Welkom terug!

Welkom terug, dat is het eerste dat je ziet als je weer inlogt met je mamaplaats account. 

Het is even geleden dat ik wat heb geschreven, of überhaupt wat van me heb laten horen. Maar het was nodig. Ik had de rust even nodig om te beseffen wat er allemaal gebeurde in de wereld, maar ook wat er allemaal met mij en mijn gezin gebeurde. 

Zo ben ik al een hele poos niet meer fysiek bij mijn psychologen geweest door Corona, merk ik dat me teveel aantrek van negatieve gebeurtenissen en heb ik veel mensen uit mijn leven gezet. 

Maar er is ook veel positiefs gebeurd. Ik heb geleerd mijzelf op nummer 1 te zetten, mijzelf en mijn gezin. Want dat is het enige dat er toe doet. Er zijn oude contacten van vroeger terug gekomen, en ik merk dat ik daar ook stiekem wel behoefte aan had. Gewoon weer even zoals vroeger, zoals je gewend bent. Ik hoef namelijk geen directe vriendinnen groep meer te hebben, ik heb er een paar en dat is meer dan genoeg. 

Een van de mooiste dingen die er de afgelopen tijd is gebeurd, is dat wij eindelijk gaan verhuizen. Na lang zoeken hebben we eindelijk een huisje voor ons 3tjes gevonden. Een huisje waar we kunnen gaan werken aan een toekomst, en waar we hopelijk lang kunnen gaan wonen. Een huisje waar Féline later, hopelijk, een broertje of zusje mag verwelkomen. Maar ook een huisje, dat voor ons symbool gaat staan als gezin, de liefde die wij ervaren en en warmte die je mag verwachten van een plek zoals thuis. 

Ik vind het zwaar om tot minimaal 19 januari geen sessies meer te hebben bij de psycholoog, en merk dat ik daar ook een beetje last van begin te krijgen. Maar gelukkig kan ik er steeds beter over praten en weet ik, dat de mensen om mij heen, mijn situatie accepteren. Ik zou eigenlijk afgelopen week begonnen zijn met emdr sessies om mijn trauma een plekje te kunnen geven, maar helaas gaan deze ook niet door. En daar baal ik van, ik was er echt aan toe om deze stap eindelijk te gaan zetten. Het heeft namelijk een lange weg gekost. Maar goed, laten we maar zeggen dat we die maand langer dan ook nog wel kunnen wachten. 

Soms merk ik dat ik stiekem toch nog wel last heb van hormonen, en dan niet de zwangerschaps hormonen... nee de hormonen die bij je menstruatie horen. En dat is verraderlijk, want dan begin ik te twijfelen. Gaat het wel echt goed met me? Ben ik wel echt klaar om de stap naar emdr te zetten, ben ik wel klaar om over een tijdje de stap te zetten om weer mijn voeten op de aardbodem te plaatsen. Of, heb ik gewoon last van hormonen. Die 2 dingen lijken zoveel op elkaar, dat het gewoon moeilijk is te onderscheiden. Het is voor mij dan ook nog steeds lastig om uit te leggen hoe ik mij echt voel. Want ik weet het niet. 

Wat ik wel kan zeggen, is dat ik minder last heb van paniek aanvallen, en dat is fijn. Ik kan voor mij zelf relativeren dat een paniek aanval niets meer is dan een nare gedachte die je laat hyperventileren en daardoor kan ik rustig blijven ademen. 

Maar of ik echt klaar ben mij zelf weer de oude te noemen? Nee... nog lang niet. 

Maar het komt wel, het gaat oké zo.