4 jaar geleden
Zo klein, zo afhankelijk
de hele wereld voor mij
Momenteel beleven we een pittige week, of het nu een sprongetje is of dat het je tandjes zijn. Je verdriet breekt mijn hart keer op keer en je boosheid gaat soms door merg en been.
Soms weet ik het even niet en maakt het me best onzeker, maar je bent nog zo klein, zo afhankelijk en er gebeurt zoveel in je kleine lichaampje.
Als je dan vannacht intens verdrietig wakker wordt, ik je bij me neem en je na een paar minuutjes weer tot rust komt, staat voor mij de wereld stil. Ik koester dit moment, niet het verdriet, maar wel het feit dat je me zo hard nodig hebt. Ik ben er dankbaar voor dat ik je op deze momenten kan geven wat je tot rust brengt, mijn liefde die je verdient.
Als we dan samen in het grote bed kruipen, voel ik jouw ene handje in mijn nek, je andere op mijn borst. Een traan loopt mijn nek in en zelfs het snot valt niet te missen.
Het duurt even voor we weer rustig kunnen slapen, ik weet dat de wekker al snel weer zal gaan, maar ik heb geleerd dit moment te nemen zoals het is. Onrustige of verdrietige momenten hoeven niet in een hoekje gestopt te worden, uren slapen worden gemist, maar er komt een moment dat je niet meer tegen mij aan wilt kruipen in het grote bed en dan zal ik het ongelofelijk missen.
Als we dan deze middag een intense middag beleven door een gebeurtenis die plots heel dichtbij komt, besef ik het maar al te goed: jij (&je papa) zijn voor mij de hele wereld!
