2 jaar geleden
Wat als iemand mij herkent…
Angst om te delen ook al snak ik naar herkenning
Hallo lieve jij,
Herken je dat? Je voelt je alleen door alles waarmee je worstelt. Of het nou een prenatale- postnatale- of een “gewone” depressie is, of een andere stille strijd die je voert. Misschien worstel je met gedachten of gedragingen die maken dat je je schuldig voelt, een slechte moeder misschien zelfs…
Maar ondanks dat durf je je verhaal niet te delen uit angst dat iemand je herkent. Dat een bekende of onbekende je zal veroordelen zoals jij jezelf al veroordeeld… je snakt naar herkenning om die eenzame worsteling iets minder eenzaam te maken, maar je durft niet. En dus lees je hier vooral en reageer je mogelijk af en toe (of ook niet eens), maar je eigen verhaal delen, no way!
In mijn hoofd hoor ik mensen al zeggen: “waarom zou je je ellende nou delen?”Wil je soms medelijden of zielig gevonden worden?” Of “wil je soms gewoon aandacht ofzo? “
Nee, ik wil dat allemáál niet. Want ik ben niet zielig, ik ben sterk! Maar ik ben óók zwak en soms bang en voel me vaak alleen en ik weet dat veel vrouwen dit met mij zijn (en mannen). Dus wil ik het wel delen eigenlijk. Voor mezelf en voor jou. Jij die dit leest. Die het misschien wel herkent maar ook niet durft.
Samen zijn we sterk!
Dus voor nu ga ik slapen, maar morgen: morgen ga ik sterk zijn. Dapper zijn en mijn verhaal delen.
Slaap wel allemaal.
Iedereen
Angst dat een (on)bekende jou zal veroordelen zoals jij je zelf al veroodeelt.
