Zijn eerste schooldag

Nu waren we aangekomen rondom de eerste schooldag van t. Ik vertrouwde mijn been voor geen meter. Raakte hem continu kwijt en deed mij zo onwijs veel zeer. Het liefst zou ik dat onnozele ding in de hoek zetten en gebruiken als paraplubak of iets. Want steeds voelde het voor mij alsof de uiteinde van mijn stomp de onderkant raakte maar hoorde steeds dat dit niet kon en het fantoompijn was. 

Ik had ook die vaste knie wat veiliger zou zijn. Maar wat een drama was buiten. Want omdat je geen kniebuiging hebt blijft je been bij iedere omhoogstaande steen hangen. En nu woon ik ergens waar geen een straatsteen recht ligt. Ik heb het zelfs voor elkaar gekregen om met de scootmobiel op zijn kant te vallen zo scheef ligt het.

De eerste schooldag was aangebroken en ik ben op karakter naar school gelopen. Ik denk dat het 100 tot 200 meter enkele reis is. Terug heeft mijn man stiekem de rolstoel gehaald en snel mijn been uit gedaan. Maar ik had het gedaan. Mijn zoon was blij en trots en kon iedereen vertellen over mijn speelgoedbeen zoals het hier thuis heet. Mijn zoon had een spraakachterstand en was als die heel blij was niet te volgen. Dus voor iedereen die het verhaal moest horen was het fijn dat het ook te zien was. 

Smiddags met ophalen was ik met de rolstoel en vond hij ook prima. Ik wilde dat deze dag om hem draaide en ik niet meteen naar bed moest vanwege de pijn en uitputting. 

Doordat mijn been zo slecht passend bleef kwam ik niet verder vooruit.