9 jaar geleden
Wat zou ik graag die 10 minuten willen....
Al dagen voordat "de" datum nadert voel ik het aan alles in me en om me heen....
27 maart 1982 de overlijdens datum van ons pap. 17 maanden was ik, te jong om nog om goede herinneringen aan hem te hebben....
Wat zou ik graag 10 minuten met hem willen hebben. 10 minuten om hem te kunnen horen, te kunnen ruiken, te kunnen voelen, vast te kunnen houden. Zijn aanwezigheid te voelen. Een kus te geven. Te vragen of hij trots op me is? Of hij ons mist, net zoals wij hem missen. Ruzie met hem maken, om daarna mijn excuus aan te bieden. Samen lachen, huilen, stoeien, plezier hebben, de minder leuke dingen delen, klagen, alles!
Sinds ik moeder ben, mis ik hem alleen maar meer. Je groeit op als kind, en je weet niet beter als dat je geen vader meer hebt. Je mist iets maar wat je mist heeft geen inhoud. Als ik nu onze jongens zie met mijn partner, weet ik wat ik gemist heb en lijkt het gemis alleen maar erger te worden. Zoekend, maar waarnaar? Ik ken z'n stem niet? Ik ken hem niet? Er wordt altijd goed over hem gepraat maar doen mensen dat niet over iedereen die overleden is? Ik had hem zo graag helemaal gekend, z'n positieve kanten zijn negatieve kanten, ruzie met hem willen maken, om het daarna weer goed te maken. De bescherming van zijn armen willen voelen.
Vandaag is het ook totaal niet mijn dag! Alles loopt mis. Onze jongens voelen me feilloos aan en zijn drammerig en huilerig. Normaal zou ik ze me naar buiten slepen de bossen in energie kwijt te kunnen. Maar vandaag blijf ik liever veilig binnen, even niks te moeten. Stop ik ze maar een extra koekje of snoepje toe. Met het naar bed brengen vroeg onze oudste mama jij verdrietig? En dan breekt mijn hart, ga me schuldig voelen over het feit dat hun er vandaag (en ook de dagen hieraan vooraf) er ook onder te "lijden" hebben. Maar het lukt me niet om me erover heen te zetten! Sorry lieve mannen van me, mama is ook maar een mens..... En hoe graag ik jullie voor dit verdriet zou willen beschermen het lukt me niet! En ergens besef ik me ook dat het niet hoeft... Het hoort bij het leven, bij mijn leven, bij ons leven. Het is prima zo zeg ik nu stoer! Er tegen vechten heeft geen zin. De mannen slapen, ik duik veilig onder n dekentje op de bank, en laat de boel de boel. Morgen weer een nieuwe dag....met een andere datum. Niet de datum die ons leven zo heeft veranderd......
Anoniem
Zowel mijn man als ik hebben beiden onze vaders niet meer. Mijn man was 14, ik 28. Maar het gevoel wat je beschrijft o, zo herkenbaar. Voor hun verjaardag en sterfdag is het hier in huis hetzelfde. Ook hier merken de kinderen dat papa of mama even niet zo lekker in hun vel zitten. Maar we praten er met ze over. We leggen het uit. En dat al vanaf kleinsafaan. Nu weten ze het en is de vraag van wat maakt u verdrietig? Veranderd in het is bijna opa's dag he? Aan de betreffende ouder. Aanstaande donderdag zou mijn vader jarig zijn geweest. En ook nu verdient mama elke dag extra knuffels en kusjes als ze even verdrietig is. En er wordt nagedacht over een mooi kado voor op zijn graf. Ook ik zou 10 minuten willen hebben met mijn schoonvader en mijn vader: om ze hun kleinkinderen te laten knuffelen, om ze met hen te laten spelen. Want mijn man en ik hebben dat al mogen doen, voor de korte tijd die we kregen. Maar onze kinderen hebben dit nooit mogen doen, die kans zou ik ze willen geven. Maar helaas kan ik ze deze 10 minuten niet geven.......
Janskenl
natuurlijk mag mama ook wel eens verdrietig zijn...dan knuffel je jouw mannetjes maar een keertje extra. Heel veel sterkte vandaag! Knuffel!
braamn
Mooie blog. Veel sterkte met alles!
Annemiek2
Ik weet niet hoe het is om zonder vader op te groeien daar ben ik eerlijk in maar mijn vader heeft op zijn 13de jaar zijn vader verloren. Wie mijn opa is weet ik eigenlijk niet want er werd niet over gesproken. Wie mijn schoonvader is weet ik nog minder, mijn man verloor zijn vader toen hij 2 jaar was. Ook over hem wordt niet veel gesproken en het is nu al 50 jaar geleden. Dan kom ik dus ook uit bij jou. Hij heeft er nu ook moeite mee want hij weet volgens hem niet wat hij moet doen terwijl hij het onwijs goed doet als papa. Je kinderen voelen echt wel aan dat mama niet zo'n goede dag heeft. Je mag ze best wel vertellen dat je zo rond deze dagen jouw vader extra mist. Daar is niks mis mee. Mijn broer en ik, hebben altijd geweten hoe onze opa er vroeger uitzag. Er hangt nog steeds een zwart-wit portret foto in de huiskamer van mijn ouders. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn vader en zijn broers echt wel op hem lijken. Ik kan je alleen maar vertellen vanuit de positie als kind van een vader die zijn vader op jonge leeftijd verloor. Ik snap ook wel dat je liever iets van jouw beeld van je vader kon vertellen en dat het niet kan dat doet kort omschreven verrekte zeer. Zolang de herrinneringen worden verteld over je vader en door gegeven aan je kinderen zullen zij een beetje weten wie opa geweest zou kunnen zijn. Ik wil je heel veel sterkte wensen voor deze dagen.