Wie zijn eigenlijk?! (deel 4/6)

 Ik ben alleen thuis als ik bedenk dat ik misschien wel zwanger ben. Mijn ongeduldige karakter zorgt ervoor dat ik de test toch doe. De afgelopen maanden zijn er hele veel testen gedaan en was het steeds negatief. Eigenlijk ga ik er dus nu vanuit dat het ook wel zo zou zijn. Maar dat is dus niet zo! 2 dikke strepen! IK ben zo blij! Ik weet dat Jef in overleg zit dus kan hem niet bellen en besluit dan maar naar de buurvrouw te rennen. Ik zie haar al door het raam en klop, ze is ook blij voor me. (Misschien was dit wel een  een beetje gek denk ik achteraf, wie rent er nou met eennzwangerschapstest naar de buurvrouw?!) Ik wil het heel graag aan Jef laten weten en besluit een foto te mailen met als onderwerp “is deze dik genoeg??” Hij belt uiteraard gelijk terug. We zijn zo blij!

Vanaf 16 weken zwangerschap weten we dat het een derde meisje wordt. We zoeken alle leuke kleertjes van Janou en Maeve uit en maken een mooi kamertje. Sinds de miskraam werk ik nog maar 2 dagen en ik ga ervan uit dat dat wel vol te houden is. Helaas krijg ik last bekkenpijn. Vanaf 30 weken stop ik dan ook met groepswerk en doe ik alleen nog wat administratieve werkzaamheden. De hele zwangerschap voel ik me verder wel gewoon super goed! Vol met energie!

In november ruil ik mijn auto in voor een bakfiets en race zo overal naar toe. Geen parkeer gedoe meer en de meisjes vinden het ook veel leuker zo!

Op de dag van de bevalling fiets ik ‘smorgens naar school en de peuterspeelzaal om de meisjes te brengen. Even door naar de verloskundige en de supermarkt en dan lekker naar huis. Ik was op 30 november uitgerekend en hoop dat ze niet op 5 december komt. Lijkt me niet een fijne dag om jarig te zijn.. Maar ja inmiddels is het 4 december en zou het toch echt zomaar kunnen dat het wel gaat gebeuren. Eigenlijk dacht ik dat ze op 3 december geboren zou worden. Janou en Maeve zijn op een maandag geboren en allebei op de verjaardag van een vriendin van mij! En 3 december is een maandag en is er een vriendin van mij jarig. Het gebeurd alleen niet.. Ik zit dus thuis en voel dat ik daar niet meer weg wil. Drink theetjes en kijk wat in tijdschriften. ’S Avonds wordt onze lieve Zola geboren. Rustig kijkt ze in het rond en dezelfde avond rijden we naar huis. Ik weer achterin met de maxi-cosi naast me. Dit keer in het donker en in de kou!  Ik blijf naar haar kijken. Zo lief en prachtig is ze. Thuis zitten mijn schoonouders, want tij hebben op Janou en Maeve gepast en inmiddels is het rond middernacht dus we zijn moe. Ik neem Zola mee naar boven waar haar wiegje al klaar staat naast mijn bed. In mijn bed ligt Janou en ik maak haar even wakker. Ze is helemaal slaperig maar onder de indruk van haar zusje. Ze aait haar en zegt keer op keer “aah wat is ze lief”.  Het is zo een lief tafereeltje, en ik weet het ook nog alsof het gister was.  

De volgende dag komt sinterklaas natuurlijk op school en dat willen Janou en Maeve uiteraard niet missen! Dus staat Jef na een kort nachtje met maar weinig slaap al vroeg op het schoolplein te wachten op de sint en moet ik het doen met wat foto’s. De kraamweek is sprookjesachtig. Zola is de liefste baby en iedereen is blij in huis. Er hangt een heerlijke roze wolkensfeer in huis. En als ik 7 december voor het raam sta en zie dat het sneeuwt, niet een beetje maar heel veel! Voelt het gewoon magisch! Het sneeuwt die winter nog veel meer en er wordt veel gesleed en geschaatst.

In mijn verlof lijkt het wel elke dag feest! We ondernemen zoveel leuke dingen. Maar als de eerste werkdag in beeld komt stort ik helemaal in. Ik weet niet hoe ik dat moet doen en voel me lichamelijk ook ineens heel zwak. Blijkbaar leefde ik op adrenaline en nu kwam alle pijn en vermoeidheid eruit. We spreken af dat ik het heel langzaam opbouw. Ga 2 keer per week naar de fysio en elke week een uurtje meer naar werk, zo komt het goed. Wanneer ik mijn eerste hele werkdag erop heb zitten voel ik me ook gelijk veel sterker en heb er weer helemaal zin in!

Het eerste jaar met Zola is geweldig. Ik heb eerlijk waar nog nooit zo een vrolijke baby meegemaakt. Ze is altijd blij! Ons leven heeft sinds haar geboorte een soort glitterachtige gloed gekregen. Het voelt zo compleet.

We zijn natuurlijk in 2009 verhuisd naar ons nieuwbouwhuis in Leidschenveen, maar na al die fijne jaren daar mis ik het stukje Den Haag waar ik vandaan kom. We onderzoeken of we ons huis gunstig zouden kunnen verkopen en dit is eigenlijk zo gebeurd! 6 april in de verkoop – 15 april verkocht! Het zoeken naar een nieuw huis is lastiger. Er is wel een nieuwbouw project midden in de wijk waar we graag zouden willen wonen. Het zijn maar 24 huizen die gebouwd gaan worden en er zijn heel erg veel geïnteresseerde. We schrijven ons in met een motivatiebrief erbij. En we krijgen onze eerste keuze! Het duurt alleen wel nog 2 jaar voordat het af is dus gaan we op zoek naar een huur huis. Het wordt een flat. Een ruime dat wel.

Die zomer gaan we niet op vakantie, maar vieren wel vakantie, we fietsen namelijk bijna dagelijks naar het strand of lopen zo het bos in. Het voelt zo fijn om weer “thuis” te zijn.

Op dat moment ben ik zo gelukkig en is het precies goed zoals het is. Er veranderd alleen iets  als mijn collega verteld dat ze zwanger is van haar eerste kindje. Eerst ben ik vooral heel  blij voor haar! Maar dan borrelt er een gevoel in mijn buik. Ik geloof dat ik dit ook nog een keer wil. De blijdschap van een zwangerschap en nog een keer een klein hummeltje om voor te zorgen. Een pasgeboren hoofdje ruiken en kusjes geven. Een wiegje naast mijn bed. Ik wil het allemaal! 

Liefs, Lotski