Wat ik later worden wil...

Je kent het wel, een bekende vraag uit bijna ieder vriendenboekje: 'Wat wil je later worden?' Of 'ik word als ik groot ben...' 

Hoeveel van deze ingevulde antwoorden zullen er daadwerkelijk uitgekomen zijn? Ik schreef altijd op 'dolfijnentrainer' en later werd dit 'juf'. Inmiddels werkende op een kinderdagverblijf als pedagogisch coach, dus juf komt aardig in de buurt als je het mij vraagt.

Ook liet ik mijn ouders altijd in mijn vriendenboekje schrijven. Ik vond het leuk om te lezen wat hun wens was voor mij en wat zij het leukste vonden wat we met elkaar hebben gedaan. Wat ik vroeger een beetje gek vond is wat mijn moeder opschreef bij het stukje 'Wat ik later worden wil'. Haar antwoord was daar altijd hetzelfde, namelijk 'OMA'. Ja hoor, dacht ik. Ze werkte op een kantoor, werkte hard en deed daarnaast terwijl wij al wat groter waren een HBO studie. Ik vond dat heel knap, maar daar schreef ze nooit iets over op. 'Oma, dat wordt toch iedereen?' Dacht ik toen. Niet wetende dat zij, degene die dat het allerliefste wilde, geen oma zou worden.

Mijn moeder heeft een relatief kort ziekbed gehad. Achteraf denken we dat ze al veel langer ziek was, maar dat we dit allemaal niet wilden of konden zien. Op het moment dat we hoorden dat ze niets meer konden doen voor mijn moeder, wisten wij net dat ik zwanger was van Noah. Ik heb getwijfeld of ik dit haar moest vertellen, maar ik moest het gewoon doen. Toen ik vertelde dat ik zwanger was, zij onder de morfine tegen de pijn, was het eerste wat ze zei: 'Ik word oma!' In het ziekenhuis werd er voor ons een vervroegde echo geregeld, waarbij je alleen een hartje kon zien knipperen. Dit heb ik voor haar nog kunnen filmen en laten zien. 5 dagen later is zij overleden.

Het feit dat ze oma zou worden was werkelijkheid, alleen echt een oma zijn mocht helaas niet zo zijn. Wel denk ik dat ze ondanks ze geen oma heeft mogen zijn, ze wel trots is geweest op wat ze wèl allemaal heeft gedaan. 

Daarom herinner ik je graag weer even aan die ene regel: 'Wat ik later worden wil...' Zorg ervoor dat wanneer je over een aantal jaar over je schouder terug kijkt naar wat je hebt gedaan, je dat doet met trots. Dat je hebt bereikt wat je wilde bereiken en kunt zeggen: 'Zo, dat heb ik maar mooi geflikt!' 

Liefs, Laura