We leven nog....

Het was zo'n typische druilerige zondag, dus we zijn de hele dag binnen gebleven. Deur dicht, en lekker een dagje met z'n drietjes doorbrengen. We hadden een redelijke dag, de meisjes hebben goed geslapen en ze zijn allebei in bad geweest. Als ze in bed liggen en ik de laatste paar dingetjes opruim in huis, hoor ik een raar geluid uit de ketelkast komen. Ik schiet gelijk aan, dit klopt niet. De verwarming had voor het eerst aangestaan in huis, dus daar kon het ook nog vandaan komen. Maar, wel even checken. 

Op het moment dat ik de kast opendoe, schrik ik me een ongeluk. De kast staat vol met rook en het vlammetje van de ketel is zo groot dat ie er bijna uitkomt. Terwijl ik 112 bel voor de brandweer, zoek ik in alle stress de sleutel van de voordeur. We moeten hier weg, die meiden moeten hier weg. Ik bel bij de buren aan, die gelukkig thuis zijn, en trek zo snel als dat ik kan die meiden uit bed. De kat in haar reismandje en allemaal weg hier. Binnen 5 minuten staat de brandweer voor de deur, 3 wagens en begeleid door de politie. De rook is inmiddels weer weggetrokken, maar alles ruikt naar brand. Er heeft wel degelijk iets in de fik gestaan, maar wat?? De brandweer zet het gas uit, checkt 3 keer de koolmonoxide, die gelukkig 0 is, en vertrekt weer. Wel moet ik de volgende dag met spoed de woningbouw bellen, want deze ketel mag niet meer aan.

De buurman biedt aan ons naar mijn moeder te brengen dus ik pak de hoognodige spullen die we nodig hebben, terwijl die meiden ondertussen de tijd van hun leven hebben bij hen. Als ik mijn moeder bel stort ik in, de ketel stond in de fik, we kunnen hier niet blijven. Het is koud, we hebben geen warmwater en om eerlijk te zijn ben ik als de dood dat er weer wat gebeurd dus ik wil gewoon even niet in mijn eigen huis zijn.

Maandag bel ik direct met de woningbouw, die me doorverbinden met de monteurs die erover gaan. 'sMiddags staat de monteur voor m'n neus, hij ziet niets maar omdat de brandweer gezegd heeft dat deze ketel niet meer aan mag, wordt er alsnog een nieuwe ketel besteld. Wel wil de monteur graag weten wat er aan de hand is, dus klikt hij met zijn telefoon even aan de achterkant. Daar zit het probleem, de muur is zwart geblakerd en er zit een gat in de ketel. Een gat, in een afgesloten ketel. De vlam is door het ijzer van de ketel gekomen. De monteur heeft in zijn carrière nog nooit zoiets meegemaakt en ik schrik opnieuw. Hoe kan dit?? Wie het weet, mag het zeggen. 

De monteur verteld me wat er had kunnen gebeuren, als ik niet gebeld had, of als we lagen te slapen. Het verhaal is vrij simpel, de ketel was koolmonoxide gaan lekken en we waren overleden in onze slaap. BAM. Ik schrik weer, sta op huilen en trek een sprintje op de fiets naar huis. Ik wil naar mijn kindjes, ze plat knuffelen en wel 100 keer vertellen dat ik ontiegelijk veel van ze houd. 

We leven nog, gelukkig, we leven nog. Alles is goed afgelopen. Goddank voor alle engeltjes op mijn schouder, goddank voor oma die altijd bij me is ook al is ze bijna 3 jaar geleden overleden. Ik geloofde al in leven na de dood, maar nu nog een beetje meer. We zijn geen krantenartikel geworden 'jonge moeder met 2 kinderen overleden door koolmonoxide vergiftiging'. Mijn moeder, zus en lieve vriendinnen hoeven niet 3 begrafenissen te plannen. 

De nieuwe ketel zit er inmiddels in, hij werkt. De monteurs hebben gelijk een koolmonoxide meter opgehangen. Ik zit, lichtelijk angstig nog wel, in mijn eigen huis. Morgen komen de meisjes weer terug, zijn we weer compleet hier in huis. Ik ben benieuwd hoe ik morgen slaap....