Ziek tgv Zwangerschap

Ik zal beginnen bij het begin. 

Eind augustus 2015 deed ik een test. En jawel zwanger! Eindelijk! We waren het al een jaar aan het proberen. 

Dolblij hebben we iedereen ingelicht en iedereen was blij voor ons. Onze dochter was ook erg blij.

Al gauw werd ik misselijk en super moe. Niet een beetje misselijk maar continu 24/7 mega misselijk met alles er op en eraan. 

Ik kon niet meer werken en belandde in de ziektewet. Iedereen was erg meelevend en begreep het. 

Ik werd een paar keer opgenomen in het ziekenhuis en ben ook naar het ziekenhuis geweest om te slapen. Want ook dat lukte niet meer. 

Mijn hoofd draaide overuren ik kon niet stoppen met denken. Ook kreeg ik paniek aanvallen. Ik kon niet meer voor mijn dochter zorgen omdat ik zo beroerd was.

Bij de controles bleek gelukkig altijd alles goed met de baby. En het werd een jongen! Heel blij een meisje en een jongen. Completer kon het niet! Bij de 20 weken echo was niet alles goed te zien omdat de placenta in de weg lag. We zouden naar Rotterdam moeten voor een echo (dat is een uur rijden voor ons) in de week van die echo lag ik in het ziekenhuis. Ik mocht gaan maar ik kon het absoluut niet aan. De echo werd nogmaals bekeken en bleek dat het niet noodzakelijk te zijn om naar Rotterdam te gaan. 

Mijn klachten (ook de psychische) werden verweten aan de hormonen. Na de zwangerschap zal het een stuk beter gaan. 

Toen ik zo'n 36 weken was heb ik huilend overstuur naar de gynaecoloog gebeld met het verzoek de baby eruit te halen. Ik kon het absoluut niet meer aan. Nog steeds uitgeput en misselijk 24/7 en inmiddels meer in paniek dan geen paniek per dag. Afgesproken is toen dat onze boef bij 38,3 zal worden gehaald. 

Inmiddels zat ik al aan de antidepressiva en de oxazepam om een beetje rustig te blijven. 

Het wachten duurde een eeuwigheid maar uiteindelijk kwam de dag. Om 9 uur begonnen met inleiden en om 21:47 uur werd onze Tijs geboren. 

Ik was super blij en gelukkig. We hebben ons boefje en mijn klachten zullen verdwijnen. Een echte blauwe wolk zat ik op. 

Maar helaas daar donderde ik alweer snel vanaf. De psychische klachten bleven. Ik werd dus weer ziek gemeld. 

De arbo was het met mij eens ziek tgv zwangerschap. Had ik niet zo een zware zwangerschap gehad dan was ik nu niet ziek.

Appeltje eitje dacht ik dan ook toen ik naar UWV moest komen. Het was een pittig gesprek met als uitkomst dat ik niet zoek was tgv zwangerschap omdat ik geen lichamelijke klachten had. 

Daar was ik het natuurlijk niet mee eens dus diende in bezwaar in. Op gesprek bij de bezwaararts in Breda (45 rijden). Het verhaal was erg duidelijk en ze was het ermee eens dat het door de zwangerschap kwam. Prima dacht ik. Dit komt goed.

Toen kwam de uigspraak. BAM! U bent niet ziek tgv Zwangerschap. Waarom niet?! Omdat de wetgeving alleen maar lichamelijke klachten kent. 

Ik was het er natuurlijk nog niet mee eens maar juist door mij  klachten niet meer in staat zelf nog in bezwaar te gaan. 

Dit heeft de werkgever gedaan. Er zijn gegevens bij mijn behandelaar opgevraagd, er is veel correspondentie geweest. Het verhaal kon niet duidelijker. Het zou op 25 augustus 2016 voorkomen in de rechtbank. De case is voorgelegd aan een jurist met ervaring in soort gelijke zaken. Een ongeveer indentieke zaak ik zelfs bij het hoog gerechtshof afgewezen. Dit was voor mijn werkgever een reden het beroep in te trekken. 

Het gaat mij niet om het geld (wat natuurlijk wel fijn is) maar meer om de erkenning. Was ik niet zwanger geweest dan was ik niet ziek geworden. Zo simpel ligt het. Maar de Nederlandse ziektewet kent alleen lichamelijke klachten en het psychische stuk komt er helemaal niet in voor. 

Toch hoop ik dat de Nederlandse politiek dit nader zal bekijken en de wetgeving zal aanpassen. Ik zal er geen profeit van hebben maar wellicht wel toekomstige moeders.