Wat 1 jaar kan vliegen...

31 oktober 2021

Manlief zag nog net dat mijn telefoon uitsprong en dat zijn moeder belde, terwijl ik onder de douche stond. Het was half 10.

Gauw heeft hij terug gebeld.

Nietsvermoedend kom ik de slaapkamer op en manlief ligt nog op bed...

Hij vertelt me dat zijn vader meegenomen is met de ambulance, kreeg geen lucht. Het ging wel weer, ze gaan nog wat onderzoeken doen en ze houden ons op de hoogte. We blijven stand-by staan voor hen op te halen.

Onze jongste is uit logeren. Onze oudste lichten we een beetje in.

Samen ontbijten, Halloween spullen opruimen en daarna een kaarsje aansteken bij ' 't Kapelke'. Tussendoor geregeld geappt voor de laatste updates.

Op de terugweg worden we gebeld. Ondertussen is het half 4.

Of we met spoed naar het ziekenhuis kunnen komen. Zonder kids. Niets ergs aan de hand maar de arts wilde ons allen spreken.

Vanaf dat moment gaat er geen goed gevoel door me heen...

Snel naar huis gefietst. Oudste naar mijn ouders gebracht en met veel gelukwensen richting ziekenhuis.

Met moeite kwamen we binnen en moesten we wachten.

Na een (voor mijn gevoel) eeuwigheid mochten we doorlopen.

Wat fijn om jouw te zien, een dikke knuffel en weer wachten op de arts.

Arts gaf aan hoe de situatie was en wat de verdere mogelijkheden waren. Maar jij had je beslissing gemaakt en die snapte we allemaal helemaal!

Je zou aan de zuurstof komen, zorg zou geregeld worden en tot die tijd was je in het ziekenhuis in goede handen.

Tegen 5 uur gaf je aan moe te zijn. Logisch. We besluiten naar huis te gaan, met een redelijk positief en goed gevoel.

Moeders nemen we mee, even andere situatie en thuis wat spullen pakken.

Manlief gaat nog werken.

Ik bied aan de familie in te lichten. Dit ook gedaan.

Tegen half 7 een app van schoonmoeder, wie wilt haar naar het ziekenhuis brengen. Ze had het gevoel er weer heen te moeten...

Ik stap net weer in de auto nadat de familie op de hoogte is gebracht. Tijd om naar huis te gaan. De kinderen knuffelen en hun vragen beantwoorden. En mijn moeder af te lossen.

De jongste reageert neutraal en gaat slapen....

De oudste is helemaal in tranen, hartverscheurend! Samen gehuild en gepraat. Na een tijd is hij rustig en gaat mijn moeder naar huis.

Maar dan gaat de telefoon...

Manlief...

We moeten met spoed naar het ziekenhuis...het gaat niet goed en gaat het niet halen...

Wat er dan door je heen gaat...met geen pen te beschrijven!

Mijn moeder was amper thuis en kwam met spoed terug.

Oudste in tranen...helemaal overstuur. En die moet ik achterlaten...hij gaf nog wel aan opa te willen zien.

Tijdens het pakken van de spullen, een gesprekje met mijn moeder wat ze moest doen en dat we zouden bellen

De auto in...regen regen en nog een regen. Amper zicht maar ik moest zo snel mogelijk bij manlief komen om samen naar het ziekenhuis te gaan. Wat een druk voelde ik!!

Dit keer mochten we zo doorlopen...

Helemaal nat maar dat voelde we op dat moment niet!

Je was al in slaap gebracht...anders zou je op een niet fijne manier gaan!

Snel geef ik aan wat de oudste wilt...het mag maar moet snel gebeuren.

Mijn ouders *de hele dag al goud waard* komen met de kinderen...

Ik neem ze mee, aan iedere zijde een en bereidt ze voor op wat ze gaan zien...huilen, niets zeggen

Laat het maar gebeuren...

Ze knuffelen op hun manier nog even met opa en dan breng ik ze weer terug naar mijn ouders...

In tweestrijd...met mezelf...

Je wilt bij je kinderen zijn...je wilt je man bij staan en zelf sta ik in overleef stand.

Snel terug naar binnen...

Samen nemen we ons moment...en dan is het tijd...

Je vecht nog maar we zeggen dat je mag gaan...

Samen zijn we sterk!

Ik ga in een kantoor zitten want heb aangeboden de familie in te lichten...

Dan app van mijn moeder...had haar al ingelicht en samen met mijn vader was ze bij de kinderen...die helemaal van het padje waren...

De kinderen wilde mij zien.

Weer die tweestrijd...

Ik ga naar huis!

Knuffelen met iedereen en dan even mijn rust nemen.

Snel genoeg komt ook manlief thuis.

Die week die volgde, leefde we in een roes...

Lieve Thei

Hopelijk heb je daarboven rust gevonden, kijk je geregeld nog eens op ons neer en bescherm je ons met alles wat je lief is.

We will never forget you!