Zijn eerste moederdag

Het is vandaag moederdag, maar we hebben afgesproken dit later te vieren. Onze oudste zoon en zijn vriendin zijn in quarantaine vanwege een vermoeden van Corona. Onze gehandicapte zoon van 21 is in zijn huis in quarantaine.... vanwege Corona-maatregelen. Ik vier liever moederdag met alle kinderen samen dan dat er een paar missen. We stellen het dus even uit. Ongemerkt gingen mijn gedachten vandaag terug naar moederdag vier jaar geleden, de eerste moederdag van onze jongste zoon. Ik schreef toen het volgende:

8 mei 2016: Vandaag is het moederdag. Een zonnige dag met veel gezelligheid. De kinderen hebben een high tea verzorgd en cadeautjes voor mij. Onze kleine man mag eindelijk zijn cadeautje geven dat hij weken geleden al mee nam van school. Glunderend gaf hij mij drie kusjes want in het gedichtje stond:

Lieve mama, luister even, ik wil je graag 3 kusjes geven.1 kusje op je snoet want ik vind je supergoed.  1 kusje in je nek want ik vind je helemaal te gek. 1 kusje op je mouw omdat ik heel veel van je hou! ❤

Een van de oudste kinderen zei: het is zijn eerste moederdag met een moeder…. op de een of andere manier raakte me dit enorm. Zijn eerste moederdag met een eigen mama. 6 jaar hebben er mensen voor hem gezorgd, maar niemand was zijn mama. Ze hebben hun best gedaan voor hem en hebben hem zo goed mogelijk verzorgd, maar ze waren niet zijn mama. Mijn gedachten dwalen af naar zijn biologische moeder. Ruim 6,5 jaar geleden heeft ze moeten besluiten afstand te doen van hem. De exacte reden weten we niet en zullen we misschien nooit te weten komen, maar wat zal ze een verdriet gehad hebben. En dan lopen de tranen over mijn wangen. Ik mag zorgen voor haar kind. Hij noemt mij zijn mama en ik ben zijn mama. Hij geeft mij trots zijn zelf geknutselde cadeautje “Ma-deliefste”.

Maar ergens in China is een moeder die niet voor haar zoon kon zorgen en dat maakt me verdrietig. Kon ze hem maar even zien. Zijn enthousiasme, zijn blijheid, zijn eigenwijsheid, zijn knappe koppie. En dat korte armpje dat hij heeft… ach, dat komt helemaal goed met hem!

Dan gaan mijn gedachten verder en mijn tranen blijven komen. Nog een moeder die echt niet voor haar zoon kon zorgen. 14 jaar geleden heeft ze hem ergens te vondeling gelegd. Met verdriet, dat kan niet anders. En die mooie jongen van 14 is mijn lieve puberzoon. Een puberzoon die zegt dat hij blij is dat hij geadopteerd is omdat het anders niet goed gekomen zou zijn met hem. Een zoon die voor de tv-camera zegt dat hij zijn biologische moeder wel eens zou willen ontmoeten, maar dan vooral om te zeggen dat ze zich geen zorgen hoeft te maken omdat het goed met hem gaat en hij gelukkig is.

Onze oudste gehandicapte adoptiezoon heeft natuurlijk ook een biologische moeder in China. Iets waar hij het nooit over heeft. Dat past niet in zijn belevingswereld. 17 jaar geleden is hij te vondeling gelegd. Zou zijn moeder nog aan hem denken? Vast wel, dat kan bijna niet anders als moeder.

Drie moeders in China en met hen zovelen. Wat een verdriet, wat een geheimen wellicht. Konden ze maar heel even meekijken in het leven van hun zonen. Ze doen het zo goed, ieder op hun specifieke manier.

Dankbaar dat ik hun moeder mag zijn!