Zijn hartslag viel weg

Mijn zwangerschap was eigenlijk een verademing. Waar het voor de ander een drama is met rug en bekkenpijn, zijn mijn zwangerschappen juist de momenten dat ik geen pijn in mijn rug heb. De misselijkheid en de “kleine” ongemakken neem ik dan op de koop toe.

Mijn wens was om in het geboortehotel te bevallen. Dicht bij het ziekenhuis maar wel in huiselijke sfeer met onze eigen verloskundige. Je hoeft alleen je wens kenbaar te maken en je uitgerekende datum. Op de dag zelf zou blijken of er plek was. Dit was niet een heel geruststellende gedachte, maar ik moest het er maar mee doen.

De dag voor de geboorte van onze zoon 26 juli 2012 was het behoorlijk warm. Ik had het al benauwd en ik merkte om 11.00 dat er iets begon te rommelen. Het waren de voor weeën. Rond 17.30 kwam de verloskundige even kijken. Ik had nog geen ontsluitingsweeën. Ik liep al 3 weken met 3 cm ontsluiting en het was om 17.30 nog steeds 3 cm.

Conclusie op dat moment was dat ik nog even moest doorzetten. Het voelde ook niet alsof er elke paar seconden een nieuwe wee kwam. Het leek alsof het één grote wee achter elkaar was. Uiteindelijk belde ik om 21.00 opnieuw de verloskundige. Zij brak ook om 21.30 mijn vliezen. Toen begon pas echt een weeënstorm. Ik had meteen elke 3 minuten heftige weeën. Maar de verloskundige was natuurlijk al weg, want het was mijn eerste bevalling en men verwachtte niet dat het zo snel zou gaan.

Ik ging in bad, hopend dat het iets zou verzachten. Maar om 22.15 kon ik het niet meer verdragen. Ik had al persdrang. De verloskundige kwam om 22.30 en voelde hoe ver ik was. Het bleek dat ik al 9 cm ontsluiting had. Dus in 1 uur tijd was ik van 3 naar 9 cm gegaan.

Plots werd besloten dat ik nergens heen ging en thuis ging bevallen. Ze vroeg naar het kraampakket. Ik kreeg een error, want deze situatie was niet in mij opgekomen en was ook niet besproken met de verloskundige. In die situatie wist ik niet eens wat een kraampakket was, of ik het had gehad, en zo ja, waar ik het had gelaten. De verloskundige bleef heel rustig en vroeg specifiek naar een oranje doos met een giraf erop (van CZ). Toen herinnerde ik me dat ik het in de hoek van de kamer had gezet.

Terwijl ik met mijn man probeerde de weeën weg te puffen, installeerde zij alles. Het was bijna onmogelijk, omdat ik een constante persdrang had. Ik voelde ook geen tussenpozen meer.

Om 23.30 kon ik beginnen met persen. Het duurde en duurde, maar onze zoon kwam niet verder. Uiteindelijk viel ook zijn hartslag weg en bleek hij een sterrenkijker te zijn. Hoe lang zijn hartslag weg was, weet mijn man nog steeds niet. Ik had zoveel pijn dat ik weinig meekreeg van wat er om me heen gebeurde. Voor mijn man duurden de paar seconden dat de hartslag wegviel een eeuwigheid.

Uiteindelijk heb ik een uur geperst en kwam mijn zoon om 00.45 ter wereld. De verloskundige vond dat de bevalling perfect was verlopen. De Apgar-score was 10. Alles leek dus helemaal perfect. 

Dit was helaas niet het geval. Zo bleek 2,5 jaar later. Wordt vervolgd in een volgende post.