We zijn ervoor gegaan...

Iets meer dan 2 jaar geleden had ik mijn huidige leven nooit voor kunnen stellen. Ik was 19 jaar, net klaar met de middelbare school en had mijn vwo diploma in de pocket. Ik was uitgeloot voor de studie diergeneeskunde, dus besloot ik het een jaar later weer te proberen en een tussenjaar te nemen. Om iets te verdienen en wat werkervaring op te doen besloot ik een baantje te zoeken in de horeca, zo kwam ik terecht bij proeflokaal Bregje in Alkmaar. Daar leerde ik ook mijn huidige vriend kennen, hij werkte in de keuken en ik in de bediening. Sinds het personeelsfeest van Bregje in augustus hadden we het... zeer gezellig met elkaar, maar bleef het casual. Uiteindelijk hebben we toch eind oktober een relatie gekregen. 

Hij woonde in een appartement op zichzelf en ik woonde nog bij mijn ouders. Ik sliep daar regelmatig, zo'n 2x per week, en soms gingen we samen vanuit werk naar zijn appartement. In januari, dus toen we bijna 3 maanden samen waren, kregen we de schrik van ons leven. Ik was al 11 dagen overtijd maar mijn borsten deden pijn en ik had menstruatie-achtige krampen. Mijn werkgever die op dat moment ook zwanger was schrok toen ik dat vertelde en raadde me aan om een zwangerschapstest te doen. 

We kochten de test in de kruidvat in Purmerend toen we bij mijn vriend's ouders op bezoek waren, en we moesten die avond nog naar huis met de bus. De test wilden we pas de volgende morgen doen, omdat het met ochtendurine het duidelijkst zal zijn. Tijdens de busrit naar huis hadden we het erover. "Wat als de test positief is, gaan we er dan voor?" Hoewel het een risky keuze was omdat we nog maar zo kort samen waren hebben we toch besloten dat mocht de test positief zijn, dan houden we het. Abortus was voor mij ook eigenlijk geen optie geweest omdat ik daar echt niet achter sta, maar toch namen we het mee in de opties. Wel waren we beiden nog in de veronderstelling dat het vals alarm was en dat de test eigenlijk hoe dan ook negatief ging zijn. Deze gedachte veranderde niet toen we de volgende ochtend een positieve test in onze handen hadden. We gingen in full denial en dachten dat misschien de test kapot was, dus hebben we een tweede gehaald en ook die gaf een plusje aan. Mijn vriend was vooral vanaf dat moment vooral met zijn gedachten bij "Waar gaan we wonen?", "Hoe gaan we onze studies doen?" en "Hoe gaan we dit financieel doen?" en ik was juist bezig met "Is de baby gezond?", "Heb ik niet per ongeluk iets met alcohol genomen de afgelopen weken?" en "Welke vitamines moet ik nu nemen?" 

Een andere issue was, dat beide onze ouders het nog niet wisten en dat we dat dus moesten vertellen. We besloten eerst een echo-afspraak te maken en het na de 12-weken echo pas te vertellen. Ik had ook al meteen een verloskundige gezocht en mijn ouders wisten nog van niks. Het was lastig om 3 maanden zwanger te zijn en samen te wonen met 3 mensen maar niks te kunnen zeggen, geen verklaring te kunnen geven voor de random misselijkheid en het moe zijn.

Op de 12-weken echo was een mooi, gezond kindje te zien. Gelukkig maar. We konden het dus gaan vertellen. We hadden de echofoto uitgeprint en het in een fotolijstje gedaan en ingepakt in cadeau-papier, we dachten dat het verpakt als cadeautje toch wat genuanceerder over zou komen. Ik vertelde het eerst op een vrijdag aan mijn zusje, die blij verrast reageerde. Die zaterdag zouden we het mijn ouders vertellen en die zondag mijn vriend's ouders.

Ik scheet echt 7 kleuren toen we het cadeautje aan mijn ouders gaven, mijn vriend bleef eten die avond en we wilden het tijdens het eten geven maar ik stelde het de hele avond uit. Toen ze het openmaakten gaven ze een droge reactie: "Oh leuk, maar eh hoe ga je dat doen met school dan?" Aangezien mijn ouders de types "geen seks voor het huwelijk" zijn had ik deze reactie totaal niet zien aankomen, maar ik was heel erg opgelucht. Ze maakten zich wel zorgen over hoe we dat financieel gingen regelen en hoe we wilden wonen. Die avond zijn we ook nog langs mijn opa gereden om te vertellen dat hij overgrootopa werd, ook hij was heel verrast. De volgende dag waren we dus bij mijn vriend's ouders. Zij gaven wel een heftigere reactie, maar zij hadden mijn vriend ook heel jong gekregen en wisten hoeveel je moest regelen. Ze waren wel heel blij voor ons en we kregen een knuffel. 

Nou, beide ouders verteld, wat nu? Toen begon de zoektocht naar een huis en andere zaken die geregeld moesten worden. Aangezien diergeneeskunde aan de uni hem niet meer ging worden, heb ik me ingeschreven voor een deeltijd hbo-opleiding, Lifesciences. Mijn vriend had zijn havo diploma dat jaar gehaald en schreef zich in voor MBO 4 Horeca Management.

Ondertussen ging ik natuurlijk ook naar de verloskundige-afspraken en het kindje groeide goed, na de 20 weken echo en een genderreveal wisten we dat we een jongetje kregen. 

Na ongeveer 3 maanden zoeken vonden we een koophuis in Den Helder, een mooie jaren '30 eengezinswoning, en uiteindelijk zijn we toen ik 35 weken zwanger was daarheen verhuisd. Ik ben in mijn eerste jaar van mijn opleiding met 40+5 weken bevallen van onze lieve zoon Zayne Valentin. Gelukkig heeft dat niet voor een achterstand gezorgd en heb ik het eerste jaar helemaal goed afgerond. Door corona zaten we veel thuis en hebben we heel veel van de ontwikkeling van Zayne mee kunnen maken.

Inmiddels 2 jaar later zit ik hier dolgelukkig op de bank in ons huis dit verhaal te typen. Mijn vriend en ik zijn nu beiden 21 en bijna 2 jaar samen en Zayne wordt deze maand ook alweer 1 jaar. We hebben in de tussentijd ook 2 nieuwe huisgenoten erbij gekregen, 2 kittens genaamd Odin en Freya. Ik zou mijn leven nu echt niet meer anders kunnen voorstellen.

Shamaya Jonkheer