8 jaar geleden
Weggaan zonder kinderen? Echt niet!
Samen met je man uit eten zonder kinderen? 'Quality time' zonder kinderen? Gaat hier niet gebeuren!
Vriendin P. postte een paar mooie foto's en een mooi bericht op Facebook. Ze was samen met haar man een avondje weg, lekker samen eten en ze vond het stiekem ook wel eens lekker om een paar uurtjes niet te hoeven zorgen. Ze voelde zich schuldig toen ze hem met een trillend lipje achterliet en het brak haar hart.
Ik reageerde op haar post dat ik het heerlijk voor haar vond, maar dat ik er niet aan moest denken. Dat ik alleen maar wegga zonder kinderen als het echt niet anders kan. Ik liet het even borrelen en zocht ondertussen via Google naar tips om je relatie te onderhouden als je kinderen hebt. Eigenlijk las ik overal hetzelfde. Het schijnt heel gezond te zijn om af en toe zonder kinderen op stap te gaan. Dat je dan tijd hebt voor elkaar, niet hoeft te zorgen voor de kinderen en eens in een andere omgeving bent. Ik ben denk ik een zeldzaamheid als ik zeg dat ik daar geen behoefte aan heb. Dat ik niet snel wegga zonder kinderen. Gewoon omdat ik dat niet nodig vind.
Toen ik zwanger was van Sara hadden wij besloten dat ik thuis zou blijven om voor de kinderen te zorgen. Als ik zou gaan werken zou dat financieel niet veel aantrekkelijker zijn en stiekem vond ik het een heerlijk vooruitzicht om voor Sara te mogen zorgen. Ik hoefde haar niet bij vreemden achter te laten en dat voelde heel goed. Ik was totaal niet bang om mijzelf te verliezen, dat ik gewoon zou blijven wie ik ben. Dat klopt tot op heden nog steeds. Toen Sara een paar weken oud was zijn we uit eten geweest. Met Sara. Ze sliep gewoon in de wagen, huilde niet en voor ons voelde het heel goed. We kwamen gewoon toe aan praten en hebben heerlijk gegeten.
Mijn vader overleed 2 jaar geleden, Sara was toen bijna 7 maanden. Omdat we in de week voor zijn overlijden veel naar het ziekenhuis in Groningen moesten (bijna 2 uur rijden) hebben we Sara bij mijn schoonouders achtergelaten. Allerlei gevoelens door elkaar; ik miste Sara zodra ik in de auto zat, ik wist dat ze niet tekort zou komen en ik wilde naar mijn vader. Maar ook weer niet. Natuurlijk was ik verdrietig toen mijn vader een paar dagen later overleed, eerlijk gezegd was ik dolblij dat we 's avonds allemaal weer thuis zouden zijn. We hebben Sara naar de begrafenis meegenomen. Ze hoort immers bij ons gezin. Bijna 2 jaar na de geboorte van Sara kwam Iris ons gezin versterken. Ik beviel in het ziekenhuis middels een keizersnee en daardoor moest Sara weer bij mijn schoonouders logeren.
De logica om zonder kinderen weg te gaan ontbreekt mij volledig. Als het niet anders kan heb ik er geen moeite mee. Ze achterlaten omdat ik zo nodig even bij moet tanken? Of om mijn relatie met Jurre op te poetsen? Om even geen moeder te zijn? Dat gaat er bij mij gewoon niet in. Als ik 's avonds met Jurre op de bank zit dan komen de gesprekken vanzelf. Helemaal geen gesprek ik ook nog mogelijk. Dan staren we suf naar de tv en is er altijd wel een hand die de andere hand zoekt of lekker tegen elkaar aan kruipen. Tussen de lakens is privé en dat hou ik zo, maar we komen niets tekort. Onze relatie zit wel snor. Daar hebben we geen Grieks, Italiaans of Frans menu voor nodig.
Ik vind het gewoon allemaal onzinnig. Ik ben toch altijd moeder? Als ik een dag in de sauna hang, ben ik dan ineens geen moeder meer? Dat geneuzel over dat 'ik het nodig zou hebben' en 'dat het heel erg gezond is om zonder kinderen iets te doen' gaat bij mij het ene oor in en het andere er weer uit. Samen een weekend weg, zonder kinderen? Dat zal echt nooit gaan gebeuren. We zijn het er zelfs over eens dat de hond gewoon mee moet op vakantie, die hoort immers ook bij ons gezin. Sara gaat gewoon naar de peuterspeelzaal omdat ik haar ontwikkeling belangrijker vind dan mijn drang om perse bij elkaar te moeten zijn.
Dan dus niet gezond en rijp voor het gesticht. Ik hou van mijn gezin. Wij hebben ervoor gekozen en zullen er ook voor zorgen. Tenzij het echt niet anders kan. Soms doe ik alleen boodschappen en dat vind ik heerlijk. Daar kan ik wel van genieten. Mede omdat ik weet dat ik binnen het uur weer bij mijn gezin ben. Het dierbaarste bezit.
</p><p><img width="750" height="28" class="aligncenter size-full wp-image-137294" alt="1" src="http://img.mamaplaats.nl/uploads/legacy/2016/04/11.jpg" /></p><ul><li><a href="http://kliks.affiliate4you.nl/?adv=23942&web=7303&linkinfo=shoptips&url=http%3A%2F%2Fwww.ah.nl%2Fbonus">Bonus aanbiedingen bij AH »</a></li>
MarjoNijn
Wauw. Inhoudelijk sta ik er hetzelfde in als jij (ik ga ook niet weg zonder kinderen), maar petje af: lange tijd geleden dat ik zo'n super tactisch veroordelend stuk heb gelezen. Je doet het echt slim. Je zegt namelijk nergens in zoveel woorden dat ouders die weggaan zonder kinderen het fout doen, maar met je woordkeus en toon laat je het oordeel alsnog van zo'n beetje het hele stuk afdruipen. Heel slim natuurlijk, want dan kun je bij een eventueel weerwoord altijd zeggen: "Ik veroordeel niemand, ik zeg toch nergens dat anderen het fout doen? Leven en laten leven!" Ook goed om te lezen dat jij het allemaal zo vreselijk goed voor elkaar hebt overigens, veel beter dan de ouders die kiezen voor tijd zonder kinderen. Lekker vanuit je eigen referentiekader. Paar voorbeeldjes: "Toen Sara een paar weken oud was zijn we uit eten geweest. Met Sara. Ze sliep gewoon in de wagen, huilde niet en voor ons voelde het heel goed. We kwamen gewoon toe aan praten en hebben heerlijk gegeten." Hartstikke goed. En ouders met een huilbaby? Die hebben gewoon pech en zullen de komende vier jaar restaurants maar moeten mijden? "Onze relatie zit wel snor. Daar hebben we geen Grieks, Italiaans of Frans menu voor nodig". Fijn voor je. En ouders wiens relatie wèl gebaat is bij regelmatig een avondje uit eten, al dan niet met exotische menu's? Diens relatie zit niet snor? Die houden niet echt van elkaar? "Ze achterlaten omdat ik zo nodig even bij moet tanken?" Heerlijk, vooral dat "zo nodig". Stel nou dat ouders inderdaad even moeten bijtanken af en toe om het allemaal in balans te houden, is dat dan eigenlijk niet echt nodig en gewoon gezeur? "Ik hou van mijn gezin. Wij hebben ervoor gekozen en zullen er ook voor zorgen." En ouders die kiezen voor een gezin en af en toe de kinderen wegbrengen voor een avond of weekend met z'n tweetjes? Die houden niet van hun gezin? "Dat geneuzel over dat 'ik het nodig zou hebben' en 'dat het heel erg gezond is om zonder kinderen iets te doen' gaat bij mij het ene oor in en het andere er weer uit." Jij hebt het niet nodig, jij voelt je prima gezond als je altijd je kinderen bij je hebt. Top! En ouders die zich wel blijer en gezonder voelen als ze af en toe zonder kinderen zijn? Die staan gewoon te neuzelen en stellen zich aan? Oh, en die prachtige sneer aan het eind, ook echt onbetaalbaar: "Het dierbaarste bezit." Want voor ouders die er voor kiezen langere tijd weg te zijn van hun kinderen is hun gezin niet het dierbaarste bezit? Natuurlijk is alles voor interpretatie vatbaar, maar wees eerlijk. Jij hebt dit stuk niet geschreven met de visie "Leven en laten leven", ook al bewer je dit wel in één van je reply's. Jij hebt dit stuk geschreven omdat je je (begrijp ik uit je stuk) aangevallen voelde door opmerkingen dat het goed en gezond zou zijn om er op uit te trekken zonder kinderen. En hierdoor voelde je de drang om jezelf te verdedigen. Snap ik, die drang voelen we allemaal regelmatig, denk ik. Alleen zo jammer dat je hiervoor kiest een stuk te schrijven dat minstens net zo veroordelend is. En dat terwijl je het principe van weg willen zonder kinderen wel begrijpt geloof ik, getuige deze opmerking: "Soms doe ik alleen boodschappen en dat vind ik heerlijk. Daar kan ik wel van genieten." Dit is precies hetzelfde als een weekend weg gaan zonder kinderen. Waarom zou je een uurtje booschappen doen zonder kinderen zo lekker vinden? Je bent toch altijd moeder? (jouw woorden) Nou, misschien omdat het lekker rustig is om op je gemak en in alle rust je lijstje te kunnen afwerken zonder ogen in je rug te hoeven hebben. Een dag sauna of een weekend weg zonder kinderen dient exact hetzelfde doel, alleen dan langer. Waarom is een uurtje boodschappen willen doen zonder kinderen wel goed, en een weekend weg met partner zonder kinderen ineens onzin en niet nodig? Overigens wens ik jou en je man, ook nu we twee jaar verder zijn, toe dat jullie nog altijd een fijne relatie hebben en een gelukkig en gezond gezinnetje. Net als wat ik alle moeders toewens. Immers: ons gezin is ons dierbaarste bezit. Ongeacht of we er wel of niet voor kiezen om er af en toe even tussenuit te piepen zonder kinderen.
Anoniem
Ik denk dat de insteek anders is dan de interpretatie. Ik vind dat moeders die dat nodig hebben gewoon lekker hun momenten moeten nemen. Maar ik merk dat
Anoniem
Hij gooide er een advertentie doorheen waardoor ik niet door kon typen. Ik wilde zeggen: maar ik merk dat diezelfde moeders mij veroordelen dat ik “geen tijd voor mijzelf” wil nemen als ik niet 1x per maand wat voor mijzelf doe. Ik werk 4x in de week (26 uur) en omdat mijn man niet veel verdient, moet dit ook om rond te komen. Ik
Anoniem
Wat ben ik blij dit te lezen. Ik dacht dat ik de enige was die ook het liefst niet zonder zijn kind weggaat. Ik ga alleen als het echt moet niet van huis 's avonds voordat mijn mannetje op bed ligt en een commentaar dat je van mensen daarop krijgt. Wat heb ik me in het begin daar druk om gemaakt nou echt niet meer dus, als ik mijn eigen kind op bed wil leggen dan doe ik dat en als vriendinnen het niet leuk vinden dat ik pas vanaf 19.30 af kan spreken hebben ze pech! En ik voel me ook echt niet compleet als ik zonder mijn mannetje leuke dingen ga doen, hij gaat in principe overal mee naar toe.
Anoniem
Totaal met je eens!! Halleluja!!
Anoniem
Ik kan me helemaal vinden in jouw verhaal. Ik heb die behoefte ook niet. Ik werk zelf 3 dagen in de week en ik ga nog steeds met een schuldgevoel weg en mijn zoontje is inmiddels al 2 jaar. Als ik naar huis ga dan moet ik ook echt oo mijn snelheid letten. Ik neem hem ook overal mee naar toe. De keren dat ik hem niet mee nam, is niet eens op 2 handen te tellen. Een nachtje uit logeren lijkt mij hel. Dat hoor ik ook vaker maar daar moet ik echt niet aan denken. Dat is voor mij een straf. Nu ben ik wel een paar uurtjes met mijn man gaan zwemmen, omdat ik voelde dat hij het wel nodig had. Maar de terugweg kan me dan ook niet snel genoeg gaan. Fijn om te horen dat ik niet de enige ben, wat dat betreft!