Wat weet ik er nou van? Confessions of a young mom

2 aug 2008, een dag om nooit te vergeten.


Ik was 19 jaar en had sinds mei "verkering". Ik was gek op hem maar op een totaal andere manier dan mijn voorgaande vriendjes. Stuk voor stuk zetten ze mijn wereld op de kop, maar "hij".. deed dat niet. Hij zette mij met beide benen op de grond. Dat had ik nodig.

Ik was een dromerige student die vaker in het café zat dan in de klas. En toen "hij" voorbij kwam was er rust. 
Op 2 augustus 2008, deed ik een zwangerschapstest. Uitblijvende menstruatie, gevoelige tepels... het werd tijd om toch maar te testen.
En ja hoor, BAM... daar stond het.... zwanger. Twee duidelijke lijnen geven het aan.


Dagen, weken en maandag vliegen aan me voorbij. We besluiten te trouwen, we gaan hiervoor. Samen kunnen we dit. (Wat "dit" was had ik nog geen flauw benul van maar daar ging ik snel achter komen).


Op 13 november 2008, nog geen maand na mijn 20ste verjaardag, trouwden we op een prachtige herfstdag.
We zoeken naar een geschikte woning en vinden een geschikte woning. Alles erop en eraan, een echt grote-mensen-huis.


Wanneer ik bijna 2 weken over tijd ben en ons kindje er nog niet is, word ik opgenomen in het ziekenhuis vanwege een te hoge bloeddruk.
Het moment is daar; "Mevrouw van den D., we gaan u inleiden".
"Uhhh... ja goed hoor". (Denk ik?)
Tja het kindje zal er toch uit moeten dus we laten het maar gewoon gebeuren.


| Wat weet ik er nou van? |


Op 7 april 2009 worden om 07.00u mijn vliezen doorgeprikt. Het infuus is aangekoppeld en de weeën zijn in volle gang. Op het moment dat ik moet spugen komt de zuster binnen en "raadt me aan" een ruggenprik te nemen.

| Wat weet ik er nou van |


De ruggenprik gezet, ik kan de pijn aan en de tijd verstrijkt.
Het is 16.00 en ik mag gaan persen. Oh ja dat is gewoon drukken toch?
| Wat weet ik er nou van |
Ik druk, ik pers maar het lukt me niet.
Bijna 3 kwartier persen en het moet nu toch wel gaan lukken want anders moet er alsnog over gegaan worden op een keizersnee.
"Goed, ik doe mijn best".
Met de pomp, en een knip en een laatste pers is daar om 16.45 onze dochter Mirthe.
"Zo, klaar. Toch?"


| Wat weet ik er nou van |


Nee nog niet klaar... placenta eruit, hechtingen erin, nu ben je klaar.
Ze leggen Mirthe op mijn borst. Ze huilt. Ik ben een moeder, maar zo voel ik me niet. Ik ben een meisje, met een kind. Zo voel ik me wel.
Eenmaal op de kamer, na wat uitrusten komt de familie.
Oma's en opa houden haar trots vast. "Hier Ellen, houd jij haar maar lekker vast", zegt mijn schoonmoeder.
"Nee hoor, hou jij haar maar vast", hoor ik mezelf zeggen.
Wat moet ik nou met haar doen?


|Wat weet ik er nou van |


De eerste jaren zijn voorbij en na Mirthe kwam er nog een kindje bij, een zoon; Ruben.
Ik was 19 en werd zwanger. Ik wist niet wat ik deed, ik wist niet wat ik moest doen. Durfde geen hulp te vragen want ik wilde laten zien dat ik het wel kon. En ik kon het ook, maar niet alleen. Want "hij" stond nog steeds naast mij en na héél veel hobbels op de weg staat hij daar nog steeds.
Mirthe is nu 10 ,5 en Ruben is 9. Ze zijn gelukkig en ze zijn gezond en wij ook.
Samen kunnen we dit dus echt!
|

wat wist ik er nou van?? |


Het was een pittige tijd, jong moeder worden is niet zo geweldig als sommige jonge moeders dat voor doen komen.
Ik was een kuukn (zoals we dat hier in Twente zeggen).
Ik wist nergens wat van en boven alles, was ik nog niet volwassen. Ik was er niet klaar voor. Maar het gebeurde toch. Nooit zou ik mijn dochter (noch mijn zoon) willen missen, maar nóóit zal ik aanraden om op je 20ste moeder te worden. Ga naar school, volg een studie, heb verkering en ben vrijgezel. Ga reizen, ga stappen, leef!

Maar goed, wat weet ik er nou van??