We gaan even luiers wegbrengen

Mateo stapt enthousiast rond in de gang.

Hij weet dat zo meteen de voordeur open gaat en de buitenwereld weer aan zijn voeten ligt. 

We gaan even luiers wegbrengen, zegt mijn vriend, en lopen daarna nog even een rondje naar de glijbaan.

Wetende dat die twee keer dat hij 'even' zegt beide gelogen zijn want met meneer is 'even' er echt niet meer bij.

Ik besluit om 'even' mee te wandelen. Het is mooi weer dus waarom niet.

De deur gaat open en Mateo wordt met een zwier op de stoep geparkeerd (onze drempel is een beetje hoog dus daar kan hij zelf nog niet over stappen).

We hebben het geluk dat bij ons op de hoek een bak staat waar we luiers in kunnen gooien dus dat is een mooie afstand om met onze kleine wandelaar te doen. 

In de praktijk betekent dit dat meneer 3 stapjes zet en dan zijn handjes theatraal omhoog doet omdat hij opgetild wil worden.

Maar goed, het gaat om het idee.

Als een sultan laat hij zich door zijn personeel naar de luiercontainer escorteren. 

En daarna gaan we naar de glijbaan.

Dat wil zeggen, eender welke glijbaan er op dat moment het dichtste bij is. 

Binnen een paar tellen staat onze sultan op een speelpleintje met een glijbaan die niet al te hoog is. 

Hij probeert hem een paar keer uit, duwt op nagenoeg alle schroeven die de glijbaan bij elkaar houden en tuurt aandachtig naar alle voorwerpen die rondom de glijbaan zijn gedrapeerd (lees zwerfvuil....).

Het personeel wil inmiddels wel weer terug naar huis en stuurt er voorzichtig bij de sultan op aan dat ze maar weer gaan.

Maar de sultan wil uiteraard niet mee en laat zich nu niet meer zo gedwee door zijn personeel escorteren.

Onderweg naar huis huilt hij er lustig op los en doet dat met bijpassende moves.

Daar gaan we dan met onze krijsende dreumes.

Dan zijn die paar straten tot onze voordeur ineens wel heul lang...