Welke opmerking van een docent vergeet je nooit meer?

Soms heb je die momenten dat je terug denkt aan vroeger, door iets wat je vindt als je op zolder aan het rommelen bent of door een vraag die voorbij komt op social media. Dit laatste was bij mij het geval. De mooie momenten die je hebt beleeft, of momenten die je een levensles hebben geleerd. En denkt, dit wil ik ook graag later delen met mijn eigen kind(eren)

Sommige opmerkingen staan in je geheugen gegrift, soms voor maanden en soms voor jaren. Dit kunnen negatieve ervaringen zijn, die je kunnen breken, waardoor je jezelf even moet herpakken. Maar zeer zeker ook positieve! Die kleine opmerkingen/complimenten die je meedraagt in je leven. Die van heel grote waarde kunnen zijn voor iemand.

Gekregen van een familielid, vriend, kennis ofwel een docent tijdens je basisschooltijd of studie. Een ervaring/gedachte waar je nog steeds een hele fijne herinnering aan hebt. Wat voor de een klein aanvoelt, kan voor een ander  groot aanvoelen/betekenen. De een heeft een heel groot podium nodig en de ander heeft genoeg aan een klein podium waar die schittert en daar een trots gevoel bij heeft. Elk persoon heeft iets anders nodig.

Dit laatste heb ik ondervonden tijdens een van mijn studies. Ik mocht toen, ook al was de hoofdrol vergeven, tóch de hoofdrol op me nemen. Mijn dramadocent destijds zag wat in mij, voelde dat ik het heel graag wilde en vertrouwde het mij toe. Voor haar iets kleins, maar voor mij iets groots. Nog altijd dankbaar dat ik dit in mijn hart en herinnering mag meedragen. En zo nu en dan denk ik hier aan terug en voel ik me blij en trots dat ik dit heb mogen doen en ervaren.

Tijdens een open dag van de opleiding Onderwijsassistent zag ik een musical voorbij komen, die leerlingen hadden ingestudeerd. Ik was helemaal verkocht. Alleen door dat al, wilde ik de opleiding gaan volgen.

Het jaar erop was het zover. Met het vak drama gingen we de musical opzetten. Iedere leerling werd ingedeeld in groepjes. Ik mocht meedenken in het schrijven van het script. Het script was geïnspireerd op het boek:

Vervolgens werden ook de rollen verdeeld. De hoofdrol was eigenlijk vergeven, maar de dramadocent zag hoe graag ik een grotere rol wilde en vond de hoofdrol tóch beter bij mij passen en gunde het me. Ik ben haar nog altijd dankbaar dat ze vertrouwen in mij had en mij de hoofdrol gaf! Na de uitvoering op een basisschool zei ze me ook dat ik het zo goed had gedaan en dat de klas veel aan mij had te danken. Ik vond het zo’n groot compliment. De groep klapte voor mij. Maar zo bescheiden ik ben, zei ik dat ik het niet zonder hun had gekund. Zoals ik ben/was; nee, ook een applausje voor de rest. Mijn mentor was ook van haar stoel geblazen wat ik liet zien. Ik weet nog dat ze zei; ik zag een hele andere Nicole. Ik heb geacteerd, solo gezongen en een solo-dans gedaan. Ook het stuk dansen, keek ze echt van op. Toen liet ik me helemaal gaan haha. Voor de een was dit maar een moment, een moment wat ze vergeten. Voor mij was het anders. Deze feedback zal ik nooit vergeten en neem ik altijd mee in mijn hart en mijn herinnering.

Hebben jullie ook zoiets soortgelijks meegemaakt in jullie (school)carrière? Waar je nog op de dag vandaag trots op terugkijkt? En wat ooit een docent tegen je heeft gezegd.