we willen waarschijnlijk allebei snel naar huis..

Vrijdagmiddag bijna half zes, we willen waarschijnlijk allebei snel naar huis..

Helaas zit er een traktor met aanhanger voor me. Met mijn kleine FIAT cabrio rij ik erachter en besluit al snel dat ik hem niet ga inhalen. In de weg zitten teveel bochten, teveel onbewaakte hoeken..

Geen probleem dan kom ik maar 15 minuten later bij mijn ouders aan.

Jij denkt daar anders over. Je rijdt achter me, toeterend, boos. Je begint te bumperkleven en uit je raam te roepen. Even wil ik terug roepen, dat je niet zo hoeft te schreeuwen. Ik heb mijn dak open dus ik hoor je ook zo wel..

Maar ik probeer je te negeren, je komt zelfs even naast me rijden. Je vinger gaat al snel naar je voorhoofd. Je vindt me gek, gek dat ik die traktor met aanhanger niet inhaal. Je moet al snel, door een tegenligger, weer achter me inhaken.

Ik bedenk me dat je wellicht haast heb, dat je vast naar een belangrijke afspraak moet.

Maar ik besluit deze traktor toch echt niet in te halen..

En ik zou je zo graag uitleggen waarom..

Bij mijn ouders zit een klein meisje, ze is bijna anderhalf.

Als ik zometeen de oprit op kom rijden, staat zij al lachend voor de raam.

Zodra ik uitstap rent ze naar me toe en roept ze "Mammie terug'.

Dat kleine meisje heeft een onbezorgd leven, een leuk leven, maar vooral een leven waarin mensen gaan maar ook weer terug komen.

Hoe moeten mijn ouders haar uitleggen dat mamma geen geduld had? Dat mamma even snel een traktor wilde inhalen? Dat haar mamma hierdoor niet alleen zichzelf, maar ook de tegenligger in gevaar heeft gebracht..

Dat haar mammie niet meer terug komt..

Ergens hoop ik dat je dit soort liefde ooit zult voelen. Dat er ooit ook iemand op je wacht en erop vertrouwt dat je ook echt terug komt..

Dat je je niet zo snel boos maakt, maar denkt aan je kostbaarste bezit dat thuis op je wacht.

Het spijt me dat je 15 minuten later thuis of op je werk bent gekomen.

Maar na de warme omhelzing van mijn meisje weet ik dat ik de goede keuze heb gemaakt..