Wat heb jij geleerd van het moederschap?

Ik schreef op mijn eigen blog al eens over intuïtie/het moederinstinct. Vond het, vooral toen ik zwanger was, nogal zweverig. Het zal wel. Maar aan het einde van mijn zwangerschap veranderde dat. Met een prematuur en toen nog geen diagnose, hebben we echt moeten vechten voor Megan. Naast dat je zo ontzettend moe bent, verdrietig en bezorgd, moet je ook advocaat zijn voor jouw kind. Ik snap dat artsen en ander medisch personeel vaak te maken hebben met overbezorgde ouders. Maar dat neemt niet weg dat ze ons wel serieus moeten nemen.

Zeker als zorgmama moet je keihard opkomen voor je kind. Soms ook echt op een niet aardige/nette manier (mijn man is daar wat beter in dan ik). Te erg dat dit moet, maar het is zo. Je komt anders geen steek verder en nog erger: de gezondheid van je kind komt in het geding.

Ik heb geleerd dat ik de stem ben van mijn dochter. Dat mijn gevoel altijd het juiste is. Moederinstinct bestaat. Met 31 weken zwangerschap wist ik zeker dat ik niet in bed geplast had. Mijn vliezen waren gebroken…Toen Megan raar ademde/stikte, wist ik dat haar voedingssonde niet goed zat. Ondanks het ontkennen van de verpleegkundige. De sonde zat in haar longen… Het simpele griepje bleek een longontsteking en ga zo maar door.

Wat hebben jullie geleerd van het moederschap?