Working mom, stay-at-home mom

De zwangerschap van mijn zoontje was niet gepland. Ik was nog aan het studeren voor mijn bachelor diploma, ik was nog niet lang samen met mijn vriend (9 maanden) en ik woonde nog thuis. Uiteraard sloeg het nieuws dat ik een wondertje verwachtte dus écht wel in als een bom. Ik mocht dan wel al 25 jaar zijn, mijn leven stond er nog niet naar. Ik herinner me nog dat ik vooral heel erg bang was dat ik zelf niks meer zou kunnen bereiken. Ik weet dat dit egoïstisch kan overkomen maar dit is gewoon hoe ik me voelde toen. De beslissing om het kindje te houden, had ik redelijk snel gemaakt. Ook al was ik nog maar een 5/6-tal weken ver en was dit niet gepland, de keuze om het kindje te laten weghalen had ik nooit over mijn hart gekregen. Dit is uiteraard een persoonlijke keuze en ik verwijt niemand die ervoor kiest om dit wel te doen. Het is beter om twee keer na te denken vooraleer je een kindje ter wereld brengt als je het mij vraagt.

Intussen weet ik dat het nog steeds mogelijk is om te bereiken wat ik voor ogen had, alleen zit ik soms wel in een tweestrijd want ik wil mijn zoontje niks tekort doen. Hij is het allerbelangrijkste. Maar daarnaast, ben ik ook een persoon op mezelf. Ik ben niet enkel mama. En ook al heb ik zéér veel respect voor alle mama’s die thuisblijven voor hun kids, zelf kan ik het niet opbrengen. Ik kan énorm genieten van de momenten samen met mijn zoontje, maar ik heb ook tijd voor mezelf nodig. Ik heb ook eigen toekomstplannen nodig, naast het opvoeden van mijn kindje. Hiermee wil ik uiteraard niet zeggen dat mama’s die thuisblijven, geen toekomstplannen meer hebben voor zichzelf. Alleen, heb ik het hier misschien wel iets lastiger mee denk ik soms. 

Ik heb altijd zeer hard moeten werken. Ik kom uit een gezin waarbij de oude ‘arbeidersmentaliteit’ nogal overheerst. Wie iets wil bereiken, moet ervoor werken. Het studeren is me dus nooit gegeven. Ik combineerde twee tot drie jobs om mijn studies te kunnen bekostigen. Daarbij kwam dan nog eens dat ik onverwacht zwanger werd. Ik was fulltime stage aan het lopen van het begin van mijn zwangerschap tot aan mijn derde/vierde maand. En het was me jammer genoeg niet gegeven om een goede zwangerschap te hebben. Ik moest op bepaalde momenten tot wel 9 keer per dag naar het toilet lopen omdat ik niks kon binnen houden. Zelfs de geur van bepaalde dingen deed me echt kokhalzen. Maar ik hield vol. Ik slaagde voor stage met een mooie 14/20 ondanks het feit dat ik mezelf in bochten heb moeten wringen om dit tot een goed einde te brengen. Naast mijn stage liep nog een heel moeilijk vak, waarvoor ik continue naar school moest om alles in groepen uit te werken. En daarbovenop had ik hier ook examen van. Na stage volgde een semester BOMVOL met vakken. Ik was 5/6 maanden zwanger toen ik op en af ging naar alle lessen. Ondanks het advies van mijn studietrajectbegeleider om minder vakken op te nemen, schreef ik me toch in voor het volledige traject. Naast stage en alle lessen, ging ik ook werken. Want studies én een kindje, kost uiteraard geld. Ik had allesbehalve een gemakkelijke zwangerschap. Vanaf mijn 17 weken kreeg ik last van harde buiken die gedurende mijn volledige zwangerschap hebben aangehouden. Ik moest regelmatig op controle naar de materniteit om te kijken of de harde buiken geen ontsluiting veroorzaakten. En ook al was dit niet het geval, toch voelde ik vanbinnen dat ik dit kindje niet zou kunnen voldragen. Mijn lichaam kon het allemaal niet zo goed verdragen en de stress had er waarschijnlijk ook heel wat met te maken. Ik ben bevallen na 16u in arbeid en een spoedkeizersnede, op 35 weken en drie dagen. Ondanks zijn vroeggeboorte had hij geen problemen met ademhalen, noch met iets anders. Waarvoor ik tot op de dag van vandaag nog steeds heel erg dankbaar voor ben. Toch moest hij tot en met zijn 36 weekjes nog even op de neonatologie verblijven omdat zijn zuigreflex nog niet zo goed ontwikkeld was. Naast dit alles, was ik hoogzwanger én bevallen in de COVID-19 tijden. Wat wel wat stress met zich meebrengt, zeker als het je eerste kindje is.

Na een weekje mocht Lucasje mee naar huis. Mijn school was nog steeds aan het doorlopen. Ik combineerde mijn leven als nieuwe mama met mijn eindexamens. SLOPEND. Ik zou het nooit meer opnieuw doen. Maar wat ben ik trots op mezelf dat ik heb doorgezet. Er is me wel eens gezegd geweest dat dit enkel zou mogelijk zijn als ik een ‘gemakkelijk kindje’ zou hebben. Een redelijke absurde omschrijving als je het mij vraagt, maar oké. Ik had dus geen ‘gemakkelijk kindje’. Mijn kindje sliep NOOIT. Achteraf gebleken heeft hij een zeer zware vorm van reflux en een koemelkeiwitallergie. Ik sliep nooit, mijn vriend sliep ook amper en ik zat middenin mijn examenperiode. Maar ik zette door. Ik besloot de helft mee te doen. Omdat Lucas heel veel in het ziekenhuis lag voor allerlei testen, kon ik soms niet anders dan studeren op de momenten dat hij in het ziekenhuis aan het slapen was. Het was voor mij geen optie om hem daar alleen te laten liggen zodat ik thuis kon gaan studeren. Ik geloof er heilig in dat als je doorzet, je erin slaagt om heel wat gecombineerd te krijgen.

Intussen is Lucas 11 weken oud. Zijn reflux begint beetje bij beetje te verbeteren, mijn vriend en ik gaan in september gaan samenwonen en ik heb nog mijn laatste vakken te doen in augustus. (Diegene die ik niet heb kunnen doen in juni). Van zodra ik mijn diploma heb ga ik fulltime werken. (Of 4/5e). Ons zoontje gaat 4 dagen per week naar de crèche. Ja, ergens doet mijn moederhart pijn hierdoor. Maar ik weet intussen ook dat ik een persoon ben die pas alles aan hem kan geven, als ik ook voor mezelf zorg. En voor mezelf zorgen betekent in mijn geval, ook mijn eigen dromen en doelen achterna blijven gaan. 

Ik hoor regelmatig dat mama’s zich deels verplicht voelen om thuis te blijven zodat hun man kan gaan werken en zij de zorg van het kindje/kindjes kunnen opnemen. Ik heb enorm veel bewondering voor deze mama’s want geen enkele man/noch fulltime werkende vrouw zal ooit beseffen hoe het is om dag en dag uit met de zorg van de kinderen bezig te zijn en hoe lastig het ook is! Mensen denken vaak dat deze mama’s overdag in de zetel liggen en tijd op overschot hebben. Wel, na zelf drie maanden thuis gezeten te hebben als fulltime mama kan ik je verzekeren dat dit NIET het geval is. Ik had vaak momenten dat ik gewoon tijd tekort had. Als in, elke dag.

Ik weet dat ik het zelf niet zou kunnen opbrengen om dit voor altijd te doen. Of voor een lange periode. Notie: dit staat volledig los van de liefde die ik voel voor mijn kind! Hij is mijn ALLES. Maar ik heb echt carrièreplannen naast het mama-zijn ook. 

Zijn er nog mama’s die het hier moeilijk mee hebben? En in dezelfde tweestrijd zitten? Gaan jullie werken of blijven jullie thuis en wat doet dit met jullie? 

Liefs