'Ben ik hier wel klaar voor?'

In het begin heeft het een hele poos door mijn hoofd gespookt. ‘Wanneer ben ik er klaar voor om te beginnen met werken?’. Inmiddels had ik (gelukkig) goed contact met mijn leidinggevende. We hadden een datum afgesproken wanneer ik weer zou starten. Daarbij zou ik een keer per week naar kantoor komen en een keer per week thuis werken. Voor een aantal uur per keer. Dit voelde voor mij ook goed. En dat is iets wat ik de laatste maanden heel erg gemerkt heb. Je moet doen wat voor jou goed voelt en niet wat een ander verwacht.

Het belangrijkste voor mij is dat er geen druk op mij gelegd werd en ik ook nog ruimte had en heb voor mijn rouw. Ik heb meer taken op de achtergrond. Dit maakte de drempel voor mij een stuk lager. Ik ben daarin enorm dankbaar voor mijn lieve collega’s. Het was echt terug komen met een warm gevoel.

En het is nu fijn om aan het werk te zijn voor die paar uurtjes per keer. Maar het kost mij ontiegelijk veel energie. Nog steeds ben ik iedere keer na het werken doodop. Het concentreren en focussen breekt mij soms helemaal op. Dan moet ik echt eventjes gaan liggen. En dat is oké. Langzaamaan opbouwen en kijken wat ik aankan. De ene dag gaat het beter als de andere.

Vele mensen vragen vaak ook hoe het met mij of met ons gaat. Ik zeg dan simpel ‘Het gaat op en af’. Soms is er geen pijl op te trekken en kan het in een keer omslaan. Doordat ik iets zie of lees.

Maar nu zitten we in oktober en merk ik dat de dagen weer wat moeilijker voor mij worden. We zijn bijna 1 jaar verder. 1 jaar nadat ons meisje stil geboren werd. 1 jaar dat ons leven op zijn kop heeft gezet. En het is ongelofelijk hoe snel de tijd voorbij raast, terwijl die voor ons praktisch stil lijkt te staan. Ik had je zo graag de wereld willen laten zien.

Voor nu wens ik je een fijne dag, avond of nacht. En alle liefde voor jou 💛