Wat deel jij op het internet?

Hoi Astrid, Ik heb precies hetzelfde 'probleem'. Ik merk dat ik t ook lastig vindt en soms niet zo goed weet wat ik wel en niet kan delen. Terwijl ik ook allerlei dingen van mensen volg. Ik heb voor mijzelf besloten dat ik mijn dochter zo anoniem mogelijk houd op internet en dan kan ik altijd nog bepalen om t anders te doen.. lastig he?

Helemaal mee eens. Het is voor iedereen een persoonlijke overweging. Mijn kinderen vinden wat ik doe geweldig en zouden willen dat ik nog veel meer de media opzoek. Wij zijn al meerdere keren gevraagd voor verschillende televisie programma's waar de kinderen ja op zeiden en wij juist nee. Vorig jaar hebben we meegedaan met Nederland in bed, we vonden de insteek erg leuk en hebben overlegd met de kinderen. We kregen hun goedkeuring om mee te doen, anders had ik het niet gedaan. De jongste kinderen hebben nog weinig idee wat social media inhoud, daarom overweeg ik ook altijd goed wat ik naar buiten breng als het om hun gaat. De pubers kunnen zelf kiezen, Voor de andere kinderen maak ik samen met mijn man die overweging om het wel of niet te doen. Met alle vertrouwen dat ik de juiste beslissing neem.

Tja, wat je moet is natuurlijk helemaal aan jou. Ik ben ooit begonnen met schrijven om dingen te verwerken. Dat doe ik eigenlijk al mijn hele leven. Het bloggen had toen nog niet zulke vormen aangenomen als nu. En dat anderen het allemaal konden lezen, interesseerde me niet: ik had niets te verbergen. Totdat mijn oudste wat ouder werd en zijn problematiek ingewikkelder. En mijn blog meer en meer gelezen werd door vreemden. (Daarvoor waren het voornamelijk familie en vrienden.) Toen ben ik heel hard na gaan denken. Omdat mijn oudste nogal ingewikkelde problematiek heeft en ik daar heel openlijk over schrijf, vond ik het toch wel een dingetje om dat zomaar in de ether te gooien. Hij is 12 en zit zelf ook op sociale media. Zo ook zijn vrienden, klas- en leeftijdsgenoten. Wat als zij alles lezen wat ik schrijf? Dat lijkt met toch zeker niet leuk voor een puber. En dan ook nog met foto's en al? Dus besloot ik om de kids pseudoniemen te geven en ze niet herkenbaar te posten op mijn sociale media kanalen. Enerzijds vind ik dat rot, want ik ben heel erg trots op mijn kinderen en wil graag met ze pronken. Als ik de oudste zijn transitie (van meisje naar jongen) uitgebreid in beeld zou brengen op bijvoorbeeld Insta, samen met de gekke bekken en fratsen van mijn jongste, zouden mijn volgers aantallen drastisch omhoog schieten. Veel mama's hebben (eigenlijk alleen dankzij hun kids) een succesvol Insta account. En hoe verleidelijk is het om dat ook te doen? Anderzijds ben ik blij dat ik deze keuze gemaakt heb en er volledig achter sta. Mijn zoon is 12. Ik zou niet willen dat hij straks naar het voortgezet onderwijs gaat, iemand van zijn school hem googlet en dan zijn hele hebben en houden op mijn blog en sociale media vindt! Dat hij transgender is, een hersenbeschadiging heeft, dat is privé. Als HIJ dat wil, mag hij daar ZELF mee komen. Maar wat dacht je van de toekomst? Een toekomstige stage- of werkplek? Zij kunnen ook googlen! Gelukkig als ze mijn zoon zijn naam nu googlen, komt nu alleen zijn Insta account (redelijk onschuldig, veel voetbal foto's) tevoorschijn en niet mijn verhalen met ZIJN hele hebben en houden. En volgers genereren op Insta over mijn kinderen hun rug? Geen haar op mijn hoofd! Maar feit blijft (vooral als ik accounts zie met geweldige pics van hun kroost) dat ik het ook jammer vind dat ik niet met ze kan pronken. Zo zie je dat de beslissing voor mij een hele andere lading heeft dan misschien voor jou. Er is geen goed of fout. En ik veroordeel andere mama's ook niet die het wél doen. Je zult je eigen keuze moeten maken en je voelt al heel snel of je er goed aan doet! Als jij achter je eigen keuze staat, dan is het goed! (Sorry voor de lap tekst haha!)

Mooi gezegd en helemaal mee eens! ?