Wie zijn wij eigenlijk (Deel 5/6)

Wanneer ik die avond naar huis rij van werk is het druk op de weg. Het is mooi weer en ik denk dat de mensen op weg zijn naar Scheveningen. Ik denk aan mijn gevoel en aan hoe ik dit straks aan Jef ga vertellen. We waren allebei heel erg overtuigd dat het helemaal goed was met 3 mooie meisjes. Nu er bij mij ineens toch weer ruimte is voor nog een kindje wil niet zeggen dat dat bij hem ook is. Ik vertel ’s avonds als de meisjes op bed liggen van de baby aankondiging van mijn collega en zo luchtig mogelijk voeg ik er mijn gevoel aan toe. Een beetje bang voor wat hij zeggen gaat.. maar Hij zegt; “Ja, misschien wel leuk“.

2 weken later heb ik een positieve test in mijn handen! Dat is heel erg snel! Maar zo, zo welkom!

We besluiten het wel nog even stil te houden voor de kinderen tot we de eerste echo hebben gehad.

Ondertussen is de vakantie voorbij gegaan en dan start natuurlijk  Janou op een nieuwe school en gaat Maeve Naar groep 1. Door de positieve test gaat het allemaal een beetje aan me voorbij. Alle twee De meisjes hebben het wel gelijk heel erg naar hun zin! Gelukkig! 

Vanaf week 6 ongeveer wordt de misselijkheid wel echt heel erg vervelend. Ik kan weinig eten (eigenlijk alleen maar creamcrackers met smeerkaas) en voel me continue misselijk en duizelig. Weer kan ik dus niet werken en krijg uiteindelijk zelfs medicijnen tegen de misselijkheid.

 Ik ben ook heel angstig dat het mis gaat en krijg daardoor een vroege echo. We zien een mini kindje met een krachtige hartslag. Wat een geluk!

De misselijkheid ebt daarna wel wat weg maar ik blijf me zwak voelen. Gelukkig kan ik wel genieten van dingen. We gaan bijvoorbeeld naar wenen, waar ik het meest van de tijd in bed lig, maar de momenten dat ik wel op ben gaat het goed! En dat is eigenlijk zo  voor alle dagelijkse dingen. Ik kan heel leuk met de kinderen in de speeltuin spelen, maar daarna moet er even geslapen worden.het is wat het is, ik geef me er aan over. 

Dit keer mogen we al met 15 weken komen voor de geslachtbepaling. Mijn gevoel zegt heel sterk een jongetje om dat ik me zo anders voel dan bij de meisjes, maar aan de andere kant kan ik me een jongetje van ons niet echt voorstellen omdat we natuurlijk al 3 keer een meisje kregen. In alle eerlijkheid maakt het me ook niet uit. Een jongen is leuk want dat hebben we nog niet, maar een meisje is leuk want dat past er goed bij.

Jef en ik gaan samen naar de praktijk. De man die de echo maakt is een tijdje in stilte bezig. Ik vraag of alles wel goed is.. Hij zegt dat hij het even in beeld wil brengen om ons te laten zien wat het wordt. Jef vraagt of hij het wel al weet waarop de man antwoord dat hij inderdaad al weet wat het is. “nou zeg dan gewoon “roept Jef ineens een beetje nerveus uit. Het is een jongen! Ik hoor gejuich naast me.

Bij de Hema haal ik blauwe ballonnen en daar kan ik ook zijn allereerste pakje niet laten liggen. We gaan blauw shoppen! Het zal best even gek zijn.

De zwangerschap gaat goed. Ik voel me alleen meestal niet echt oke.

Officieel gaat mijn verlof in op 1 april, maar vanaf September ben ik nauwelijks meer op mijn werk geweest. De momenten dat ik me goed voel geef ik mijnkinderen aandacht. Het voelt fijn om alle tijd te hebben voor mijn gezin en na wat avonden erover praten besluiten we dat ik mijn baan ga opzeggen.

Zola start in januari op de peuterspeelzaal waar ze de hele boel op stelten zet. Weten jullie nog dat ik schreef over de vrolijkste baby? Ze is ook de stoutste peuter. Altijd op zoek naar kattenkwaad. 

Zoals de hele zwangerschap al niet echt volgens plan ging was de bevalling dat ook niet. Het duurde zolang als alle drie de bevallingen bij elkaar of nog langer misschien wel! Maar goed eenmaal geboren is alles gelukkig snel weer vergeten. Onze lieve Eliah. De kleinste van allemaal in geboortegewicht! We nemen hem mee naar huis in zijn maxi-cosi, ik naast hem op de achterbank. We moeten thuis even wachten op de meiden, maar dan kunnen ze elkaar ook ontmoeten. Janou vond hem schattig en was Gelijk heel lief voor hem. Maeve had vanaf het allereerste moment een hele intense band met hem. Zodra Eliah moest huilen moest zij ook huilen. En precies zoals Janou Zola heeft geaaid toen ze haar voor het eerst zag, zo deed Maeve dat nu bij Eli. Met dezelfde woordjes. “wat is hij lief” Het was zo aandoenlijk. 

 Dit tafereel was precies waar ik naar verlangde. Dat wat er allemaal nu op de bank gebeurde. Precies waar we van droomde toen we nog geen kinderen hadden.

Tot de volgende keer.

Liefs, Lotski