Wat je nog niet las tijdens de paaz.

"We zitten hier allemaal niet voor stink voeten" is het standaard antwoord op bijna alles.

Dat ik geen echte namen, kamer nummers gebruik. Eerst gebruikte ik kamer nummer 5, maar sliep daadwerkelijk in kamer 1. Daarna moest ik verhuizen, toevallig naar kamer 5 en gebruikte ik kamer 1 in mijn blogs.

Bart het haat om het ziekhuis te zijn. En hij misselijk werd van de geur. Hij was snel weg elke dag. En ook als ik thuis kwam zei hij "je ruikt naar ziekenhuis". 

Er op een dag een man werd opgenomen waar ik doods bang voor was. Hij was van Hongaarse afkomst, sprak geen Nederlands. Hij liep de hele dag van kamer naar koffie automaat naar de tuin om te roken, dan was hij weer 5 min in zijn kamer en liep hij weer naar het koffie automaat. Of stond bij de gesloten deur te roepen naar zijn vriendin die er niet was.

Ook zat er een vrouw met een 3 dubbele persoonlijkheid. Toen Bart bij me was en we met B samen op bed zaten, stormde ze binnen. Ze wees naar B, een schreeuwde "ik ga je ouders vermoorden". Bart kreeg natuurlijk een hart verzakking. Maar ik kende haar "Ga maar weer terug naar de unit, lekker televisie kijken" zeg ik heel rustig. Omdat ik wist dat er niks aan de hand is.

Ik sliep met kamer 5 helemaal achter in de gang. Als aller laatste, waar ook de handdoeken en het beddengoed ligt. Ik vergat altijd mijn handdoeken te pakken. Tot ik op een dag uit de douche kwam en geen handdoeken had. Ik ging naakt op mijn slippers snel handdoeken pakken. Ach ik was toch al op de paaz beland.

Ik at standaard 3 beschuiten met nutella als ontbijt, maar ook als lunch.

Ik vind een kalkoen echt een eng beest. Met zijn rode slurf bij zijn snavel. Als we kalkoen aten deed ik altijd mijn hand onder mijn kin van links naar rechts en zei "kululululuh".. iedereen op de paaz nam dit over.

Als ik door de hal van het ziekenhuis liep dacht ik altijd. "Gedraag je zo normaal mogelijk, dan lijkt het net of je hier niet zit. Ik vergat alleen dat ik mijn pantoffels altijd aan had. 

De schoonmaakster was mijn grootste bron van inspiratie. Hoe ze van dieren arts als schoonmaakster terecht kwam, en 2 zoons waarvan 1 zwaar autistische is. En haar man haar verliet toen hun zoon al vroeg de diagnose kreeg. En toch staat deze schitterende vrouw elke dag stralend met een lach van oor tot oor op de afdeling! 

Mijn paaz maatje had de kamer naast me. Elke avond klopte we naar elkaar. En kreeg ik standaard een app - ik doe hem er nu in-.. 2 sec later hoorde ik haar oplader in het stopcontact gaan.