Wensen, gedachten en overwegingen: wel of geen tweede?

Het is een heftige tijd geweest de afgelopen tijd.

Niet alleen vanwege Corona, maar vooral vanwege het afronden van mijn opleiding en het overlijden van mijn schoonvader.

Zover ziet het er wat betreft mijn opleiding goed uit, ik hoef enkel te presenteren en ik ben geslaagd.

Het is allemaal nog heel onwerkelijk en toch voelt het ook al heel verlichtend.

Ook bij S ziet het er beter uit, ondanks dat zijn contract niet is verlengd heeft hij een nieuwe baan gevonden.

Hartstikke fijn natuurlijk!

 Alleen nu begint het toch steeds meer te spelen, zulk we gaan voor een broertje of zusje voor N?

Zoals ik mijn vorige blog beschreven was mijn cyclus niet goed. Nu heb ik 3 maanden de pil gehad en zit nu in mijn eerste maand zonder.

Heb ook een test gedaan om te kijken dat ik een eisprong kreeg, deze gaf positief resultaat en nu is het wachten op mijn menstruatie.

Alleen wat dan?

Wat daarna?

Ik merk dat het steeds moeilijker wordt om te zien dat steeds meer mensen hun zwanger aankondigen of foto’s delen van hun pasgeboren kroost. Aan de andere kant heb ik ook momenten dat ik blij ben dat N alleen is. Ze is nogal erg aanwezig en een echte peuter met pit. Ook heb ik ook vaak momenten dat ik niet van S op aan kan. Nu gezien de situatie met het overlijden van zijn vader is dat ergens niet gek natuurlijk, alleen het was daarvoor ook al... is het dan wel slim om nog aan een kindje te beginnen?

Ik weet het gewoon niet meer en hoofd en hart zitten niet op één lijn. Om echt moedeloos van te worden. Het is niet zo dat ik morgen zwanger wil zijn ofzo, alleen ik merk wel dat ik ook emotioneel er aan onderdoor ga. N heeft het steeds vaker over baby’s en ook S zegt het te zien zitten om er weer voor te gaan. Alleen waarom zie ik het dan niet dat hij het ook echt aankan en er voor mij is?

Ook merk ik dat er angsten uit mijn verleden hierbij een rol spelen, zeker als er onenigheid is. Dan denk ik terug aan mijn eigen jeugd, waarin mijn ouders meer ruzie maakte dan wat anders. Dat wil ik niet voor mijn kind, laat staan als het er meerdere zijn.

Ook spookt N nog wel eens s nachts of s ochtends vroeg, wat naast mijn werk in de zorg ook veel energie kost. Stel je voor dat het er twee zouden zijn? Dan is het nog meer...

Op dit moment breekt het me echt op, ik wil het heel graag en toch ook weer niet. Alleen heel lang wachten wil ik ook niet, N wordt in april 3 en ik word binnenkort ook alweer 29. Misschien denk je no big deal, je hebt nog tijd zat. Alleen zo voelt het voor mij niet. Op een of andere manier ligt mijn grens op 30 jaar en wil ik voor mijn 30ste nog een keer mama worden.

Kortom, ik zit echt met mezelf in de knoop en moet echt even mijn ei kwijt. Daarom deze blog. Omdat dit mij zo goed helpt en ik ook veel aan jullie reacties heb. Mocht iemand tips voor me hebben, ze zijn meer als welkom.

Veel liefs, Butterfly92