Wisselvallig weer

Weer wisselvallig, wisselvallig weer. 

Donkere wolken, gitzwart, wisselen zich af met opklaringen. Op dit moment het is zo zwart dat het wel nacht lijkt.Alle seinen staan op rood en toch wil ik door, door, door... 

Vannacht voor mijn gevoel een nieuw dieptepunt. Mijn zoontje was aan het huilen en ik maakte een fles, vervolgens lag hij alleen maar te spelen met zijn fles en dronk niet. Man wat werd ik nijdig. Ik heb hem boos toegesproken en terug zijn bed in gelegd. Alles wel zonder hem pijn te doen, maar toch... Het is een baby, die huilen en doen onverwachte dingen. Uiteindelijk door mijn gedrag is mijn vriend wakker geworden en kregen we ruzie. Ik voel me op dit moment zo'n slecht persoon. Ik kan niet eens rustig blijven als mijn zoon mij nodig heeft en ik beroof mijn vriend van zijn broodnodige nachtrust. Ze zijn beter af zonder mij. Ze verdienen een leukere, betere, mooiere, lievere moeder en vriendin. 

Het ging zo goed, ik voelde mij zo goed. Waarom gaat het nu weer mis? Waarom kan ik niet normaal zijn? Komt dit ooit nog goed? Het lijkt zo uitzichtloos. Allemaal gedachten die mij uit mijn slaap houden. 

Deze depressie is zo ongrijpbaar. Het zit in mijn hoofd, dus ik heb het zelf veroorzaakt, dat denk ik dan... Maar ik weet ook heel goed dat dit een ziekte is en dat dit mij is overkomen. Dat voelt alleen als een excuus, alsof ik niet zelf de verantwoordelijkheid wil nemen. 

Terwijl ik die laatste zin schrijf komt er een klein lichtpuntje, ik ben niet verantwoordelijk voor de depressie, ik ben wel verantwoordelijk voor de manier waarop ik ermee omga en hoe ik er uit kom. Ik kan de boel de boel laten en verdwijnen, maar ik kan er ook voor kiezen om te accepteren dat ik afgelopen nacht een terugval heb gehad, dat dat heel zwaar was voor mijn vriend en voor mij, maar dat ik nu weer kan toewerken naar een goede dag.