Wauw dit zijn echt mijn kinderen!

𝗛𝗲𝗯 𝗷𝗶𝗷 𝗼𝗼𝗸 𝘄𝗲𝗹 𝗲𝗲𝗻𝘀 𝗱𝗮𝘁 𝗷𝗲 𝗻𝗮𝗮𝗿 𝗷𝗲 𝗸𝗶𝗻𝗱(𝗲𝗿𝗲𝗻) 𝗸𝗶𝗷𝗸𝘁 𝗲𝗻 𝗱𝗲𝗻𝗸𝘁 "𝗪𝗮𝘂𝘄, 𝗱𝗶𝘁 𝗶𝘀 𝗲𝗰𝗵𝘁 𝗴𝗲𝘄𝗼𝗼𝗻 𝗺𝗶𝗷𝗻 𝗸𝗶𝗻𝗱"? "𝗢𝗼𝗶𝘁 𝘇𝗮𝘁 𝗷𝗶𝗷 𝗶𝗻 𝗺𝗶𝗷𝗻 𝗯𝘂𝗶𝗸 𝗲𝗻 𝗺𝗼𝗲𝘁 𝗷𝗲 𝗻𝘂 𝗲𝗲𝗻𝘀 𝗸𝗶𝗷𝗹𝗲𝗻!"

Zelf heb ik dit best vaak. Vooral als ik ze zie slapen of ze zelf lekker aan het spelen zijn. Dan komt er ineens zon besef dat ik écht moeder ben van, in mijn geval, deze 2 jongens. En dat zij mij ook echt alleen zien als mama. Niet als de Laura die ook studeert of vrouw is of dochter van... Je bent voor hun gewoon mama, punt. Zo'n bijzondere 'titel' vind ik! Geeft helemaal een warm gevoel. 

Ik vind het ook zo mooi dat ze je gewoon helemaal onvoorwaardelijk accepteren zoals je bent. Bijvoorbeeld, mijn rechter oog is een prothese en soms, als ik bijv verkouden ben, slaap ik een nacht zonder mijn oog in. Niel keek de eerste keer dat hij dat bewust zag mij even wat langer aan, maar ging vervolgens gewoon door met kletsen. Het maakte hem blijkbaar echt niks uit! Dat vond ik wel mooi om te zien :) Was nl van tevoren wel benieuwd hoe hij zou gaan reageren. (Zonder prothese heb ik nl alleen een echt mini oog) 

Het voelt ook zo vertrouwd als ik naar mijn kinderen kijk, alsof ik ze al altijd heb gekend. Dit had ik met hun beide direct na de geboorte, terwijl ik in de zwangerschappen toch ergens nog wel bang was dat ik geen connectie zou voelen. Hier ben ik dus erg gelukkig over en ik hoop dat het zo blijft! 

Ikzelf voel me eigenlijk dan weer niet alleen moeder, maar nog gewoon "Laura" met een extra dimensie. Want dat geeft het moederschap wel. Een nieuwe kant van jezelf ontdekken, maar je ook weer niet alleen in die kant verliezen want je hebt er nog meer! - - vind ik persoonlijk vooral lastig na een pasgeboren baby. Dan kan mijn brein echt alle andere "Laura dimensies" niet zo goed tevoorschijn toveren" en daar heeft mijn man dan volgens mij weer wat moeite mee haha- - 

Volgens mij begint dat mu sinds Dean 3 maand is weer een beetje terug te komen, zo af en toe dan ;-) 

Wanneer voelden jullie je weer niet alleen mama, maar kon je jezelf weer thuisvoelen in al je andere "rollen"? Of bleef je lekker alleen in de bijzondere mama dimensie?