We will be chasing the starlight

Twee maanden..

Twee maanden..

Twee maanden. Waar slaat het op?! Je kan toch niet zomaar tegen iemand zeggen dat je nog maar twee maanden te leven heb?! Wat kan je eigenlijk nog allemaal doen binnen twee maanden? Einde denken. Ik ben onderweg naar werk en mijn vrienden van Muse klinken weer door mijn oortjes. De teksten van dit liedje raken me opeens echt super diep. De hoge noten, het gitaar en het keyboard spel. De melodie. Zo diep dat ik er bijna van moet huilen. Ik krijg bijna geen lucht. Vorige keer had ik dat ook al met muziek. Alle teksten gaan opeens over mama, over mensen die "weg" gaan of zijn. Ik denk niet dat ik de komende tijd nog normaal muziek kan luisteren. K*tzooi. 

Mijn werkdag is mega rustig en dat vind ik voor de verandering wel is fijn, mijn hersens zijn vandaag emotioneel en kan niet veel hebben. Ik staar naar buiten, het zonnetje schijnt en ons terras staat buiten. Er zit alleen niemand op. Dan zie ik opeens een koppel met bordoux rode en oranje haren lopen! Mama en Szandor! Wild zwaaiend en glimlachend loop ik op hun af. 'Komen jullie bij mij lunchen?!' 'Jaaa! Goed?' vraagt mama. 'Duuuhh!!' We knuffelen en ze nemen plaats aan de hoge rode tafel buiten. Ze bestellen koffie en een broodje en het is een eer ze te bedienen, haha! Ik pak een cappucino voor mezelf en ga bij ze aan tafel zitten. 'Tante Let komt met kerst.' zegt mama. Mijn tante uit Amerika. 'Super leuk!!' Ik heb haar al een jaar of vijf niet meer gezien. Het zal wel een beetje gek worden, dit zal wel eens de laatste keer voor haar kunnen zijn om mama te zien. 'En Szandor heeft voor de zekerheid ook foto' s laten maken in het ziekenhuis.' 'Oh, en?' 'Helemaal schoon.' 'Mooi.'

***

Mama: Zouden jullie vast even willen nadenken of begraven of cremeren? Sorry.

Adem schokt, terwijl ik naast de afwas machine op werk sta en dit appje open. Mijn hersenen beginnen meteen serieus na te denken en mijn emoties worden even uit gezet. Ik zou zeggen begraven. Want dan heb ik een plek om heen te gaan, een graf, een "tastbaar" iets. Alleen zo is mama helemaal niet. Iemand die zo levendig is kan je toch niet in een kist in de koude grond stoppen?

GODVERDOMME!!

***

'OMAAAA!!' gilt Meneer als hij mijn moeders huis binnen stapt. 'Oma? Oma? Nanor?' vraagt Mevrouw wat voorzichtiger. Het is zondag, tijd voor ons traditionele familie dinner. Ster chef Szandor heeft weer heerlijke dingen gekookt. Het huis ruikt super lekker. Mijn moeder laat haar laatst gemaakte foto's zien aan de kids en ze leest Nijntje boekjes voor. We zitten samen in de tuin en praten over van alles. Morge krijgt mama wéér uitslagen van nóg meer foto's die deze keer specifiek van haar hoofd gemaakt zijn. Ik hoop dat dit nou is de laatste uitslagen zijn waar we op moeten wachten. Meneertje krijgt cadeautjes, nog voor zijn verjaardag. 'Doen we eigenlijk niet veel te normaal voor mensen die net zulk vreselijk nieuws hebben gehad?' vraagt Szandor me. Ik haal mijn schouders op. Goede vraag.

'Hebben jullie nog over die ene vraag nagedacht, jongens?' vraagt mama nadat we uit zijn gegeten. We kijken elkaar allemaal aan. Dit is wel even een drempeltje. Met zijn alle openlijk praten over mama's onvermijdelijke dood en hoe we het allemaal gaan regelen. Mijn broer, Tommy (23) en ik zijn het met elkaar eens dat het cremeren zou zijn. 'Zo kunnen we je uitstrooien en dat voelt wel vrijer. In plaats van op één plek, in de grond.' Mama knikt. 'Ja, ik dacht hetzelfde.' ze went zich naar mij, 'Jij zou me een beetje in de natuur of op de hei kunnen uitstrooien en dan kan je daar later gaan picknicken met de kids. Dan kun je hun vertellen dat dít Oma's plekje is, bijvoorbeeld.' Ik knik en vind het oprecht een heel mooi idee. 'Goed plan, mam. En Floris (15) zou dan een stukje van jou in Amerika kunnen uitstrooien als hij daar heen zou verhuizen. Dan ben je daar ook altijd.' Er loopt een traan over mijn wang maar ik weerhoud mezelf ervan te gaan huilen. Dit is belangrijk. 'Goed, jongens. Cremeren it is.'