Werkelijk alle ballen hoog houden.

Alle ballen hoog houden.

Dat is wat ik graag deed en doe; alle ballen hoog houden. Zoals jullie vast en zeker in mijn vorige blog hebben gelezen weten jullie dat ik een echte doener ben. Kom maar op laat mij maar bezig zijn! Voordat ik zwanger werd crosfitte ik viermaal per week, werkte ik om het weekend, sprak ik regelmatig met vriendinnen af, zorgde dat mijn huis altijd spik en span was en hield ik van een feestje/festival.

Nu ruim één jaar later en twee baby’s rijker, ben ik sneller emotioneel en loop ik eigenlijk over van alle dingen die ik doe en die ik voor mij gevoel ‘moet’ blijven doen. Pfoe, wat kan het soms tegenvallen dit nieuwe leven. Begrijp mij niet verkeerd ik ben zo verliefd op Sam en Puck, maar niet altijd verliefd op alle ‘beperkingen’ die het met zich mee brengt.

De afgelopen weken had ik meerdere baaldagen, meer dan dat ik van mijzelf gewend was. Dit uit zich dan bij mij in sneller emotioneel zijn, hoofdpijn en een opgejaagd gevoel hebben. Sinds de geboorte van Sam en Puck zijn er nauwelijks dagen waarop ik even in bed kan blijven liggen om heerlijk wakker te worden, een kop thee met ontbijt te maken om dit in bed tijdens een leuke serie op te eten. Nu wordt ik wakker, omdat zij wakker zijn, omdat zij een schone luier nodig hebben, omdat zij honger hebben en moeten eten, omdat zij aandacht willen, omdat zij na hun ontbijt niet alleen gelaten kunnen worden.

En ja ik hoor jullie denken; dat is toch logisch?! Je hebt twee baby’s?! En inderdaad dat is logisch en je weet dat je leven gaat veranderen als je kinderen krijgt, of dat er nu één of twee tegelijk zijn. Je hebt alles al in je hoofd zitten, totdat het zover is, dan pas kom je erachter hoe leuk en wat een energie het kost, maar ook hoe enorm druk en hoe zwaar het is!

Mijzelf opgejaagd voelen dat kende ik niet, ja als je in de sportschool ziet dat er nog één minuut op de teller staat, terwijl je nog tien burpees moet maken….

Maar dit is anders, je staat de hele dag ‘aan’, de meisjes worden wakker en hebben jouw aandacht en verzorging nodig. Zelf probeer ik regelmatig met Sam, of met Puck op de bank te gaan zitten, zodat ik die individuele aandacht aan één van de twee kan geven. Dit gaat vaak een aantal minuten goed, totdat haar zusje de aandacht opeist. Hierdoor voel ik mij soms opgejaagd, terwijl ik niets liever wil dan genieten van mijn twee meisjes, even lekker kroelen. Er zijn ook momenten dat ik ze beiden op mijn schoot pak, de een half op de bank zet en de ander in mijn armen, heerlijk vind ik dat! Je wordt immers praktisch als tweeling mama!

Vorige week had ik zo’n baaldag, een hele dag gewerkt, thuis komen met het geweldige idee dat Jorn gaat stofzuigen en ik ga dweilen en de was, wc’s ach je kent het wel. En ik hoor jullie nu denken waarom moet dit na een dag werken, nou gewoon, omdat ik hier geen zin in heb als ik morgen alleen met Sam en Puck ben. Voor mij klopt de gezegde; ‘een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd‘! Vervolgens hebben wij samen, Sam en Puck bij mijn ouders opgehaald gaan, altijd zo’n fijn moment om onze twee meiden weer te zien!

Die avond stond er een zware crosfitt les op het menu, Jorn adviseerde mij om niet te gaan sporten, maar wat moest ik dan doen? Meehelpen met de avond routine, laat mij maar lekker even sporten! Daar stond ik dan, ik had er zin in, toch?! Tijdens de workout voelde ik af en toe een traan naar boven komen, kom op Bo niet aanstellen en doorgaan! Steeds meer kreeg ik het gevoel om op te geven, uiteindelijk heb ik de workout afgemaakt en ben ik met een vriendin naar buiten gelopen. Toen kwam alles eruit, ik begon te huilen en wist niet goed wat ik moest zeggen. Ik weet nog dat ik zei; ik vind het allemaal niet meer zo leuk, ik wil gewoon even een dagje niks of een weekje naar Ibiza ofzo…….