Ze kon nog geen blik werpen op mijn pasgeboren baby

Een tijdje geleden postte ik hier op Mamaplaats een verhaal over mijn relatie met mijn moeder. 

Toch probeerde ik het herstel vorige jaar nog één keer, het is tenslotte toch je moeder de oma van je kinderen. Op dat moment is mijn eerste kindje nog maar net 1 jaar geworden. Ze stond opeens voor mijn deur met cadeaus voor mijn dochtertje. Ik deed open. Ze zei: "Alsjeblieft, hier zijn wat cadeaus." Ze hoopte natuurlijk mijn dochtertje te zien, maar die lag op dat moment te slapen.

Mijn eerste reactie was een soort van shock, jij hier hoezo? Ik zei: "Dankjewel voor de cadeaus, ze ligt te slapen. Maar ik kan haar wel even laten zien op de babyfoon." Kort daarna ging ze weg. We hadden toen al jaren geen contact, dus vaag was het wel. 

Op dat moment weet ik dat ze bij mijn opa en oma is om de hoek. Ondertussen is mijn dochtertje wakker en pakt ze de cadeautjes uit (helemaal blij met alles). Ik bel naar opa en oma en zeg dat ze toch even mag langs komen, om haar toch even te zien.. niet close en binnen / geen oma spelen, maar oppervlakkig. Dit gaat goed, kort en weer klaar. 

Langzaam proberen we de band en het contact toch een beetje te herstellen. Door echt samen af te spreken en niet altijd met mijn dochtertje erbij. Ik probeer mijn dochtertje te behoeden voor de teleurstelling die zou kunnen komen.. dat hoop ik natuurlijk echt niet meer, maar je weet maar nooit. 

We spreken meerdere malen af en er gaan een aantal maanden over heen. Het is gezellig en we kunnen goed praten. Wat een goed gevoel.. heerlijk dat gevoel. Heb ik dan toch echt een moeder, voelt dat zo? Mag ik dit gevoel alsjeblieft vasthouden. 

Na deze maanden wordt mijn moeder toch een beetje ongeduldig om mijn dochtertje weer te zien. Kan ik ergens begrijpen. Toch blijft het je kind en wat ik al eerder beschreef: je wil ze in alles behoeden, zeker voor zoiets. Kort daarna besprak ik het mijn man, want zoiets beslis ik gewoon niet alleen. Hij kent ook het hele verhaal. We besloten nog 2 keer alleen af te spreken en als dat leuk/ gezellig was, mocht ze langskomen. 

De dag dat ze langskwam was leuk, bijzonder en moeilijk voor haar.. voor het eerst je kleinkind echt zien, aanraken, mee spelen. Ondertussen was onze band al best oké en ik dacht dat het een leuk idee was om onze trouwfoto's te laten zien, aangezien ze niet bij onze bruiloft was. En een stukje van de trouwfilm. Dit ontroerde haar, logisch. Maar ik probeerde alles toch een beetje naast me neer te leggen en een soort van nieuwe start te maken, alweer. 

Uiteindelijk bleek dit ook de eerste en laatste keer dat ze mijn dochtertje had gezien. Wij gingen eerst nog op vakantie en mijn moeder gaf een koffertje met allemaal leuke dingentjes aan mijn dochtertje om mee te nemen en uit te kunnen pakken op vakantie. Hartstikke leuk! 

Kort hierna werd mijn oma met spoed opgenomen in het ziekenhuis, haar hart was niet goed. Mijn oma kreeg per direct een pacemaker, dat was goed schrikken.. mijn moeder regelde veel en ik wilde direct naar het ziekenhuis. Mijn oma is nou gewoon eenmaal mijn moeder. Ik haastte me naar hun huis om wat kleding etc in te pakken en daarna racete ik naar het ziekenhuis. Na een dag of twee mocht ze naar huis. Alles was gelukkig goed gegaan. Mijn moeder en ik hadden hierin ook redelijk goede communicatie. De dagen vorderde en het herstel verliep goed.

Op een gegeven moment kregen mijn opa en oma een heftige buikgriep, helaas is het toen helemaal fout gegaan. Opa en oma lagen in bed en ze wilde even tijdelijk de telefoon beneden, omdat ze gewoon even met rust gelaten wilde worden. Lekker bijslapen. Op dat moment zijn mijn moeder en haar vriend in het huis van opa en oma om voor ze te zorgen. Ik breng de telefoon netjes naar beneden, zodat opa en oma kunnen rusten. Ik vertel aan m'n moeder wat oma zei en waarom ze de telefoon beneden wilde hebben. Opeens - uit het niks - zegt ze dat ík dit besloten heb en dat ik de boel bij elkaar aan het stoken ben. Ik ben me echt van geen kwaad bewust en leg nog een keer uit wat oma zei. Vanaf dat moment scheldt ze me voor van alles uit en vertelt ze me dat ze me zo haat en van me walgt en dat ik iedereen voorlieg omdat ik teveel op m'n vader lijk.

Ze vertelt me dat mijn dochtertje een onhandelbaar kind zal worden en ze op een gegeven moment niks meer van me zal willen weten en toch wel naar haar zal lopen. Voor de rest komen er nog veel meer scheldwoorden voorbij… mijn ogen schieten vol en ik weet niet meer wat ik moet zeggen. Het enige wat uit mijn mond komt is: "Ben je Ivy nou helemaal vergeten? Geef je dan niks om je kleindochter ? Ben ik dan echt zo erg, wat lieg ik dan? Ik kan er toch niks aan doen dat ik op m'n vader lijk, jij hebt mij gemaakt!" 

Na dit gesprek ga ik naar huis en word ik thuis weer gebeld door de vriend van me moeder: “Je was net boven bij je grootouders, waarom heb je de po niet geleegd? Je kan niet alleen maar leuke dingen doen!" Ik vertelde dat ik het had gevraagd aan oma, maar ze wilde niet dat ik dit deed. Op dat moment word ik weer uitgescholden en hang ik op. Met trillende benen loop ik richting m'n opa en oma in 1 streep naar boven. Opa en oma liggen op dat moment te slapen en ik sta huilend aan hun bed. Oma doet haar ogen open en kijkt me verschrikt aan. Ik zeg tegen haar snikkend : “Sorry oma, ik houd zoveel van jullie, maar ik kan echt niet meer langskomen wanneer mijn moeder en haar vriend hier zijn. Het spijt me zo erg." 

Oma schiet overeind en vraagt wat er is gebeurd.. ik vertel wat er beneden was gebeurd en ze zegt alleen maar: “Oh wat erg, waarom doet ze nou zo?” Op dat moment komt m'n moeder de kamer binnen en zegt tegen me: "Ben je weer aan het manipuleren, lekker lief doen?" Ik kan alleen maar met huilende ogen kijken. Ze wordt nu ook boos op opa en oma en zoekt ruzie met ze (terwijl ze ziek in bed liggen). Opeens zegt ze: "Jullie bekijken het maar, zorg maar voor jezelf."

Ze verlaat het huis en laat opa en oma letterlijk in de diarree liggen. 

Het maakte niet meer uit, opa en oma waren gewoon opgelucht dat ze uiteindelijk weg was en krabbelen ook ineens helemaal op. Ik heb op dat moment alles verschoond en gezorgd dat alles weer schoon en fris was. En ben elke dag 3 x langsgegaan. 

Nu zijn we ondertussen 10/11/12 maanden verder en is mijn 2e kindje geboren. Toen opa en oma op dat moment zo ziek waren en oma in het ziekenhuis lag was ik 6/8 weken zwanger (niemand buitenom mijn man wist dit nog). 

Ik loop laatst in de supermarkt met mijn pasgeboren tweede kindje, 11 weken oud en zie opeens mijn moeder lopen. Ik schrok ervan. Daarna ben ik gewoon mijn boodschappen verder gaan doen, want ik ga hiervoor niet de winkel uit. Ze ziet me, ze pakt achter me een boodschap en werpt nog geen blik op mijn zoontje of mij. 

Ik schrijf dit gewoon van mij af, ik heb het allemaal al jaren naast me neergelegd dat ik geen moeder heb en dit dus ook nooit zal hebben. Ik heb het meermaals geprobeerd en het is goed zo, alles eraan gedaan. Het is oké het is goed zo.. ik ben niet alleen, ik heb kinderen. Ik laat mijn kinderen deze teleurstelling nooit gebeuren dus nu nooit meer. 

Ik heb er vrede mee. 

Lees ook: "Geen vader en moeder en nu zelf moeder zijn"

Volg jij ons al op Instagram? @mamaplaats