Welke week van het jaar zou jij willen overslaan?

Voor mij een vraag waar ik zonder aarzeling op kan antwoorden.

De eerste week van januari is voor mij al een tiental jaren de meest lijpe week van het jaar.

Als kind kon ik die eerste week wel waarderen. Waar grote mensen elkaar ontmoeten en jij normaal een ‘’hoi kleine’’ te horen krijgt, werd er nu even echt aandacht aan je gegeven. Je kreeg een hand, een knuffel of een aai over je bol. Aandacht, heerlijk.

Als puber vond ik deze week soms wel in mijn voordeel liggen. Het was een goede populariteitstest en je kon alle jongens die je knap vond eens even een ongegeneerde pakkerd geven. Ik spreek nu niet van mijn tijd op de middelbare school, want daar wilde ik af en toe nog wel eens verdwijnen. Maar later, toen ik op kamers woonde.

Nu, bijna 30, zou ik het liefst in deze week willen vluchten naar een plek waar er geen sociaal wenselijk gedrag van je verlangt wordt.

Je kan nergens naartoe zonder dat mensen aan je gaan zitten en je ‘’de beste wensen’’ wensen. Bij de meeste mensen komt de vraag ‘’wie ben jij?’’ meestal het eerste in mij op. Collega’s die normaal als eerste de weg naar de baas weten te vinden op het moment dat dingen niet gaan zoals ze willen, staan je bij wijze van spreken bij het koffiezetapparaat al op te wachten om je een zeer oprecht fijn nieuw jaar te wensen. Je baas ziet het ook als zijn plicht om eens een glimlach op te zetten bij de nieuwjaarsborrel en dat chagrijnige mens bij de bakker zie je nooit lachen, ook niet op dit soort dagen, maar ze wenst je toch een gelukkig nieuwjaar.

Ik wil het niet. Ik wil het gewoon niet. Ik wil niet door iedereen aangeraakt worden en ik wil ook geen ‘’gelukkig nieuwjaar’’ zeggen. Niet omdat ik het je niet wens, maar omdat het moet. Mensen moeten het zeggen, anders ben je stom. Maar ik vind het stom als je het zegt omdat het moet.

Gisteren op 1 januari kwam mijn ex naar mij toe met de vraag waarom ik zijn vader geen ‘’gelukkig nieuwjaar’’ had gewenst toen ik hem zag. ‘’gast…. Hij stond zichzelf in zijn onderbroek te verschuilen achter de voordeur. Ik had hem uit zijn bed gebeld. Ik voelde mij niet geroepen om even de deur open te gooien en ‘’sociaal wenselijk’’ te doen. Mensen zijn zo gefixeerd op ‘’de beste wensen’’ dat ze niet eens meer realistisch naar het moment of naar de persoon kunnen kijken.

Ik voel de sociale druk heel erg in deze week. Het wordt continue van mij verwacht. Als HSP zijn de feestmaanden al heftig, maar een nieuwjaarsborrel is echt het toppunt. Mocht je mij goed kennen, dan weet je hoop ik dat ik echt wel lief ben en het beste met je voor heb en dat ik heel veel waarde hecht aan oprechtheid. Neem nou maar van mij aan dat ik je echt wel een fijn nieuwjaar wens. Kunnen we dan nu asjeblieft weer normaal doen?