“We hebben een afwijking in u hersenen gevonden”

Dinsdag en woensdag voel ik me wat duizelig, niet helemaal mezelf… Woensdag op donderdagnacht word ik rond 02:00 wakker om Beau een fles te geven, ik wil op staan en merk dat ik verschrikkelijk duizelig ben. Ik voel me niet goed en besluit Ben wakker te maken.

Ben geeft Beau de fles en ik vertel hem dat ik heel duizelig ben, misschien krijg ik griep?

Toch kan ik de slaap niet vatten, ik ben zo duizelig en misselijk. Ik krijg er zelfs hoofdpijn van!

Rond 07:00 wil ik mijn bed uit gaan en ik merk dat ik nog steeds duizelig ben, ook merk ik dat ik bijna geen evenwicht kan houden. Wat voelt dit raar, net of een ander met mijn lichaam speelt want ik wil wel gewoon recht kunnen lopen maar het lukt niet.

Ben vind dat ik echt de huisarts moet bellen en zodra ze open zijn doe ik dat dus ook. Hopelijk kan ik wat krijgen tegen de duizeligheid…

Om 10:00 kan ik al terecht, de huisarts doet bepaalde testjes en ze besluit te overleggen met een neuroloog.

Ik mag naar huis en wacht op een telefoontje van de huisarts. 13:00 belt de huisarts terug: over 50 minuten word je in het ziekenhuis verwacht, de neuroloog wil je graag even zien.

Ben komt naar huis zo dat hij bij de kinderen kan blijven en ik ga direct (natuurlijk te laat) richting het ziekenhuis. Ik ga alleen want ik ben toch zo weer thuis, dacht ik.

Aangekomen in het ziekenhuis ben ik snel aan de beurt, de neuroloog stelt veel vragen en kijkt me van top tot teen na. Ik geef nog aan dat ik dacht ‘even’ naar de huisarts te gaan voor wat pilletjes tegen de duizeligheid.

De neuroloog geeft aan dat ze verwacht dat ik een ontsteking in mijn evenwichtsorgaan heb maar dat ze voor de zekerheid en MRI-scan wil laten maken om eventuele afwijkingen uit te kunnen sluiten.

Ze gaat overleggen, ik geef nog aan dat we vanaf 1 november op reis gaan dus of het voor die tijd kan.

Je mag direct doorlopen want om 15:30 word de MRI-scan gemaakt. Oh shit, vandaag? Oké nou dat ben ik er maar direct vanaf, het zal wel zo klaar zijn.

Ik besluit om nog een bakkie koffie te halen aangezien ik toch nog een half uur moet wachten.

Terwijl ik door het ziekenhuis loop besef ik wat voor een nare tijd wij hier hebben mee gemaakt. Het overlijden van mijn schoonvader, de ziekteperiode van Beau.

Aangekomen bij de juiste afdeling ben ik snel aan de beurt. U krijgt een andere broek dus u mag zich even omkleden, sieraden mogen af en schoenen uit.

Voorafgaand de MRI heb ik natuurlijk al even op google zitten neuzen, en ik las dat de scan met 20 minuutjes klaar is. Mochten ze tijdens de scan ‘rare’ dingen tegen komen dan kunnen ze er voor kiezen om een infuus te prikken en wat contrast vloeistof in te brengen zo dat ze de eventuele afwijkingen beter in kaart kunnen brengen.

De verpleegkundige komt me weer ophalen terwijl ik die lelijke blauwe broek net aan heb gedaan. Welke radiozender wil je luisteren tijdens de scan? Nou wat gezellig, doe maar radio538!

Ik ga liggen en de verpleegkundige sluit me even goed aan, tot over 20 minuutjes en als er wat is mag u op het knopje drukken.

Dat knopje? Heb ik toch niet nodig, ik vind dit prima.

Terwijl ik in de sluis lig durf ik mijn ogen niet open te doen, ik word er echt claustrofobisch van. Na 15 minuten hoor ik door de koptelefoon “we komen u een infuus inbrengen”.

Op dat moment gaan bij mij alle alarmbellen rinkelen, ik raak eigelijk een beetje in paniek.

Zal er dan toch iets zijn? Als het maar geen tumor is? Iets anders engs?

De raarste dingen komen in me op en ik ben eigelijk gewoon heel erg bang.

Het infuus word geprikt en ik krijg wat contrast vloeistof toegediend, opnieuw word ik de sluis ingeschoven en worden er nog meer scans gemaakt.

Na 10 minuten barst ik in huilen uit, in de sluis terwijl ik daar vast lig. Ik druk op de noodbel want ik moet hier uit! Ik moet even op adem komen, ik wil eigelijk gewoon naar huis.

De verpleegkundige is echt heel lief en praat mij moed in, ik ga de sluis weer in en na 45 minuten ben ik dan eindelijk klaar.

Snel aankleden en door naar de neuroloog voor een eerste indruk van de MRI, de neuroloog gaat er vanuit dat het een ontsteking is en er dus niks raars te zien is op de MRI.

Ik loop de behandelkamer binnen en de neuroloog valt met de deur in huis, we hebben een afwijking in u hersenen gevonden. Ze laat de scan zien en ik zie inderdaad dat er vlek te zien is die er duidelijk niet hoort.

En nu? WAT BETEKENT DIT?

Ik weet het niet, en dat is misschien nog wel het moeilijkste op dit moment. Je word naar huis gestuurd met het idee dat er iets in je hersenen is gevonden wat daar eigelijk niet hoort te zitten.

Ik ben een optimist dus ik blijf positief! We gaan er vanuit dat het allemaal mee valt, als het niet mee valt dan komt het uiteindelijk ook wel weer goed.

Deze blog word vervolgd zodra ik de uitslag heb en er dus meer duidelijkheid is.