Wennen aan het KDV, hoe moet dat?

23 maart zou Sep gaan wennen bij het kdv. Leuk dat ze dat zo zeggen, dat je kindje komt wennen. Volgens mij zijn de ouders vaak diegene die moeten wennen. Je kindje achterlaten bij vreemden, hoe makkelijk ik erover dacht tijdens mijn zwangerschap, hoe moeilijk vind ik het nu. Alleen toen kwam Covid-19 overwaaien uit China en ging alles op slot. Ik durf het bijna niet te zeggen, want velen zijn een of meerdere geliefden of bekenden kwijt geraakt eraan, maar ik was opgelucht. Want met het sluiten van de kinderdagverblijven, gingen ook Seps wendagen niet door en bleef hij langer thuis bij ons. Wekenlang heb ik mezelf opgepept, geoefend met Sep achterlaten bij mijn zusje en mezelf streng toegesproken dat ik niet zo’n huilerd moest zijn. We hadden toch een goed gevoel bij die meiden? De leidster-baby ratio was goed en alle kindjes die we tijdens de rondleiding hebben gezien zagen er vrolijk, gelukkig en goed doorvoed uit. Toch blijft het schuldgevoel knagen…

Als je mijn vorige blogs hebt gelezen weet je dat Sep een tijdje in het ziekenhuis heeft gelegen. Ik heb het daar ontzettend moeilijk mee gehad en voelde me onwijs schuldig dat ik niet 24/7 bij hem was. Toen had ik geen keuze, maar nu kies ik er dus voor om hem 3 dagen in de week weg te gaan brengen en op de een of andere manier kan ik die keuze niet echt voor mijzelf goedpraten. Toen ik het met een vriendinnetje besprak (wiens kindje net een maand naar het kdv ging), stelde ze me gerust door te zeggen dat die leidsters zo ontzettend lief voor de kindjes zijn en hij sowieso meer aandacht zou krijgen dan nu. Want nu zijn wij beiden aan het werk, en moeten we de zorg voor een baby combineren met werk. Dus ook nu word ik vaak overspoeld door een ontzettend schuldgevoel. Omdat ik Sep niet alle aandacht kan geven die ik wil, zonder mijn werk te laten versloffen en vice versa.

Anyways, het kinderdagverblijf dus. Met het versoepelen van de regels, gaan dus ook de scholen en kdv’s (gefaseerd) open. Dat betekent dus dat Sep 11 mei alsnog gaat wennen. Ik ben er zelf nog niet achter hoe ik het makkelijker voor mijzelf kan maken (en voor Sep). We weten natuurlijk niet eens hoe hij erop gaat reageren. Wie weet vindt hij het er geweldig. Daarnaast denk ik oprecht dat het goed voor hem is om nu al met andere kindjes te leren spelen en andere mensen om zich heen te hebben. In de hoop dat dit zijn social skills stimuleert en eenkennigheid hopelijk een beetje kan voorkomen. Toch blijf ik denken, wat als.. Wat als hij ons heel erg mist, wat als hij huilt en niemand hem hoort of ziet (ziekenhuis flashbacks – tip van de dag, kijk niet te vaak op de webcam van het ziekenhuis haha) of wat als hij echt niet kan aarden daar. Ik weet dat er natuurlijk nog andere opties zijn, gastouderschap, nog minder gaan werken, wellicht een ander kdv. Het is vooral dat ik nu pas merk hoe moeilijk het is, moederschap en het eeuwige schuldgevoel. Toch weet ik ook dat ik een leukere mama ben als ik ook gewoon kan werken – ik ben misschien niet gemaakt om huismoeder te zijn, maar wel om mama te zijn. Dus ik laat het maar gebeuren, we gaan merken hoe wij hier op gaan reageren. Toch… als er mama’s zijn met tips – ik hoor ze graag!

Liefs