Worden wie je bent...

De vraag waar je leven als kind omheen draait is natuurlijk de vraag: ‘wat wil jij later worden?’ Al sinds ik me kan herinneren ben ik hiermee bezig. Want, wat wil ik later nou eigenlijk worden? Sommige kinderen hebben al vrij vroeg een doel voor ogen en doen er alles aan om uiteindelijk te worden wat ze willen.

Bij mij ligt dat helaas even anders, want waar ik júist een stapje verder kwam met mijn doelen, raakte ik altijd weer twee stappen terug. De vragen: “weet ik dit wel zeker? Is dit wat ik de rest van mijn leven wil doen? Word ik hier gelukkig van? Past het wel bij mij? Kan ik dit wel?” Spookten vaak door mijn hoofd, het beheerste mijn leven zoveel waardoor ik vaak gewoon niet meer wist hoe ik nu verder moest en ik maar gewoon helemaal met school was gestopt. Er kwam een periode in mijn leven dat ik alleen nog maar bezig was met mezelf. Niet meer met de vraag “wat wil ik worden?” Maar de vraag “wie ben ik?” Want ook dat voelde onzeker. Viel ik nu op mannen? Viel ik nu op vrouwen? Viel ik nu op beide?

Ik wist één ding zeker en dat was dat ik verliefd was. Verliefd op een vrouw.

Dát was het enige stukje zekerheid wat ik had en dat gevoel wilde ik niet meer kwijt. Ik hield me met niets anders meer bezig dan met dit gevoel, totdat het niet wederzijds was en ik weer in de onzekerheid viel. Het brak namelijk mijn hart en toen wist ik zeker: dit gevoel wil ik nooit meer! Ik besloot me af te sluiten voor gevoelens zoals liefde en mij toch maar weer te gaan richten op de: "wat wil ik later worden?" vraag.

Ik ging weer naar school en haalde mijn eerste diploma. Niveau 1, maar so be it. Het was een begin en vanuit hier zou ik verder breien. Ik wilde fotograaf worden, ik werkte inmiddels ook al als (pers)fotograaf en haalde hier veel positieve energie uit. Ik deed wat ik leuk vond en wilde er mijn bed voor uit komen ‘s ochtends. Er kwam weer wat ruimte voor gevoelens. Er werd een man verliefd op mij en dit had ik nog nooit ervaren. Ik vond het interessant dat iemand überhaupt deze gevoelens voor mij kon hebben. Dit wilde ik verder ontdekken!

Opnieuw spookten de vragen door mijn hoofd: val ik nu op mannen? Val ik op vrouwen? Val ik op beide? Waarom kon ik er niet gewoon simpel een label opplakken? Waarom was ik zo ingewikkeld? Een ding wist ik zeker, deze liefde deed me geen pijn, want ik voelde het niet. Ik kreeg de kans op een "normaal" leven en pakte hem aan. Ik besloot ervoor te gaan en het simpel te houden. Ineens kreeg mijn leven de standaard doelen: we gingen samenwonen, ik kreeg een kinderwens en de logische volgende stap was om te trouwen. Niet omdat ik het zo voelde, maar omdat het zo hoorde. Huisje, boompje, beestje. Mijn leven was logisch, maar het klopte niet. Ik werd moeder en was vanaf toen de gelukkigste vrouw op aarde maar, het klopte niet. Ik miste iets. Mijn gevoel. Mijn gevoel voor deze man was niet hetzelfde als wat hij voor mij voelde. Niet hetzelfde als wat ik ooit voor een vrouw had gevoeld. 

Ik had zekerheid, ik had iemand die van mij hield, we hadden een kind, maar ik was niet verliefd en kon mezelf daardoor niet 100% geven.

Heel vaak vroeg ik me nog af, is dit alles? Komt er niet iets 'beters' voorbij? Ga ik ooit ook helemaal matchen op intiem niveau? Het verlangen naar dit gevoel werd alsmaar groter en het begon opnieuw mijn leven te beheersen. Ik wilde worden wie ik ben en besloot dat mijn doel te maken!

Ik ben mama, maar daar houd het leven voor mij niet op. Ik werd (opnieuw) verliefd en ging trouwen met de vrouw van mijn leven. Naast dat ik nu moeder en vrouw ben, ben ik ook nog Janis. Ik had mijn leven toch al omgegooid, dus ik waagde nog een sprong! Ik ging opnieuw naar school om te studeren en haalde met succes mijn diploma beveiliger niveau 2. Nu ben ik mama, vrouw én collega! Voor de buitenwereld een succesverhaal, maar van binnen word ik bij elke stap die ik zet weer geconfronteerd met dezelfde vragen: “past dit wel bij mij? Wil ik dit (nog) wel? Kan ik het (nog) wel? Werk ik niet te veel? Doe ik het wel goed genoeg?” Als ‘s avonds de kinderen eindelijk op bed liggen komen deze vragen langzaam weer opborrelen… 

Ik weet dat ik een trotse mama ben, een gelukkige vrouw en een leuke collega, maar ergens daarbinnen schuilt een grote berg onzekerheid. Uiteindelijk willen we allemaal worden wie we van binnen zijn, maar wat als je van binnen niet weet wie je bent?