Zij maken mij gelukkig

Wilde eerst geen foto's plaatsen van mijn jongens op een blog maar zat te denken om bij deze het wel te doen.

Dit zijn mijn jongens! Mijn trots! De jongens die mijn mama maakte! Levi 5 jaar en Dexx 1 jaar.

Sinds ik thuis zit en in therapie ben merk ik nu pas hoeveel ik heb gemist! Ik geniet nu zo hard van mijn knullen! Eigenlijk is het ook echt raar dat het nu pas is. 

Ben sinds januari gestart met traumahulp, ik was overbezorgd en gewoon niet me zelf. Bij de dokter scoorde ik overspannen aan. 

Deze mama houd van feestjes gezelligheid maar paar maanden terug liep ik er voor weg. Werd het te druk ging ik weg.

Werd het teveel met mijn jongens huilde ik, dat mijn vriend me vroeg gaat het? Wat is er aan de hand? Die raakte weer bezorgd om mij.

Nu ik goede traumahulp heb valt alles op zijn plek. Ben nu ook proberen alles een plekje te geven zodat ik niet meer benauwd er naar terug kijk.

Heb nou 4 behandelingen gehad en stap voor stap gaan we vooruit. Zijn geen grote maar wel kleine stapjes. In de behandeling moet ik alles weer opnieuw her beleven. Ogen dicht en vertellen in de ik vorm en tegenwoordig tijd. 

Nee het is inderdaad niet makkelijk. Het is zelfs zwaar. Nu pas merk je wat je eigenlijk toen voelde en door adrialine en angst weg heb gestopt. Moet ook elke exposer terug luisteren om zo langzaam alles een plekje te kunnen geven.

Geloof me het is echt slopend, je ben gewoon moe hoofdpijn en wat ik ook had was ook prikkelbaar dat ik eigenlijk me kinderen weg duwde omdat het gewoon te veel werd. Kon alleen maar huilen.

Nu voorjaarsvakantie en leuke dingen doen en zie elke keer weer die lach van hun! Dat maak mij zo vrolijk en zo blij! 

En geef me meer motivatie om door te zetten, door te zetten om wie ik toen was voor dat alles eruit kwam. Ja het is moeilijk maar ik wil gewoon weer me zelf zijn! 

17 juni 2022 ga ik trouwen met de liefde van mijn leven hun vader! We hebben dan feest en wil dan niet die bruid zijn die zich verstopt! Ik wil weer gezien worden als de dame die ik altijd was! 

Gezelligheid feesten lachen gieren brullen!

En dat nu vooral met mijn kinderen en mijn vriend (bijna man!) 

Ik wil gewoon weer leven alles een plek geven en dat kan niet in 1x maar wel in stappen! En die stappen ben ik nu aan het maken! Gelukkig doe ik het niet alleen! Heb mijn gezin, familie en vrienden om me heen die me steun geven.

Schouder geven als ik moet huilen, een oor geven om naar me te luisteren! Die ene knuffel geven die ik dan op dat moment nodig heb! 

Ik ben sterk! Sterker dan ooit! 

Stap voor stap gaan we door!