When lightning strikes

'Dood? Maar.. mam? Kunnen ze dan niks doen? Kunnen ze niet opereren? Kan je geen chemo doen of plaatselijke bestraling? IETS?!' De tuin is stil gevallen en binnen in mijn lichaam lijkt het alsof duizend kleine mannetjes mijn ingewanden in stukken aan het hakken zijn. Mama schudt haar hoofd. 'Chemo zou misschien tijd "kopen" maar helemaal te redden is het niet meer.' Ik breek van binnen en verstop mijn gezicht in mijn handen. De zenuwen die ik al zo lang voelde zijn weg en hebben plaats gemaakt voor de schok en het verdriet. Ik weerhoud mezelf ervan om hysterisch te gaan janken maar de tranen zijn met geen mogelijkheid meer tegen te houden. Mama aait me over mijn benen. 'Ik heb echt een prachtig leven gehad. Echt waar. Ik heb alles gedaan wat ik wilde doen. Ik heb prachtige kinderen en klein kinderen, ik heb gereist, ik heb Szandor die echt ge-wel-dig is.' Het zijn mooie woorden maar ze laten me voor nu alleen nog maar meer huilen. Haar aankijken lukt ook even niet, het doet pijn. Ik voel handen op mijn schouders en handen die aaien over mijn rug. Ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan, het moet allemaal even bezinken. 

Als ik de tranen eindelijk heb bedwongen, branden en prikken mijn ogen van alle mascara die erin is gelopen. Mijn gezicht plakt van doorgelopen foundation en dagcreme. 'Ik ga even mijn gezicht wassen.' Ik loop in trance de trap op naar boven, naar de badkamer. Maak een handdoekje nat en veeg binnen twee keer alle make-up van mijn gezicht, zo doorlopen was het. Ik kijk even naar mezelf in de spiegel. Kleine, rode, verwarde ogen. Dan neem ik een diepe zucht, verman mezelf en loop weer naar benede. 'Wie wil er ijs?' Mijn broer gaat rond met de tablet, blijkbaar is er een ijssalon in de buurd die ook thuis bezocht. Ik vink vier bollen aan. Cakebeslag, Cookies en twee keer chocolade. Dan stuur ik mijn vriend een appje dat ik voorlopig niet thuis kom. We "tafelen" nog een hele tijd in de tuin, in de zon, drinken en eten van alles door elkaar. Spaanse warme worst, vis met knoflook en het bestelde ijs natuurlijk. 'Laten we gewoon leven, zolang dat kan.' zegt mama. En drukt ons op het hart dat zie niet lang écht ziek wil zijn. Ik knik. Laten we gewoon gaan leven. 

S'avonds loop ik richting huis. Met krijzende gitaren van Muse door mijn oortjes. Vandaag is het begin van een totaal ander leven. Een andere manier van denken. Mama heeft longkanker. Mama is niet meer te redden. Mama word nooit meer beter. Mama gaat dood. Ik wil janken, schreeuwen en sterk zijn tegelijk. "Gewoon verder leven", zoals mama het liefst wil. Maar ik kan het niet helpen dat ik denk dat dit de laatste verjaardag van Meneer was die ze zal meemaken. Dat de kinderen te klein zijn om zich haar later nog te herinneren, terwijl ze nu zó'n onvoorwaardelijke liefde tonen voor hun oma. Wat moet ík zonder haar? Als ik dadelijk niet meer "even naar huis" kan gaan. Samen eten? Samen foto's maken? Samen praten, advies vragen. Knuffelen. Het is zo ONEERLIJK! Je word nooit een grijze oma, nooit oud. Mijn tranen zijn op en ik ben misselijk. Nee, niet van het ijs maar van de gevoelens. 

De komende tijd zal wéér in het teken van ziekenhuis in en uit staan. Meer scans. En een behandeling kiezen. Of niet. Ze geven mama maximaal 3 jaar, maar als ze dat zou halen zou ze een klein medisch wonder zijn. 

Op naar het laatste leven. Hopelijk met veel zon.