Wie is die man? is dat echt mijn vriend??

Bijna 13 jaar geleden leerde ik mijn huidige vriend kennen. We woonden al ons leven lang 500 meter bij elkaar vandaan maar vanwege het leeftijdsverschil (8,5 jaar) waren onze wegen elkaar nog niet gekruist. Tijdens een weekend weg met de jeugdclub leerden we elkaar kennen en begon er een prille verliefdheid waar vriendlief toen nog niet aan toe durfde te geven. Hij was toen 25 en ik 17 dus voordat wij goed en wel bij elkaar waren, waren we alweer wat weekjes verder. Liefde overwint echter alles en in de zomer van 2004 waren we dan officieel een stel. Het was ons tegen de rest van de wereld want niemand, en dan ook echt niemand dacht dat wij kans van slagen hadden. Nou dus lekker wel!!

Onze relatie stond in het begin in het teken van feesten, zuipen, seksen en vooral veel lol maken. Toen we gingen samenwonen kwam alles wat in een rustiger vaarwater maar we bleven happy. Een aantal jaren later een huis gekocht wat de nodige spanningen opleverde gezien er veel verbouwd moest worden en mijn vriend nou eenmaal overal rustig de tijd voor neemt en dat kan mij behoorlijk op de zenuwen werken. Als we de deur uitgaan moet ik dan ook altijd standaard op hem wachten....en laat dat nou in de meeste relaties andersom zijn. Ik kan me de ergenis van de kerel in kwestie prima voorstellen.

De verbouwing is nog niet klaar maar wij vonden het klaar genoeg voor een kleintje, ook hier was ik eerder aan toe dan vriendlief maar na lang (in mijn ogen dan) nadenken mocht ik dan toch stoppen met de pil. We hadden beide de instelling van ''zal wel een jaar duren'' omdat dat gemiddeld genomen zo is maar nee hoor, het zaad van vriendlief werkt wat sneller dan de rest van het lijf en na 1x ongesteld te zijn geweest was het al raak. Natuurlijk hartstikke blij dat het ons gegund maar ik lag er wel even wakker van, zo snel had ik het nog niet verwacht en de dag voor het doen van de test had ik nog allerlei dingen gegeten, gerookt en gedronken die onze lieve heer verboden heeft... Oeps!! En ja ik was zwanger en nu dan??? Gelukkig heeft vriend ''Google" ook daar weer een antwoord op.

Tijdens mijn zwangerschap leerde ik mijn vriend van een hele andere kant kennen, Vanaf dag 1 was hij een stuk liever (hormonen noemt hij het zelf) en erg behulpzaam, zo behulpzaam zelf dat ik hem af en toe eens even moest melden dat ik zwanger was en niet gehandicapt. Ik zag hem langzaam aan veranderen van mister cool, chill en relax in een lieve bezorgde pappie-to-be. Trouw mee naar iedere afspraak van de verloskundige en mij troosten als de hormonen weer eens op hol sloegen. Toen ik tijdens de zwangerschap een hoge bloeddruk kreeg en naar het ziekenhuis moest zat hij net op de boot van Terschelling naar Harlingen en schoot hij zowaar in de stress (laat die boot er nu net 2,5 uur over doen....) 

Tijdens de bevalling verbaasde hij mij opnieuw, mijn vliezen werden gebroken en toen ik nadat de handeling klaar was zijn kant op keek zag ik een bleke man met zweetdruppels op het voorhoofd. HUH??? Jij? Ben jij die man die nooit ergens van onder de indruk is?? Waar was mister calm, cool en collective gebleven? Zelf snapte hij het ook niet.

Nu onze zoon er is ben ik nog verliefder dan dat ik al was, want wat gaat hij geweldig met het jongetje om. De kinderwagen is omgedoopt tot racewagen, als zoonlief in de maxicosi komt speelt hij alsof hij een formule 1 rijder is en als zoonlief wordt verplaatst in de wipstoel gaat dat gepaard met autogeluiden. Als hij het handje vastpakt dan moet er geschakeld worden zodat hij het straks blindelings kan doen....Prachtig om te zien. Laatst is hij zelf met zijn vader en zoonlief naar de autobeurs geweest met de ''racewagen'' zodat ik de handen even vrij had. Super stoer toch!! Ook voor een verschoning draait hij zijn hand niet om.

Ik hoop dat jullie allemaal ook zulke lieve vaders en mannen zoals ik. Koester het, complimenteer hem en doe het samen want met deze formule kunnen wij de wereld aan...