Zijn moeders sociaal geïsoleerd?

Gisteren zei een vriendin tegen mij dat wat zij het meest mist van de lockdown, het sociale contact is. Lekker samen eten, een wijntje en kletsen. De vrijheid om buiten in een cafeetje af te spreken of naar een concert te gaan, bioscoopje pakken... Terwijl ik naar haar opsomming luister en haar woorden romantische beelden in mijn hoofd oproepen, realiseer ik mij dat er nog een uitnodiging voor een high tea met een vriendin ligt van twee jaar geleden, dat ik vrijwel geen mensen in mijn leven heb van vóór ik moeder werd en dat ik me niet meer kan herinneren wanneer ik met een vriendin op de bank heb zitten kletsen zonder dat er een kind aan mijn rok hangt.

Ondanks het op een hand te tellen is met hoeveel mensen ik nu een theetje drink en boven het luid gespeel (en geruzie) probeer uit te komen om te vertellen hoe het met mij gaat, voel ik niet het gemis naar cafeetjes en feestjes. Ik hou van het moederschap en de rust die het brengt. Rust als in... niet te veel moeten/willen nadenken, in het moment aanwezig zijn, alles wat ik nog wil creëren op een laag pitje laten sudderen en rijpen en genieten van wat er allemaal wél is. Een warm kinderlijfje waar ik tegenaan kruip om in slaap te vallen, de speelse en geliefde blik die mijn jongste dochter mij toe kan werpen, slimme opmerkingen aan tafel. Maar ook wandelingetjes door de regen, de eerste sneeuwklokjes en krokusjes, zachte mos, de geur van ons bednestje en flonkerende sterren aan de hemel.

Ik lees wel eens dat het jonge moederschap voor een sociaal isolement zorgt. In zekere zin is dat misschien ook wel zo. Maar in mijn ogen is het vooral een nieuwe fase waarbij de focus verschuift van 'de veelheid van de wijde wereld willen ervaren' naar 'genieten van de eenvoud.' Ik voel mij alles behalve sociaal geïsoleerd, want elke stap die ik zet brengt mij dichter bij een onvoorwaardelijke vriendschap met mijzelf.