo’n maandagochtend waarop je wenst dat het vrijdagmiddag is

Maandagochtend 4 uur begint het. ‘Mama ik kan niet meer slapen, koekiemonster gaat mij opeten. Mijn zoon van 3 aait over mijn arm. ‘Nee hoor’, zeg ik, ‘koekiemonster eet alleen koekjes’.

‘Maar als zijn koekjes op zijn en hij heeft nog honger, eet hij mij.’ Antwoordt hij. Tegen zulke ijzersterke logica kan ik niet op om 4 uur in de ochtend dus ik zeg dat hij bij mij mag komen liggen. Fout 1 van de ochtend. Een peuter van 1 meter lang heeft namelijk op de één of andere manier een spanwijdte van 3 meter breed en keiharde hielen dus niemand doet vanaf dat moment een oog meer dicht. Als ik om 6 uur eindelijk weer een beetje wegval maak ik fout 2 van die ochtend, niet eerder wakker zijn dan mijn kinderen. Ik ben namelijk echt geen ochtendmens en merk dat als ik wakker word gemaakt door mijn kinderen en meteen vol gas ‘AAN’ moet staan ik daar bloedchagrijnig van word. Mijn gouden tip dus voor dit soort mensen? Altijd een half uur eerder dan je kinderen wakker worden, zo kan je nog even de krant lezen, door social scrollen en wellicht even douchen voordat je moet gaan rennen.

Mijn man werkt in de bouw en is dus meestal al weg als wij wakker worden dus ik doe het vaak alleen ’s ochtends. Wat prima zou zijn met een loeistrakke planning, maargoed dat is niet mijn sterkste punt.

Hier heb ik dan ook fout 3 gemaakt van de maandagochtend. Niet de avond ervoor vast de rugtasjes ingepakt, omdat ik blij was dat we lekker op de bank zaten na een drukke dag.

Ik doe dus mijn ogen open, mijn zoon zegt ‘ik heb honger en dorst’ en mijn dochter is aan het huilen en wil een fles. Oke hup rennen, fles gemaakt en een boterham gemaakt. Luier van mijn dochter verschoond, zoon op de wc gezet en daarna met een boterham aan tafel gezet. Ondertussen zelf ergens een jeans vandaan getrokken en een trui uit de kast getrokken. Gelukkig had ik mijn haar gister gestijld dus dat zit nog redelijk. Staart erin en een beetje mascara. Vloerkleed onder de tafel ondertussen onder de hagelslag, want eten boven je bord schijnt een megagrote uitdaging te zijn. Tot 10 tellen en snel een stofzuiger eroverheen.

Mijn zoon heeft net als ik van mezelf krullen en structureel als we de deur uitgaan en ik een beetje mousse in zijn haar wil doen zet hij het op een rennen, dus we rennen beiden om de eettafel heen met de mousse, maar 5 minuten later heb ik gewonnen en is in elk geval zijn haar uit zijn gezicht. Oke schoenen aan, ‘kan jij even je eigen schoenen aandoen Reda? ‘Nee’ Oke top thanks voor je hulp.

Als we allemaal onze schoenen aan hebben lopen we naar buiten. Neva in de maxicosi op het onderstel van de wagen, de wagenbak onder mijn arm en 2 rugtassen.

Onze straat is heel smal dus als je parkeert langs de zijkant kan de auto maar aan 1 kant open. Het idee is dus dat Reda vanaf de openkant zelf naar zijn stoel klimt en erin gaat zetten, ik de maxicosi daarna erin zet en in de isofix klik. De wagen, het onderstel en de tassen achterin leg en dan de auto naar het midden van de weg rijd om uit te stappen en Reda in zijn stoel vast te maken. Niet ideaal, maar te doen, echter krijg ik deze ochtend de maxicosi niet van het onderstel af. Ik trek met alle macht, maar ik krijg het bakje niet los en ondertussen regent het en heeft het deel van mijn haar wat onder de achterklep vandaan komt de structuur van Bob Ross.

Shitzooi roep ik inwendig! ‘shitzooi’ hoor ik mijn 3 jarige peuter na roepen. Oke niet inwendig dus, parenting done right.

Als het me uiteindelijk lukt en ik Neva erin zet en het onderstel in de achterbak leg en in de auto stap ruik ik dat Neva heeft gepoept. Wat.Doe.Ik.Verkeerd. vraag ik me af. Hoe doen andere moeders dit?!

Het is ondertussen half 9 en het is een uur rijden naar kantoor inclusief het afzetten van de kinderen. Nu iedereen weer uit de auto voor een schone luier. Wie weet lukt het me morgenochtend wel optijd.