Wat mijn moederhart pijn doet.

Nee, ik vind het niet moeilijk. Geen kind is met een ander kind te vergelijken. Elk kind is uniek.

Mirthe scheelt anderhalf jaar met neef Jay en vier maanden met neefje Noah. Ze scheelt maar één maand met Jamilo, de zoon van vriendin Robin. 

Ik zie deze kinderen van heel dichtbij opgroeien. Ze ontwikkelen zich zoals elk ander ‘gemiddeld’ kind dat doet. Ik voel totaal geen ‘jaloezie’ naar die andere kinderen toe. Als ik Noah en Jamilo zie, geniet ik alleen maar meer van de kleine groei die Mirthe maakt.

Noah en Jay zijn gek op Mirthe, willen overal bij helpen. De voeding aanzetten, gespen dichtmaken, speelgoed delen. Er wordt zelfs ruzie gemaakt tussen de neefjes! Noah en Jay rijden met hun bestuurbare auto en kibbelen over wie er in hun auto zit:

Jay: “Ik heb Mirthe in m’n auto.”
Noah: “Nee, ík heb Mirthe in de auto.”
Jay: “Dan hebben we allebei een Mirthe in de auto.”
Noah: “Er zijn toch geen twee Mirthes..!”
Jay: “Jawel, een echte Mirthe en een neppe. Ik heb de echte in de auto en jij de neppe.”
Noah: “Nee, ík heb de echte Mirthe en jíj de neppe.”
Jay: “Oké, ik begin met de echte Mirthe en dan laat ik haar uitstappen en mag ze in jouw auto. Oh nee, Mirthe kan niet lopen. Dan tillen we Mirthe in jouw auto, toch No?!”
Noah: “Oké. Zal ik dan eerst de echte nemen?”

Alles is zo normaal voor hen. En dat is iets wat ik belangrijk vind.

Want nu komen we bij een punt waar ik heel veel moeite mee heb. Ik denk dat veel ouders van met een gehandicapt kind dat ook kennen.

Wat mij pijn doet? Mij frustreert?

Ouders die hun kind ‘weghouden’ bij Mirthe. En volwassenen waarvan de kinderen niet mogen zeggen dat een kindje er anders uit ziet.

Hoe vaak al ik niet gehad heb dat een kind heel enthousiast riep: “Hey mama, dat kindje is anders!” Of: “Mama, is dat kindje ziek?” En dat vervolgens een volwassene het kind sommeert zijn woorden in te slikken en niet zo moet staren.

Wat doet dat pijn zeg! Alsof Mirthe eng is. Ik snap goed dat kinderen daardoor later een ‘angst’ kunnen ontwikkelen voor gehandicapten. Nog erger vind ik dat gehandicapten op deze manier worden beschouwd als raar en zielig! Juist daardoor ontstaan pesterijen, discriminatie en vooroordelen. En dat vind ik onterecht.

Als je kind een keer zoiets roept, laat hem of haar dan vragen wat er is. Vráág waarom een kindje in een rolstoel zit.

Een mooi voorbeeld

Ik zit met Robin, Jamilo en Mirthe in de auto.
Robin: “Jamilo, jij wil nog wat vragen aan tante, toch?”
Jamilo giechelt.
Robin: “Vind je het spannend om te vragen?”
Jamilo knikt.
Ik: “Jamilo, je mag mij alles vragen! Alle vragen zijn goed.”
Jamilo verlegen: “Mama, jij moet het vragen.”
Robin: “Jamilo vroeg zich af wanneer Mirthe nou gaat eten, ze is nu al heel groot!”
Ik: “Mirthe kan niet goed slikken. Als jij een broodje eet, dan slik je dat door. Mirthe kan dat niet, daar moet ze van spugen.”
Robin: “En hij wilde vragen waarom Mirthe nog steeds niet loopt. Want ze is al vier jaar net als hij.”
Ik: “Mirthes spieren zijn slap. Die doen het niet goed. Daarom gaat haar hoofdje hangen. En als ze zou gaan lopen, doen haar benen het niet en valt ze op de grond.”
Robin: “Snap je het nu een beetje?”
Jamilo: “Nee, eigenlijk niet.”
Robin en ik tegelijk: “Wij eigenlijk ook niet.”
En dan leg ik uit: “De dokters weten het ook niet.”
Dat antwoord stelde Jamilo tevreden.

Mijn advies: wees eerlijk naar kinderen! En láát kinderen vragen. 

Ik vind dat zo belangrijk.

Volwassenen kunnen daar een voorbeeld aan nemen. Kinderen zijn zo puur. Geen vooroordelen, minder discriminatie en veel meer respect.