We genieten, ondanks dat het lastig is

22 Oktober 2019 is ons meisje Ivy na een thuisbevalling ter wereld gekomen. De bevalling ging goed, haar geboorte minder. Ze was blauw en ademde moeilijk. Na overleg met het ziekenhuis moeten we op verzoek van de verloskundige naar het ziekenhuis. Ivy bleek de zeldzame aandoening CHD (gaatje in het middenrif) te hebben. In deze delen zal ik beschrijven hoe alles ging van ons streek ziekenhuis naar het ziekenhuis in Nijmegen, weer terug naar het streek ziekenhuis en uiteindelijk naar huis.

We liggen 's avonds op de verloskamer waar we gisteren zijn geplaatst. Dit is voor nood ivm de drukte op de gynaecologische afdeling.

De avondverpleging is er en heeft slecht nieuws. We moeten verhuizen, want ze moeten 6 kamers vrij hebben voor eventuele spoed. Spoed? 6 kamers? En wij dan? Wij mogen naar een 4 persoons kamer. 4 persoons? Lekker de ruimte zou je zeggen. Helaas, we komen bij andere mensen. 'Ook een stel die hun kindje op de NICU heeft.' Wauw.. dus? Dat moet het makkelijker maken? Ik hou me in, want ben allang blij dat ik in hetzelfde gebouw ben als Ivy. 'Hoelaat willen jullie verhuizen?' Eh.. niet? 19.00 uur slaat de klok. 'Kan het rond 22.00 uur?' Vraag ik maar. Dan kan ik hopelijk nu iets slapen. Mij kennende kan ik echt niet slapen bij andere mensen. Dat kan dus ik probeer even te dutten,  20.00 uur... 20.30 uur...

Ooh even geslapen.. 21.45 uur schrik ik wakker.. 'Wat een timing schat' zegt papa zodra hij merkt dat ik wakker ben. Ja even gedommeld. Nu op naar de andere kamer.

Met bed en al word ik verplaatst. Over de gang, maar ik ben niet ziek, kan wel lopen hoor. Aangekomen bij de andere kamer zitten de gordijnen van de overburen dicht. Die willen vast hun privacy. Ja wij ook. Doorzetten Sharon, morgen vast wel een andere kamer.

We liggen op bed en horen de buurvrouw huilen. 'Dit is toch niet normaal'. Even kijken ik en papa elkaar aan. Is ze nu boos op ons? Nee dat kan toch niet, ze kent ons niet eens.

We proberen te slapen. Een zaag klinkt door de kamer.. de buurman. Ik hoor de buurvrouw haar man roepen. 'Draai je om'. Haha ik glimlach. Herkenbaar. Gesnurk van de man. Paar minuten later volgt papa's zaag. Ik tik hem aan. Hij ligt gelukkig binnen handbereik hihi. Hij draait zich om en slaapt verder. De uren kruipen voorbij.. af en toe een zaag, een roepende buurvrouw of een tik die ik uitdeel aan papa 😊.

1 uur.. 2 uur.. ik probeer het wel.. maar nee, geen slaap. Adrenaline die door mn bloed stroomt. Eigenlijk wil ik naar mn meisje. Even naar de wc. Geen verband kunnen vinden. Verdorie. Heb toch alles nagekeken. Dan maar de bel. Sorry zuster. Heb gewoon niet goed gekeken. 'Zullen we lekker even naar je dochter gaan?' Ja, alsof ze mijn gedachtes kan lezen. Het bezoekje is kort, maar mama heeft weer kracht, adrenaline, moed..

3 uur. De buurvrouw valt ook in slaapt. Zaagt zij nou harder? Is er iemand in de zaal die haar nu roept?..

4 uur,.. 5 uur.. verdorie... paracetamol is uitgewerkt.. daar komen weer de krampen (naweeën) aan.. auw. Moet ik nu weer aan de bevalling herinnerd worden.. tranen beginnen te stromen.. 3 zagen zijn druk bezig.. ik besluit maar op de bel te drukken.. paracetamol zal vast helpen. De zuster komt. 'Ach meid. Wat is er aan de hand, slaap je nog niet?' Tranen komen weer ik veelvoud. Nog steeds niet op.. 'Zal ik je lekker een kopje thee zetten?' Ja graag. Lieve zorgen hier in het ziekenhuis. Word me op het hart gedrukt dat ik altijd mag bellen. Toch voel ik me bezwaard.. ze snapt t en hoopt dat er morgen een kamertje voor ons alleen is, maar vreest van niet. Misschien kunnen we in het Ronald McDonald huis.

05.30 uur klinkt de wekker van de overbuurvrouw. Huh? Een wekker? Zelfs papa word wakker en we kijken elkaar vragend aan? Ik hoor de buurvrouw iets met haar man bespreken. Ze zijn beide wakker. De kop thee heb ik op.. zal ik dan nu even rusten tot het ontbijt rond half 8? Papa slaapt weer verder. 7.00 uur, maar mn ogen worden zwaar.

08.30 uur. Ik schrik wakker.. ohnee... zo laat al? Och hebben ze ons laten liggen van het ontbijt? Of zijn ze ons vergeten? Dan hoor ik een bekende stem. 'Mevrouw mag ik binnenkomen?' Ohje. Het zijn gordijnen. Wat is er aan de hand? Is het Ivy? Gisteren deed ze het zo goed. Het gordijntje gaat open en de zuster komt bij me op bed zitten. *slik* m'n hart stopt er nog een keer mee..

'Niet schrikken. Ik heb leuk nieuws.' Gelijk sla ik een zucht. De zuster lacht. 'Het gaat zo goed met Ivy. Ze ademt zo goed zelf mee zonder teveel zuurstof. We dachten misschien vinden jullie t leuk om te buidelen?' M'n hart maakt een sprongetje, maar nu van geluk. Buidelen.. knuffelen.. aanraken.. ons meisje.. wauw. Tranen beginnen weer te stromen. 'Jazeker wil ik dat. Heel graag. Dank je. Wat super. Sorry voor de tranen. Maar wat mooi. Bedankt. Ooh wauw.' Sprakeloos.. nee dan zegt mama juist van alles.. maar wat bijzonder.. we maken even een planning zodat we om 11 uur lekker kunnen buidelen..

'Of wil jij papa?' Papa lacht. Hij kent me wel. 'Nee lieverd, tuurlijk mag jij.' Wat houd ik van papa..

Ik spring snel onder de douche (voor zover dat kan als je net 2 dagen geleden bevallen bent). De zuster regelt het ontbijt zodat ik kan douchen en Erik me kan helpen. Het ontbijt staat al klaar na het douchen. Wel een goede service 😍

'Zal ik jullie zo brengen?' Eh.. brengen? Ja, blijkbaar gaan we met het bed. Ik vind het goed. Het lijkt alsof ik heel ziek ben. We rijden over de gangen, maar wat maakt het uit, ik kan niet stoppen met glimlachen.

Daar ligt ze dan.. ons meisje. We wachten en wachten.. wat duurt het lang. Onze lieve zuster bied haar excuses aan. 'Sorry we moeten dit echt met 3 man doen.' Eh.. oke. Ik kijk naar ons meisje. Slangetje in der ene neus, de beademingstube in der andere neus. Draadjes op haar borstkast. Infuusjes aan haar rechterbeen en allebei de handjes.. pfff.. hoeveel zijn het er? De zuster heeft het wel in haar boekje geschreven, maar dat moet ik nog maar een keer nakijken, het zijn er zoveel.

De derde zuster heeft tijd gevonden. Ze leggen ons meisje bij me. Alle slangetjes horen er ook bij. Het liefst trek ik ze van je af... Wat is dit onmenselijk, maar ik kijk naar jou en we knuffelen. Je bent bij me. Ik hou je vast. Wat maakt de rest nou nog uit.

De artsen lopen de 'visites'. Ja zo noemen ze dat hier.. visite lopen. Ze gaan langs elk patiëntje en bespreken in 'dokterstaal' met de verpleegkundige hoe het gaat. Daarna praten ze ons bij.

'Ivy doet het super. Waarschijnlijk zal ze morgen geopereerd worden. Ze kan officieel haar beademingstube uit, maar die laten we zitten tot na de operatie. Anders moeten we haar weer intuberen en dat is extra plagen. Het kan ook zijn dat ze eventueel al morgenvroeg word geopereerd. De operatie zal ongeveer 2 tot 4 uur duren. Mocht er iets zijn, dan word u gebeld.'

Ik heb je nog steeds bij me in m'n armen. Papa is even een telefoontje plegen. Ja we wisten wel dat je geopereerd zou worden morgen, maar gaat dat wel goed? Overleef je dat wel? Kan ik je nu niet meenemen? Ik kijk naar al je buisjes.. ach nee.. tuurlijk niet Sharon. Nu word je in leven gehouden..

'Goed als wij even pauze houden en daarna haar terug leggen of liever nu?' Ik schrik op, weg in m'n gedachtes. 'Tuurlijk. Ik ga nergens heen.' Ze gaan pauze houden en ik droom weer verder weg.

Ze leggen haar terug na de pauze. 'Geef haar maar een kus mama.' Eh.. alles is hier zo hygiënisch dat ik een kusje 'blaas'. De zuster lacht. 'Je mag der gewoon een kus geven.' Tranen branden. 'Echt?' 'Natuurlijk.' Ik geef ons meisje haar eerste kusje op de hoofd, en nog een, en nog een. 'Dag mooie meid. Goed je best doen morgen,' fluister ik met tranen in m'n ogen.

Vanmiddag gaat papa naar Almelo en met opa en oma weer mee terug. Ennn.... onze grote meid Amy komt eindelijk haar zusje ontmoeten! Ik glimlach weer. Damn,.. zijn dit dan de geluksmomentjes waar we van genieten. Ondanks dat we het niet hadden gepland zo. We genieten, ondanks dat het lastig is..