Wie heeft advies????

Ik zal meteen maar met de deur in huis vallen. Wij hebben het niet breed. We zijn ook niet arm, maar we moeten zeker goed nadenken over waar we ons geld aan uitgeven. Dat heeft op het moment in niet geringe mate te maken met ons huis. We wonen in aardbevingsgebied dus de waarde van ons huis is gekelderd. Waar huizen in onze straat een aantal jaren geleden nog verkochten voor tussen de 160 en 170 duizend, heeft een makelaar ons verteld dat we het voor 129 op de markt konden zetten en met een beetje mazzel (!!!) 125 er voor konden krijgen. 

Dat was een aantal jaren geleden. Vorige week kregen we een brief dat ons huis al weer in waarde was gedaald en dus wordt onze belasting teruggave ook steeds minder (waardoor je dus elke maand meer zelf gaat betalen voor je hypotheek). Door een aantal investeringen (nieuwe keuken om de niet-functionerende jaren 70 keuken te vervangen en een uitbouw van de badkamer die nodig was voor ons groeiende gezin) zijn wij momenteel meer dan 180 duizend schuldig op de hypotheek. De verbeteringen zijn nog gemaakt in de tijd dat de huizen veel meer waard waren; zo vóór de eerste beving, zullen we maar zeggen. Dat was toen dus geen probleem. 

Verder moet ik zeggen dat ik een HEKEL heb aan dit huis (....oh ja, misschien niet onbelangrijk). Ik weet niet hoe jullie erover denken, maar mijn man heeft dit huis gekocht met zijn ex-vrouw. Gevoelsmatig is dit voor mij een heikel punt. Ik weet dat het 'slechts' een huis is, maar het is niet míjn huis, snap je? Het is het huis dat hij met háár heeft gekocht. Het huis waar zijn eerste kind met haar is geboren in de slaapkamer die wij nu delen. Ik weet niet, misschien trek ik het me teveel aan, maar hij heeft hier ongeveer even lang met haar gewoond als hij er nu met mij woont en ik stel me altijd voor dat hier herinneringen liggen van hun tijd samen als drolletjes op de vloer. 

De veranderingen die tot dusver gemaakt zijn (keuken, badkamer) waren geen slechte investeringen want zoals het was had het niet verkocht kunnen worden. Maar goed, we zijn inmiddels een aantal jaren verder en we hebben al heel wat meer geld moeten investeren. Niet per sé aan verbeteringen. Gewoon aan onderhoud. Voegen buiten die vervangen moesten worden, dak van bijkeuken dat vervangen moest worden, schilderwerk, kleine klusjes binnen. Uiteindelijk heb je het over een hoop geld en ik treur over elke euro die we in dit huis steken, echt. Ik vind het weggegooid geld. 

Maar goed, na alle negatieve berichten over de waarde van dit huis, hadden we uiteindelijk besloten dat we hier maar moesten blijven wonen. Ik bedoel, het kán gewoon bijna niet anders. Als we verkopen, dan moeten we met 50 tot 60 duizend euro verlies verkopen! Zo'n schuld daar kom je bijna niet onderuit. Dus, dachten we, als we hier dan tóch moeten blijven wonen, misschien moeten we dan maar een offerte vragen voor het isoleren en aftimmeren van de zolder. Op zich niets bijzonders, maar wij hebben een enorme zolder die nu braak ligt. Rommel, dat ligt er, en dus kan de ruimte veel beter gebruikt worden. Mijn man werkt twee dagen per week van huis, dus we dachten dat hij daar dan kon werken en het ook een speelzolder kon zijn voor de kinderen.

Verder zijn er drie ramen die vervangen moeten worden omdat ze helemaal verrot zijn dus dat hebben we ook erbij genomen in de offerte. 16 duizend euro gaat dat kosten........ Toen ik dat hoorde kreeg ik meteen weer gil-neigingen. Vreselijk!!! Het is werk dat we zelf niet kunnen doen, niet alleen vanwege gebrek aan kennis maar ook omdat we daar gewoon geen tijd voor hebben met onze drie kleintjes én werk. Maar nu heb ik zelf écht het gevoel dat de maat vol is. Ik wíl het gewoon niet! Ik wil niet nóg meer geld uitgeven aan een huis waar ik niet wil wonen.

Nu is mijn idee, laten we het huis gewoon dumpen. We zetten het op de markt, we zien wel wat we er voor krijgen, en dan kijken of we ergens anders een kleiner, goedkoper huis weer kunnen kopen. 

Verdere pertinente informatie: we hebben nog een oude studieschuld van mijn man en we hebben ook nog een lopend krediet (lening overgenomen van zijn zus toen ze in de rats zat, waar ze momenteel niet op betaald, en ook dingen van ons van verbouwingen en reparaties enzo). Dus met studie en krediet en alles, hebben we er nog eens 20 duizend in schuld bij. Ik heb het idee dat je, wanneer je goedkoop een huis koopt, je je schuld van het verlies van je oude huis daarin kunt meenemen (dat is ons toen verteld, dat dat wél kon) en dat je dan dus dezelfde hypotheek hebt, maar dat je niet meer zit in een huis waar je niet wil zijn. 

Wij wonen op het moment ook nog in een dorp waar ik hele slechte jeugdherinneringen heb liggen (zie andere blogs), waar onze kinderen niet naar school gaan (en dus in dit soort dorpen geen vriendjes hebben) én waar zijn ex én de man waarmee ze is vreemdgegaan beide nog wonen. Mijn man denkt dat we beter hier kunnen blijven omdat dit een grote woning is en dat we niets opschieten met verhuizen. Dat het ons geld gaat kosten en dat we dan dáár vast komen te zitten. Hij vindt het een stap achteruit.  Ik noem het een stap opzij. Persoonlijk zou ik het niet erg vinden om dáár vast te komen te zitten (als het maar niet híér is). Bovendien zou het ons vele kilometers in de auto schelen omdat we dan zouden wonen waar de kinderen naar school gaan, zij zouden gemakkelijker sociaal contact kunnen opbouwen met vriendjes dáár én het zou mijn man ook nog eens 40 minuten reistijd schelen op een dag.

Man man denkt dat het beter is dat we de komende 5 jaar op een houtje gaan bijten om te proberen de schuld af te lossen. Nou heb ik persoonlijk niets tegen op houtje bijten, dat heb ik al vaker gedaan, maar het probleem is, dat dóén we al. Tuurlijk, het kan altijd nóg goedkoper, maar dan heb je het over honderden euro's, niet duizenden. Dus ik denk niet dat het zoveel verschil zou maken in het totaalbeeld. Hij ziet dat positiever in en denkt dat het een enorm verschil zou maken als we niet 1 keer in de maand de kinderen trakteren op de Mac en dat we, als we al het extra vet wegsnijden (we gaan nu al nauwelijks weg, maar dan dus helemaal niet meer, geen activiteiten voor onszelf en evt. zelfs niet voor de kinderen) en als er verder niks misgaat met het huis of andere dingen (de dubbele beglazing raakt al lek, het dak van de garage is net zou oud als het dak van de bijkeuken wat onlangs vervangen moest worden ivm lekkage, auto is 10 jaar oud, zijn zus betaald niet op haar lening, etc) dat we dan in 5 jaar de 'extra' schuld kunnen afbetalen. 

We zitten nog steeds met het waardeverlies van het huis dan, dat zal niet veranderen. Helaas is het huis op het moment eigenlijk ook niet verkoopklaar. Wij zitten, volgens de makelaar, in een marktsegment van huizen die gekocht worden door mensen die een huis willen dat 'áf' is. Dit zijn geen starterswoningen, dit zijn gezinswoningen. En gezinswoningen moeten af zijn. Afgezien van 'grotere' dingen (vloer moet eigenlijk vervangen worden) die we ivm. de kosten écht niet meer zouden kunnen doen, zijn er een hoop kleinere klusjes waar ik nu als een zotte mee bezig ga. Plinten en verven en kitten en dat soort dingen. 

Mijn man werkt een volledige baan en verdient een goed salaris. Daarnaast werk ik drie dagen per week en heb ook nog een eigen bedrijf (levert zo af en toe een beetje op, nog niet veel, maar kost ook bijna niets nu). Meer werken is op dit moment voor mij geen mogelijkheid omdat de jongste twee dan naar opvang zouden moeten en ik net zoveel kwijt zou zijn aan opvang als ik zou verdienen (bovendien hebben wij altijd gezegd dat we kinderen niet naar opvang wilden sturen). Ik ben onlangs van twee naar drie dagen gegaan door de zaterdag erbij te gaan werken dus ik mis nu al een hoop tijd met mijn gezin. Onze jongste gaat pas over 3 jaar naar de basisschool, dus dan zou ik pas de andere drie mogelijke dagen kunnen gaan werken (en mijn loon is okee, maar ik verdien niet superveel). Mijn man heeft al overwogen om van baan te veranderen, maar dit zou in loon niet erg veel meer opleveren. Daarnaast zou hij veel meer weg zijn van huis en zou ik moeten stoppen met werken. Het verschil in zíjn loon zou niet opwegen tegen het verlies van mijn loon. 

Aaaarghhhhh! We zitten vast. Muurvast. Het gevoel dat we in een moeras zitten waar we steeds verder in weg zakken overheerst.

Dus, lieve mensen, als jullie nog ideeën hebben, meningen over wat ik hierboven heb verteld, dan hoor ik ze graag. Ik heb van nature de neiging om snelle, drastische beslissingen te nemen. Dat weet ik van mezelf. Ik land dan altijd wel weer op m'n pootjes, maar mijn man is (gelukkig) niet zo onbezonnen. Ik moet dus ook openstaan voor het idee dat wat ik wil niet het beste is, maar dat is extra moeilijk omdat mijn gevoel over huis en dorp natuurlijk ook om de hoek komt kijken. Mijn man daarentegen heeft gezegd dat hij niet de deur op mijn ideeën dichtgooit, maar dat hij eerst meer onderzoek wil doen. Misschien zitten hier moeders die kennis hebben van hypotheken of andere zaken die ik heb genoemd??? 

Alstjeblieft, alles helpt!!