Zij krijgt tanden, wij lopen op ons tandvlees

Het is hier even stil geweest, dat komt omdat wij even in ‘zo’n’ fase zitten. Noem het een sprong, noem het een verkoudheid, noem het een winterdip of het feit dat er 2 kleine ondertandjes aan de horizon glimmen. Feit is, de baby is unhappy, heel unhappy en slaapt niet meer. Daarmee is het hele gezin even heel unhappy.

Toen ik nog geen kinderen had en ik hoorde mensen over ‘sprongetjes’ praten, vond ik dat moekes met bakfietsen. Ware het niet dat ik vorige maand een bakfiets heb gekregen van mijn man, waar ik mega blij mee ben nu en de ‘Oei ik groei sprongetjes gids’ nu mijn bijbel is.

Pre moederschap dacht ik dat babies huilden als ze honger hadden of moe waren, maar nee er is nog een geweldig groot ander kleurenpallet waarbij die kleine mensen het op een krijsen zetten, want zoals het boek zegt ‘dit is de enige manier van communiceren’. Voor mij zit daar het euvel, hoe heeeerlijk was het toen mijn zoon op een dag zei, mama mijn hoofd doet pijn. Oké vriend, dan gaan we daar wat aandoen. Daarentegen is de ouderlijke paniek die je voelt als je kleintje onbedaarlijk huilt next level.

Lang verhaal kort, mijn normaal zo blije dochter is even heel erg uit haar doen en uit dit voornamelijk in de nacht. Eerst dachten we aan een oorontsteking, maar die is magisch over als ze bij ons in bed ligt dus nee ze test ons en ze is een aanhouder. Daarnaast krijgt ze daadwerkelijk tanden en wellicht een sprong? Als dit een sprong is verwacht ik wel dat ze minstens mee kan doen met de olympische spelen als ie over is.

Helaas wonen wij niet in Paleis Soestdijk en is onze dochter haar stem nogal dragend waar ze later wellicht wat aan gaat hebben als ze werk op de markt zou ambiëren, maar wat er nu voor zorgt dat werkelijk iedereen wakker is als zij wakker is. Onze zoon roept ‘Mama mijn oren doen pijn, de baby huilt!’ Ik roep slaapdronken terug ‘Mijne ook!’

Omstebeurt gaan mijn man en ik eruit, donker houden, haar in bed houden en ernaast zitten, slaaptraining, flesje geven en meteen weer weglopen. Tot nu toe helpt niets. Toen las ik op het fantastische Google, houd je baby altijd wakker na 5 uur. Oké dit probeer ik dus, maar als onze dochter uit de crèche komt is ze echt doodop van alle indrukken. En hoe houd je een baby wakker? Als een baby wil slapen, doet een baby dat, gewoon in de eetstoel of waar hij/zij maar zit. Dus ik kan nog 2 keer de macarena voor haar neus dansen, waar ze dan half stoned om glimlacht maar daarna valt ze gewoon in slaap en voel ik me vooral voor lul staan.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben de eerste die altijd in haar hoofd denkt, er zouden heel veel ouders in veel ergere situaties een moord doen voor zo’n fase en dat is ook waar. Maar toch ontkom ik niet aan het vluchtige gevoel om 3 uur s nachts dat ik haar even achter het behang wil plakken. En dat moet ook kunnen.

Het ergste van niet slapen ’s nachts is overdag functioneren. Mega chagrijnig en prikkelbaar zijn we allemaal, mijn zoon heeft walletjes waar je na 3 nachten kroeg nog een punt aan kan zuigen en het energielevel zit op nul. Ik ben benieuwd wanneer we weer allemaal happy depeppie zijn, nu schenk ik nog even een kop koffie in en ga ik door met de dag. Uiteindelijk blijkt alles achteraf gewoon een fase en zijn we dit over een jaar weer vergeten. Alles is relatief.