Who lives, who dies, who tells your story?!

Al vanaf jongs af aan heb ik de sterke drang om de wereld beter te willen maken, om iets goeds te doen in de wereld. Nu de wereld in brand staat heb ik de drang om mijn gedachten op het spreekwoordelijke papier te zetten. 

Sinds ik kinderen heb voel ik een soort constante angst. Angst om te falen, angst dat er iets met de kinderen gebeurd, angst dat ik ze niet kan beschermen en angst dat ze gekwetst worden. Nou besef ik heel goed dat ik ze niet in een klein doosje kan bewaren om ze daar veilig opgeborgen te houden. Maar toch het is mijn hart wat daarbuiten loopt. Het is mijn leven wat zich op school bevindt. Sinds een tijdje is daar iets bijgekomen. Sinds BLM is aangewakkerd voel ik enorm de behoefte om me daarin te mengen. Niet omdat ik wil laten zien hoe goed ik me voel, of uit een soort van misplaatst filantropisch gevoel maar omdat ik me er echt enorm boos en druk over kan maken dat wat voor mij vanzelfsprekend is (namelijk dat je iemand niet beoordeeld op welke kleur zijn of haar huidskleur heeft maar op basis van wat iemand doet, of hoe iemand zich gedraagt en zelfs dat zegt niet altijd iets). Er komt een soort oer gevoel naar boven. Dat heeft me uiteindelijk aan het denken gezet. Wat laat ik achter? Wat geef ik mijn kinderen mee? En hoe zien zij de wereld?

Wij komen uit een multicultureel gezin/familie. De kinderen weten dan ook niet beter dan dat hun neefje bruin is en zijzelf niet. Dat vinden ze niet vreemd noch kijken ze daar vanop. Het is gewoon toevallig zo. Los van de vraag van mijn zoontje waarom hij niet ook bruin kan zijn net als zijn neef, wordt er weinig over gevraagd. Toch voelde ik de drang om met hem te praten over het feit dat niet iedereen zo denkt. En dat donkere mensen heel hard hebben moeten vechten om uberhaupt te mogen leven. En nog steeds zit het dieper dan men denkt. Wit, blond haar, blauwen ogen is nog steeds vaak de standaard. Hoe verander je zoiets? Hoe leg je je kind uit dat er een hoop mensen zijn die vinden dat mensen met een andere huidskleur daarmee ook minder rechten hebben? Hoe vertel je dat de wereld niet zo lief is als je wel graag zou willen? En hoe verklaar je het onderlinge wantrouwen?

Omdat ik ook niet alle antwoorden heb, maar gelukkig wel boeken (en vooruit ook internet) heb ik boekjes erover gekocht. Zal mijn zoon en dochter later een standpunt in durven nemen net zoals nu gevraagd wordt? Hij weet hoe ik erin sta. Als het enige wat ik kan doen is op komen dagen en mensen het gevoel geven ik hoor je, ik wil beter doen en leren dan doe ik dat met liefde. 

Dankzij zulke vragen ga ik denken aan wat ik nalaat. Wat zullen ze later meenemen van de opvoeding? Zullen ze met een goed en warm gevoel terug kijken op hun jeugd, wetende dat ik vast niet alles goed heb gedaan, maar weten en beseffen dat alles wat ik doe, ik doe uit liefde? Dat ik op sommige dagen niet de moeder was die ik graag hoop te zijn maar soms gewoon maar oke ben? Dat ik mijn best heb gedaan om het zo leuk mogelijk te maken. Dat ik echt mijn best heb gedaan om ze voor alles te beschermen maar ze ook vrij genoeg wil laten om zelf te leren en ontdekken? Wat is de grens? Hoe weet je of het goed gaat? 

Ik denk niet dat je dat te weten komt pas als ze volwassen zijn. Dan pas zie je het resultaat van al die jaren liefde die je erin hebt gestopt. 

Vorig jaar in 2019 zijn mijn man en ik naar New York geweest samen. Daar ben ik naar de musical Hamilton geweest (aanrader op Disney +) en daar zingen ze: You have no control who lives, who dies, who tells your story. Wat ik daaruit haal is dat je niet weet hoe je later herinnerd zal worden. Tot die tijd Blijf ik mijn best doen en hopen dat ik ze het goede leer, dat ze later sterke evenwichtige personen worden met een eigen wil. en vooral opkomen voo rhet goede. Nooit neerkijken op mensen. We hebben iedereen nodig. Putjesscheppers tot chirurgen zijn allemaal heel belangrijk om de maatschappij draaiende te houden. De een is niet meer dan de ander. Je kent niet iemand verhaal, je weet niet wat iemand heeft moeten doen om te komen waar hij nu is. Hoe mooi zou het zijn als mijn kinderen later in staat zijn om anderen omhoog te helpen? Dat is mijn droom voor de toekomst. Zowel de van mezelf als voor mijn kinderen. Dat ze hun sterke punten inzetten om anderen te helpen. 

Een warrig verhaal misschien maar goed. Moeder zijn is het engste en mooiste dat er is. Ik heb me ook nog nooit zo kwetsbaar gevoeld nu ik kinderen heb en onzeker. Wij als moeder zouden elkaar ook omhoog moeten hepen in plaats van zo hard te zijn naar elkaar. Elke moeder/vrouw heeft onzekerheden. Dat ik niet dezelfde heb als andere wil niet zeggen dat het er dan niet is. Wat kunnen we veel bereiken als we elkaar allemaal omhoog helpen.